Προσωρινή διαταγή Ν. 3869/2010, ελάχιστη καταβολή 40€ για οφειλέτρια με δύο δάνεια συνολικού

 ύψους 56.000€ , μέχρι τη συζήτηση της αίτησης , η οποία προσδιορίστηκε για το Σεπτέμβριο του 2017. 

ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Πρακτικό Αποτυχίας Προδικαστικού Συμβιβασμού - Προσωρινή Διαταγή

(Άρθρ. 5 Ν. 3869/2010 και 781 ΚΠολΔ)

(Αριθμός έκθεσης κατάθεσης της αίτησης 67/23-04-2015)

ΑΙΤΟΥΣΑ : …… του …….. και της ……. που παραστάθηκε με την πληρεξούσια δικηγόρο της, Ιουλία Μυλωνά (AM ΔΣ Ροδόπης 401).

ΚΑΘ' ΗΣ Η ΑΙΤΗΣΗ : η ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «……………………… Α.Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα, οδός ……. νομίμως εκπροσωπούμενη από τον Διευθυντή του υποκαταστήματος της ανωτέρω τράπεζας στην Κομοτηνή που εδρεύει επί της οδού .......... που δεν παραστάθηκε, αν και κλητεύθηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα, όπως προκύπτει από την υπ' αριθμ. 7365 Γ/19-05-2015 έκθεση επίδοσης του δικαστικού επιμελητή του Πρωτοδικείου Ροδόπης, Α.Τ.

 Ο ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ Κοκκωνίδης Εμμανουήλ

αφού διαπίστωσε ότι απέτυχε ο προδικαστικός συμβιβασμός επί της παραπάνω κρινόμενης αίτησης, ο οποίος προβλέπεται στην παρ. 3 του άρθρου 4 του ν. 3869/2010, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 του ν. 4161/2013, προέβη στη συζήτηση του αιτήματος της προσωρινής διαταγής το οποίο υπεβλήθη από της αιτούσα, η οποία προβλέπεται στην παραπάνω διάταξη και στην παρ. 2 του άρθρου 5, όπως αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 13 του ανωτέρω νόμου, και αφού έλαβε υπόψη όσα εκτέθηκαν προφορικά από την αιτούσα και την πληρεξούσια δικηγόρο της και μελέτησε τα προσκομιζόμενα έγγραφα:

ΔΕΧΕΤΑΙ το αίτημα χορήγησης προσωρινής διαταγής.

ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την αναστολή των καταδιωκτικών μέτρων εναντίον της αιτούσας και τη διατήρηση της πραγματικής και νομικής κατάστασης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της μέχρι τη συζήτηση της αίτησης κατά την ορισθείσα δικάσιμο της 18^ης-09-2017 και λαμβανομένων υπόψη της περιουσιακής και εισοδηματικής της κατάστασης, του συνόλου των χρεών της και της οικονομικής της δυνατότητας σύμφωνα με τις βιοτικές της ανάγκες,

ΟΡΙΖΕΙ την καταβολή μηνιαίας δόσης ποσού σαράντα ευρώ (40,00 €), σύμφωνα με το άρθρο 8 παρ.5 του Ν.3869/2010, η οποία θα καταβάλλεται εντός του πρώτου πενθημέρου εκάστου ημερολογιακού μήνα, αρχής γενομένης την 5^η-08-2015 έως τη συζήτηση της αίτησης κατά την ορισθείσα δικάσιμο της 18^ης-09-2017 στην αναφερόμενη στην αίτηση πιστώτρια της. Το ανωτέρω ποσό μηνιαίας δόσης είναι μικρότερο από το 10% του συνόλου των ενήμερων δόσεων που οφείλει να καταβάλλει στην ανωτέρω πιστώτρια, διότι κρίνεται ότι το εισόδημα της είναι ανεπαρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών βιοτικών αναγκών της (άρθρο 8 παρ.5).

- Υπενθυμίζεται στην αιτούσα ότι σε περίπτωση που επέλθει οποιαδήποτε αξιόλογη μεταβολή στα εισοδήματα της με οποιονδήποτε τρόπο οφείλει να γνωστοποιήσει τούτο εντός ενός μήνα από τότε που θα συμβεί στη γραμματεία του παρόντος Δικαστηρίου προκειμένου να ενημερωθεί η πιστώτρια της, κατ' αναλογική εφαρμογή της παρ. 3 του άρθρου 8 του προκείμενου νόμου, διότι σε περίπτωση που δεν το πράξει κινδυνεύει να υποστεί τις προβλεπόμενες συνέπειες τόσο της παρ. 1 του άρθρου 10 του προκείμενου νόμου όσο και της παρ. 4 του άρθρου 9 το ίδιου νόμου, όπως αυτή προστέθηκε με το άρθρο 17 του ν. 4161/2013.

Κομοτηνή, 30 Ιουνίου 2015

Ο Ειρηνοδίκης 

ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΑΙΤΗΣΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΓΙΑ ΕΚΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΟΥ Ν. 3869/2010 (ΕιρΠατρ407/2014)

   Με την υπ' αριθμ. 407/2014 απόφαση του Ειρηνοδικείου Πατρών, απορρίφθηκε η αίτηση πιστώτριας τράπεζας με την οποία ζητούσε την έκπτωση της οφειλέτιδος από τη ρύθμιση , κάνοντας δεκτή την ένσταση της ιδίας για έλλειψη υπαιτιότητας ως προς τη μη τήρηση της υποχρέωσης για μηνιαίες δόσεις που ορίσθηκε με την αρχική απόφαση .

Ειρηνοδικείο Πατρών

Αριθμ. απόφ. 407/2014

……………………

Με την κρινόμενη αίτηση η αιτούσα τράπεζα ισχυρίζεται ότι με την 3/2011 απόφαση του δικαστηρίου αυτού ρυθμίστηκαν οι οφειλές της καθής προς αυτήν και τις αναφερόμενες δύο ακόμη πιστώτριες με την  ένταξή της στις ρυθμίσεις των άρθρων 8§2 του νόμου για μηνιαίες καταβολές ποσού 140 ευρώ επί τετραετία και 9§2 για καταβολές επί 16 χρόνια προς διάσωση της κύριας κατοικίας της . Επίσης ισχυρίζεται ότι η καθής οφειλέτρια καθυστερεί την εκπλήρωση της υποχρέωσης της των μηνιαίων καταβολών της ρύθμισης του άρθρου 8§2 του νόμου για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών , για το λόγο δε αυτό ζητά να κηρυχθεί η έκπτωσή της από τη ρύθμιση , εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις του νόμου.

Η αίτηση αρμόδια φέρεται για συζήτηση στο δικαστήριο αυτό , κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας των αρθ. 741 επ. ΚΠολΔ (άρθρο 3 Ν. 3869/2010) εφόσον για το παραδεκτό της κατατέθηκε μέσα στην 4μηνη αποκλειστική προθεσμία από τη δημιουργία του λόγου της έκπτωσης (αρθ. 11§2 ν. 3869/2010) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις του αρθ. 11§§3 και 3 ν. 3869/2010, καθώς και σ’ αυτή του αρθ. 758 ΚΠολΔ , επομένως πρέπει να εξεταστεί παραπέρα ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα σαν να ήταν παρόντες οι υπόλοιποι πιστωτές που μετείχαν στη ρύθμιση (αρθ. 754§2 ΚΠολΔ) , στους οποίος επιδόθηκε νόμιμα και εμπρόθεσμα η ένδικη αίτηση 15 ημέρες πριν τη συζήτηση (αρθρ. 11§2 ν. 3869/2010) και οι οποίοι αν και κλητεύθηκαν για τη σημερινή δικάσιμο δεν εμφανίστηκαν στη δίκη.

Από τα έγγραφα που παραδεκτά και νόμιμα προσκομίζουν και επικαλούνται οι διάδικοι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα : Με την 3/2011 απόφαση του δικαστηρίου αυτού έγινε διευθέτηση των οφειλών της αιτούσας προς τις μετέχουσες πιστώτριες με την ένταξή της στις ρυθμίσεις των αρθ. 8§2 για καταβολές επί τετραετία και 9§2 του ν. 3869/2010 για καταβολές επί 16 χρόνια προκειμένου να εξαιρεθεί από την εκποίηση η κύρια κατοικία της . Ειδικότερα με την πρώτη ρύθμιση ορίστηκε να καταβάλλει μηνιαίως το ποσό των 140 ευρώ επί τέσσερα χρόνια, συμμέτρως κατανεμημένου στις μετέχουσες για την μερική εξόφληση των αναφερομένων στην απόφαση δανειακών συμβάσεων , χρόνος δε έναρξης των καταβολών ορίστηκε η 1^η ημέρα του πρώτου μήνα μετά την κοινοποίηση στην καθής της απόφασης . Η απόφαση δημοσιεύθηκε στις 19.7.2011 και επιδόθηκε στην καθής οφειλέτρια στις 8.11.2012 και συνεπώς , η έναρξη της υποχρέωσής της για μηνιαίες καταβολές τοποθετείται χρονικά , σύμφωνα με το διατακτικό της απόφασης , την 1^η Δεκεμβρίου 2012. Πλην όμως η καθής οφειλέτρια αθέτησε την υποχρέωσή της για μηνιαίες καταβολές και συγκεκριμένα δεν κατέβαλε καμία μηνιαία δόση προς την αιτούσα , η δε ασυνέπειά της αυτή συνεχίστηκε μέχρι και τον Απρίλιο του 2013. Συνεπώς, εφόσον δεν εκπλήρωσε την επιβληθείσα με την 3/2011 απόφαση υποχρέωση για μηνιαίες καταβολές επί χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των τριών διαδοχικών μηνών , συντρέχουν οι προϋποθέσεις του αρθ. 11§2  του νόμου για την κήρυξη της έκπτωσής της από τη ρύθμιση.

Η καθής προβάλλει ότι η μη καταβολή των μηνιαίων δόσεων οφείλεται στο γεγονός ότι τα εισοδήματά της από τη μηνιαία σύνταξη που λαμβάνει είναι μικρότερα των αναμενομένων λόγω μείωσης του ποσού της . Επικαλείται δηλαδή σοβαρό λόγο που αφορά το πρόσωπό της και συγκεκριμένα αδυναμία κάλυψης των βασικών βιοτικών αναγκών της λόγω μείωσης του ποσού της σύνταξής της , η οποία δεν επαρκεί , χωρίς να τίθεται σε κίνδυνο η επιβίωσή της , για την εκπλήρωση της επιβληθείσας με τη ρύθμιση υποχρέωσης για καταβολές . Ο ισχυρισμός της αυτός περί έλλειψης υπαιτιότητας ως προς την αδυναμία εκπλήρωσης της υποχρέωσης για καταβολές, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι μπορεί να προταθεί κατά της αίτησης έκπτωσης καίτοι στη διάταξη του αρθ. 11 του νόμου δε γίνεται λόγος για υπαιτιότητα , όπως συνάγεται από το όλο πνεύμα του νόμου , προς αποφυγή της δυσμενούς κύρωσης της έκπτωσης όταν συντρέχουν σοβαροί λόγοι στο πρόσωπο του οφειλέτη που καθιστούν αδύνατη την καταβολή των δόσεων , όπως εξάλλου προβλέπεται και από τη διάταξη του αρθ. 5§2 , όπως διαμορφώθηκε με το ν. 4161/2013, που παραπέμπει στην εφαρμογή του αρθ. 11§2 (βλ. Αθ. Κρητικό , Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων , 3^η έκδοση , σ. 396 και Βενιέρη/Κατσά , Εφαρμογή του νόμου 3869/2010, έκδοση 1^η σ. 350).

Στην προκειμένη περίπτωση , σύμφωνα με τα γενόμενα δεκτά με την 3/2011 απόφαση , με την οποία ρυθμίστηκαν οι οφειλές της καθής , μοναδικό της εισόδημα αποτελούσε η προσωρινή μηνιαία σύνταξη από τον συνταξιοδοτικό της φορέα το ΙΚΑ , ποσού τότε 390 περίπου ευρώ. Για τον δε προσδιορισμό του ποσού των μηνιαίων δόσεων το δικαστήριο έλαβε υπόψη του τις βασικές βιοτικές της ανάγκες , καθώς και την αναμενόμενη χορήγηση της οριστικής σύνταξής της , το ποσό της οποία υπολογιζόταν σε 488 περίπου ευρώ. Όμως στη συνέχεια και μετά τη ρύθμιση , λόγω της δημοσιονομικής πολιτικής μείωσης των μισθών και συντάξεων , δεν χορηγήθηκε στην καθής το επιπλέον αναμενόμενο ποσό της οριστικής σύνταξής της, η οποία παρέμεινε στα επίπεδα της προσωρινής και συγκεκριμένα στο ποσό των 385 ευρώ (βλ. αντίγραφο από το βιβλιάριο καταθέσεων του λογαριασμού της στον οποίο κατατίθεται η σύνταξη). Το ποσό όμως αυτό είναι πολύ μικρό για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών της καθής και την εξασφάλιση ενός ελαχίστου επιπέδου διαβίωσης , που αποτελεί βασικό κριτήριο του νόμου κατά τον ορισμό των μηνιαίων δόσεων της ρύθμισης του αρθ. 8§2 του νόμου , η δε από μέρους της εκπλήρωση της υποχρέωσης για την καταβολή της μηνιαίας δόσης των 140 ευρώ που ορίστηκε με την 3/2011 απόφαση θα έθετε σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωση της αφού, το ποσό που της απομένει για να καλύψει τις ανάγκες της ανέρχεται μόλις σε 245 ευρώ το μήνα. Συντρέχει συνεπώς στο πρόσωπό της σοβαρός λόγος, που δικαιολογεί τη μη τήρηση της ρύθμισης που ορίστηκε με την 3/2011 απόφαση.  Βέβαια η καθής είχε την ευχέρεια να ζητήσει την τροποποίηση της ρύθμισης με τη μείωση του ποσού των μηνιαίων δόσεων , κατ’ αρθ. 8§4 του νόμου και 758 ΚΠολΔ,  με την οποία θα μπορούσε να αποτρέψει την  έκπτωσή της . Πλην όμως τα γεγονότα που θα προέβαλε με την αίτηση μεταρρύθμισης, τα οποία δικαιολογούν την μείωση των μηνιαίων καταβολών , μπορούν να προβληθούν και με σχετική ένσταση περί έλλειψης ευθύνης καταλυτική της αίτησης έκπτωσης.

Σύμφωνα, επομένως , με τα προλεχθέντα, πρέπει να γίνει δεκτή η περί έλλειψης υπαιτιότητας, ως προς τη μη τήρηση της υποχρέωσης για μηνιαίες δόσεις , που ορίστηκε με τη ρύθμιση της 3/2011 απόφασης, ένσταση της καθής και να απορριφθεί ως αβάσιμη στην ουσία της η ένδικη αίτηση έκπτωσης. Δικαστική δαπάνη σε βάρος της αιτούσας δεν επιβάλλεται κατ’ αρθ. 746 κΠολΔ , ελλείψει σχετικού αιτήματος.

Πηγή : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ , ΤΕΥΧΟΣ 1 2015, σελ. 273 επ.  

ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΣΟΥ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΠΔ ΑΠΟ ΟΦΕΙΛΕΤΗ ΠΟΥ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΥΠΑΓΩΓΗ ΣΤΟ Ν. 3869/2010 (413/2014 ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗ ΞΑΝΘΗΣ )

Με την παρατιθέμενη προσωρινή διαταγή της Ειρηνοδίκη Ξάνθης, ο αιτών - οφειλέτης υποχρεούται να καταβάλλει στο ΤΠΔ ποσό 80€ μηνιαίως μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης , αντί ποσού 558,31€ που παρακρατούσε το Ταμείο αρχικώς . Δέχεται δηλαδή εν προκειμένω το Δικαστήριο ότι ο Ν. 3869/2010 εφαρμόζεται και για τις οφειλές προς το ΤΠΔ , μειώνοντας δραματικά το καταβαλλόμενο μηνιαίο ποσό. 

 ΑΡΙΘΜΟΣ 413/2014

ΠΡΟΣΩΡΙNΗ ΔΙΑΤΑΓΗ  (Ν.3869/2010)

Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ ΞΑΝΘΗΣ

Μετά από έλεγχο του φακέλου της υπόθεσης, της μη απάντησης του μοναδικού πιστωτικού ιδρύματος ΤΠΔ στο σχέδιο διευθέτησης των οφειλών , λόγω της τεκμαιρόμενης άρνησης του να αποδεχθεί τον συμβιβασμό στο σχέδιο διευθέτησης των οφειλών του αιτούντος, ……… του …… και της ….. ,κατοίκου Ξάνθης , διαπιστώθηκε ότι δεν επετεύχθη συμβιβασμός μεταξύ των διαδίκων και αφού έλαβε υπόψη το άρθρο 781 ΚΠολΔ και το άρθρο 5 παρ.2 του Ν.3869/2010,όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 13 του νόμου 4161/2013 ,απ' όσα εξέθεσε προφορικά η πληρεξούσια-δικηγόρος του αιτούντος Ιουλία Μυλωνά , τα σχετικά επιδειχθέντα από τούτην έγγραφα της δικογραφίας, ενώ το πιστωτικό ίδρυμα εναντίον του οποίου στρέφεται_η αίτηση «ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ» δεν παραστάθηκε , ούτε εκπροσωπήθηκε νομίμως , παρόλα ότι κλητεύθηκε νομίμως και εμπροθέσμως ( βλ. υπ' αριθμ. 10823γ/7-2-2014 έκθεση επιδόσεως του δικαστικού επιμελητή στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης ……),

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ως εξής:

ΔΕΧΕΤΑΙ το αίτημα του αιτούντος για χορήγηση προσωρινής διαταγής, σύμφωνα με το άρθρο 5 παρ.2 του Ν. 3869/2010 , όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 13 του Νόμου 4161/2013.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στο καθ'ου η αίτηση προσωρινά μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της υπ'αριθμ. κατ. 68/2014 αίτησης του αιτούντος, κάθε τυχόν καταδιωκτικό μέτρο σε βάρος αυτού και της περιουσίας του   (συμπεριλαμβανομένης   και   της   αναγκαστικής εκτέλεσης), καθώς και στον αιτούντα κάθε πράξη μεταβολής της πραγματικής και νομικής κατάστασης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του από την ίδιο ή από τρίτο, συμπεριλαμβανομένης και της εγγραφής προσημειώσεως υποθήκης και της επιβολής συντηρητικής κατάσχεσης, υπό τον όρο καταβολής από τον αιτούντα μηνιαίως στο καθ'ου πιστωτικό ίδρυμα του ποσού των 80 € μηνιαίως, για το εμπραγμάτως ασφαλισμένο χρέος του , αρχής γενομένης από την 1^η Σεπτεμβρίου 2014 και μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της αιτήσεως του, ως προκαταβολή για τη ρύθμιση του άρθρου 9 παρ.2 Ν.3869/2010 , που αφορά τη διάσωση της κυρίας κατοικίας του αιτούντος, αφού υπάρχει αίτημα διάσωσης της και συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ στο πιστωτικό ίδρυμα ΤΠΔ μέχρι την έκδοση οριστικής απόφασης επί της αίτησης, την παρακράτηση από τον μισθό του αιτούντος, ποσού πέραν των 80€ μηνιαίως από την 1^η Σεπτεμβρίου 2014.

Ξάνθη , 1-8-2014

Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ 

112/2013 Άρειος Πάγος - Στ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΚΑΤ' ΑΡΘΡΟ 145§§1,2 ΚΠΔ

      Με την παρατιθέμενη απόφαση , ο Άρειος Πάγος εξέτασε την αίτηση αναίρεσης κατηγορούμενου , ο οποίος δυνάμει απόφασης πρωτοβάθμιου δικαστηρίου κρίθηκε αθώος από παραδρομή, ενώ δηλαδή η υπόθεση δεν εισήχθη προς συζήτηση για τον ίδιο διότι δεν ήταν παρών στη δίκη. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο σε μεταγενέστερη δικάσιμο εισήγαγε αυτεπαγγέλτως την απόφαση για διόρθωση δυνάμει της διάταξης 145§§1,2 ΚΠΔ και προέβη στη διόρθωσή της παρά τις αντιρρήσεις του κατηγορούμενου. Ο τελευταίος άσκησε αναίρεση κατά της διορθωτικής απόφασης και ζήτησε να μην διορθωθεί αυτή διότι δεν δύναται να προβεί το δικαστήριο σε τέτοιου είδους  διόρθωση μεταγενεστέρως καθώς δεν ανήκει στην προφανή παραδρομή αλλά προκύπτει ότι δικαστήριο μπήκε στην ουσία , δίκασε και έκρινε και τον απόντα κατηγορούμενο , αποφασίζοντας μάλιστα την αθώωσή του. Όμως ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η διόρθωση απόφασης εκ προφανούς παραδρομής είναι δυνατό να λάβει χώρα σύμφωνα με τις ανωτέρω διατάξεις και αφού θεμελίωσε τη σκέψη του στο ότι ο αναιρεσείων δεν ήταν μέρος της δίκης ως, απών, δεν νομιμοποιείται να ασκήσει την κρινόμενη αναίρεση, καταλήγοντας σε απόρριψη αυτής . 

ΑΡΙΘΜΟΣ 112/2013 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Νικόλαο Ζαΐρη, Αντιπρόεδρο του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνο Φράγκο, Γεώργιο Αδαμόπουλο - Εισηγητή, Ειρήνη Κιουρκτσόγλου - Πετρουλάκη και Μαρία Βασιλάκη, Αρεοπαγίτες.

Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημα του στις 8 Ιανουαρίου 2013, με την παρουσία του Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου Δημητρίου Δασούλα (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραμματέως Χαράλαμπου Αθανασίου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντος – κατηγορουμένου……….., κατοίκου Αχαρνών Αττικής, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο του………., περί αναιρέσεως της με αριθμό 243/2011 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θράκης.

Το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θράκης, με την ως άνω απόφαση του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 5 Σεπτεμβρίου 2012 αίτηση του, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 766/12.

                                   Αφού άκουσε

Τον   πληρεξούσιο   δικηγόρο   του   αναιρεσείοντος,   που ζήτησε   όσα   αναφέρονται   στα   σχετικά   πρακτικά   και   τον Αντεισαγγελέα,  που  πρότεινε να απορριφθεί  η προκείμενη ^αίτηση αναίρεσης.

         ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Εισάγεται ενώπιον του Δικαστηρίου του Αρείου Πάγου η από 5-6-2012 αίτηση του…………, κατοίκου …… Αττικής, για αναίρεση της 243/2011 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θράκης, όπως αυτή διορθώθηκε με την 165/2012 απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου.

Κατά τη διάταξη του άρθρου 476 παρ. 1 ΚΠΔ, όταν το ένδικο μέσο ασκήθηκε, εκτός των άλλων περιπτώσεων, από πρόσωπο που δεν έχει το δικαίωμα ή εναντίον αποφάσεως ή βουλεύματος, για τα οποία δεν προβλέπεται, απορρίπτεται ως απαράδεκτο. Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρθρου 504 παρ. 1 ΚΠΔ, όταν ο νόμος δεν ορίζει ειδικά κάτι άλλο, αίτηση αναίρεσης επιτρέπεται μόνο κατά της απόφασης που, όπως απαγγέλθηκε, δεν προσβάλλεται με έφεση και κατά της απόφασης του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου που εκδόθηκε ύστερα από άσκηση έφεσης αν με τις αποφάσεις αυτές το δικαστήριο αποφάνθηκε τελειωτικά για την κατηγορία ή αν έπαυσε οριστικά ή κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη (άρθρο 370). Περαιτέρω κατά τη διάταξη του άρθρου 505 παρ. 1 στοιχ. α' του ίδιου Κώδικα εκτός από την περίπτωση της παρ. 3 του προηγούμενου άρθρου (για την οποία δεν πρόκειται) αναίρεση μπορούν να ζητήσουν: α) ο κατηγορούμενος... β)... Από το συνδυασμό των διατάξεων αυτών προκύπτει ότι ο κατηγορούμενος, ως διάδικος σε μια ποινική δίκη, μπορεί να ασκήσει αίτηση αναίρεσης κατά των αποφάσεων του πρωτοβαθμίου και του δευτεροβαθμίου δικαστηρίου, σύμφωνα με τις ανωτέρω διακρίσεις, όταν με τις αποφάσεις αυτές το δικαστήριο αποφάνθηκε τελειωτικά για την κατηγορία ή αν έπαυσε οριστικά ή κήρυξε απαράδεκτη την ποινική δίωξη. Αποφαίνεται δε το δικαστήριο τελειωτικά για την κατηγορία και κατ' ακολουθία ο κατηγορούμενος μπορεί να ζητήσει την αναίρεση της απόφασης, μόνον όταν αυτό προβεί στην εκδίκαση της κατηγορίας που αποδίδεται σ' αυτόν και εκδώσει στη συνέχεια αθωωτική ή καταδικαστική απόφαση. Τέλος, από τις διατάξεις των παραγράφων 1 και 2 του άρθρου 145 ΚΠΔ προκύπτουν τα ακόλουθα: Όταν στην απόφαση υπάρχουν λάθη ή παραλείψεις που δεν παράγουν ακυρότητα, το δικαστήριο που την εξέδωσε και στην περίπτωση που κατ' αυτής έχει ασκηθεί ένδικο μέσο το δικαστήριο που αποφαίνεται γι’ αυτό, εφόσον δεν το απέρριψε ως απαράδεκτο, ύστερα από αίτηση του εισαγγελέα ή κάποιου από τους διαδίκους ή και αυτεπαγγέλτως, διατάσσει τη διόρθωση ή συμπλήρωση της εφόσον απ' αυτή δεν επέρχεται ουσιώδης μεταβολή της αποφάσεως και δεν αλλοιώνεται η αληθινή εικόνα αυτών που πράγματι συνέβησαν στο ακροατήριο. Η διόρθωση ή η συμπλήρωση της αποφάσεως μπορεί να αφορά, εκτός από τις άλλες παραλείψεις και από τα όσα αναφέρονται στην ταυτότητα του κατηγορουμένου, τη συμπλήρωση του ανεπαρκούς αιτιολογικού και τη διευκρίνιση του διατακτικού της απόφασης, όταν αυτό έχει ασάφειες ή είναι διαφορετικό από εκείνο που απαγγέλθηκε στο ακροατήριο ή που σημειώθηκε στα πρακτικά. Από τις διατάξεις αυτές, σε συνδυασμό με εκείνες περί ενδίκων μέσων, σαφώς συνάγεται ότι ως διόρθωση της αποφάσεως εννοείται η αποκατάσταση της πραγματικής βουλήσεως του δικαστηρίου, με την αποβολή στοιχείων ξένων προς αυτήν που παρεισέφρησαν στο κείμενο της ή με την παράθεση σ' αυτό στοιχείων αναγκαίων, που παραλείφθηκαν από αυτό, από παραδρομή ή αβλεψία ή από άλλη παρόμοια αιτία και όχι η άρση των σφαλμάτων που δημιουργούν ακυρότητα, ή των ουσιαστικών σφαλμάτων τα οποία είναι αντικείμενο της κρίσης του ανωτέρου δικαστηρίου που επιλαμβάνεται της ^υποθέσεως μετά από άσκηση ενδίκου μέσου. Έτσι απαραίτητη προϋπόθεση της διορθώσεως είναι η ύπαρξη ή παράλειψη τέτοιου στοιχείου και η αιτία στην οποία οφείλεται αυτό.

Στην προκειμένη περίπτωση, από την παραδεκτή για τις ανάγκες του αναιρετικού ελέγχου επισκόπηση των εγγράφων της δικογραφίας, προκύπτει ότι ο αναιρεσείων, …., παραπέμφθηκε μαζί με τους κατηγορουμένους: 1)…, 2)….., κατοίκους Τουρκίας, 3) ….., κάτοικο……, 4)….., κάτοικο ……., 5)……, κάτοικο ……., 6)…….., κάτοικο …..Αττικής, 7)………, κάτοικο …..Αττικής, 8) …….., κάτοικο ……. Αττικής, 9)…………., κάτοικο Θεσσαλονίκης, καθώς και τον κατηγορούμενο………, με απευθείας κλήση, στο ακροατήριο του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θράκης να δικασθούν για τις αξιόποινες πράξεις, α) εγκληματική οργάνωση, β) παράνομη διευκόλυνση εισόδου στο ελληνικό έδαφος λαθρομεταναστών από κερδοσκοπία, κατ' επάγγελμα από κοινού και κατά συρροή, γ) παράνομη μεταφορά - παραλαβή λαθρομεταναστών για προώθηση στο εσωτερικό της χώρας, διευκόλυνση μεταφοράς αυτών και εξασφάλιση καταλύματος σ' αυτούς για απόκρυψη από κοινού, κατά συρροή, από κερδοσκοπία και κατ' επάγγελμα, δ) ηθική αυτουργία στις υπό στοιχ. β' και γ' ως άνω πράξεις, ε) απλή συνεργεία στην υπό στοιχ. γ'πράξη, στ) απλή συνεργεία στην υπό στοιχ. β' πράξη, ζ) παράνομη είσοδο στη χώρα, η) παράνομη οπλοφορία, θ) παράνομη εισαγωγή όπλου, ι) πλαστογραφία με χρήση από κοινού και κατά μόνας κατ' εξακολούθηση και ια) παράβαση άρθρου 90 παρ. 1 και 3 του ΚΟΚ. Περαιτέρω από τα πρακτικά της προσβαλλομένης αποφάσεως προκύπτουν τα ακόλουθα: Η υπόθεση ορίσθηκε προς εκδίκαση στη δικάσιμο της 12-4-2011. Στο ακροατήριο κλητεύθηκαν με κλητήριο θέσπισμα και εισήχθησαν να δικασθούν, με την ανωτέρω σειρά, οι κατηγορούμενοι: 1) ΚΕ, 2) DB, 3)ΜΠ, 4) ΜΧ, 5) Χ Ν, 6) ΣΑ, 7) ΖΓι, 8) ΤΙ και 9) ΚΔ. Ο αναιρεσείων Γ Π και ο Τ Β, δεν κλητεύθηκαν και δεν εισήχθησαν στη δίκη, καθόσον είχαν εκδοθεί σε βάρος τους τα υπ' αρ. 4/2010 και 6/2010, αντίστοιχα, εντάλματα σύλληψης του Ανακριτή Ορεστιάδας    και    φυγοδικούσαν.    Την    ημέρα    της    δίκης εμφανίσθηκαν στο δικαστήριο όλοι οι κατηγορούμενοι με την ως άνω σειρά. Από αυτούς ο πρώτος είχε συνήγορο την Ιουλία Μυλωνά, δικηγόρο Ροδόπης, που διορίσθηκε από την πρόεδρο Εφετών Θράκης, οι τρίτος και τέταρτος διόρισαν συνήγορο τον ……., δικηγόρο Αθηνών, και ο πέμπτος διόρισε συνηγόρους τους ……., δικηγόρο Αθηνών και……., δικηγόρο Ξάνθης. Στους λοιπούς εμφανισθέντες στο ακροατήριο κατηγορουμένους D B (2°),  ΑΣ (6°), ΖΓ, (7°), ΤΙ (8°) και ΔΚ (9°) η πρόεδρος του Δικαστηρίου διόρισε συνηγόρους, κατά σειρά, τους ………………………… δικηγόρους Ροδόπης. Επισημαίνεται στο σημείο αυτό ότι στο κατηγορητήριο, που είχε συνταχθεί από τον αρμόδιο εισαγγελέα και στο οποίο περιλαμβάνονταν όλοι οι παραπεφθέντες στο ακροατήριο, οι κατηγορούμενοι 1ος έως 7ος αναφέρονταν με την ίδια σειρά, οι 8ος (ΤΙ) και 9ος (ΚΔ) αναφέρονταν με α/α 9ος και 12ος αντίστοιχα, ενώ ως 8ος αναφερόταν ο αναιρεσείων ΓΠ και ως 10ος ο ΤΒ. Εκ παραδρομής στη 2η σελίδα του 2ου φύλλου των πρακτικών ο όγδοος (8ος) κατηγορούμενος ΤΙ και ο ένατος (9ος) κατηγορούμενος ΔΚ αναφέρονται με τους α/α του κατηγορητηρίου. Μετά τη νομιμοποίηση των δικηγόρων και την προβολή διαφόρων ισχυρισμών και ενστάσεων, η πρόεδρος του Δικαστηρίου ζήτησε από τους κατηγορουμένους πληροφορίες για τις πράξεις που κατηγορούνται και εκείνοι δήλωσαν,  με την ανωτέρω σειρά, όσα αναφέρονται στη 2η σελίδα του 15ου φύλλου των πρακτικών. Κατά την ανάγνωση των εγγράφων, όπως αναφέρεται στη 2η σελίδα του 23ου φύλλου των πρακτικών, για τον όγδοο κατηγορούμενο (ΤΙ) αναγνώσθηκε το υπ' αρ. 18044/11 πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. Μετά την εξέταση των μαρτύρων υπερασπίσεως οι κατηγορούμενοι κλήθηκαν και απολογήθηκαν με τη σειρά, όπως αναφέρεται στα πρακτικά: Ο πρώτος (KΕ), ο δεύτερος (DB), ο τρίτος (Μ Π), ο τέταρτος (Μ Χ), ο πέμπτος (Χ Ν) ο έκτος (ΣΑ), ο έβδομος (ΖΓ), ο όγδοος (Τ Ι ) και ο ένατος (ΚΔ). Στη συνέχεια έλαβαν το λόγο ο εισαγγελέας, ο οποίος πρότεινε να κηρυχθούν αθώοι οι 6ος, 7ος, 8ος, 9ος και 10ος των κατηγορουμένων ( αν και η δίκη διεξήχθη μόνο για τους ανωτέρω εννέα και χωρίς να μνημονεύεται ποιος είναι ο 10ος) και ένοχοι οι 1ος, 2ος, 3ος, 4ος και 5ος των κατηγορουμένων, και οι συνήγοροι των κατηγορουμένων με την προαναφερόμενη σειρά ( ήτοι 1ου, 2ου, 3ου και 4ου, 5ου, 6ου, 7ου, 8ου και 9ου) ζήτησαν όσα αναφέρονται στο 29° φύλλο των πρακτικών. Στο σκεπτικό της αποφάσεως αναφέρεται ότι, για τους διαλαμβανόμενους σ' αυτό λόγους, πρέπει να κηρυχθούν ένοχοι οι 1ος, 2ος, 3ος ,4ος και 5^ος κατηγορούμενοι. Για τους λοιπούς τέσσερις κατηγορουμένους αναφέρεται κατά λέξη: « Περαιτέρω όσον αφορά τις αποδιδόμενες στους 6°, 7°, 8°, 9° και 10° των κατηγορουμένων πράξεις της απλής συνέργειας κατ" εξακολούθηση στις πράξεις της παράνομης παραλαβής λαθρομεταναστών για προώθηση στο εσωτερικό της χώρας, από   κοινού,   κατά   συρροή,   από   κερδοσκοπία   και   κατ΄ επάγγελμα, από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού δεν  προέκυψαν στοιχεία σε βάρος τους και συνεπώς πρέπει να κηρυχθούν αθώοι, όπως στο διατακτικό οι πράξεις αυτές διαλαμβάνονται». Στο διατακτικό της αποφάσεως αναφέρεται ότι το δικαστήριο δικάζει τους κατηγορουμένους: 1)ΚΕ, 2) DΒ, 3)ΜΠ, 4)ΜΧ, 5)ΧΝ, 6)ΣΑ, 7)ΖΓ, 8) ΤΙ και 9)ΚΔ . Ακολούθως το δικαστήριο κήρυξε ενόχους τους 1°, 2°, 3°, 4° και 5° κατηγορουμένους των πράξεων που αναφέρονται και αθώους τους λοιπούς κατηγορουμένους ΑΣ, ΖΓ, ΤΙ και ΚΔ. Από προφανή  παραδρομή οι δύο τελευταίοι κατηγορούμενοι αναφέρονται με τους α/α του κατηγορητηρίου, ήτοι με τους αριθμούς 9 και 12 αντίστοιχα. Επίσης από προφανή παραδρομή κατά τη σύνταξη της προσβαλλομένης αποφάσεως διελήφθη απαλλακτική διάταξη για τις αποδιδόμενες σ' αυτούς πράξεις και για τον αναιρεσείοντα ΓΠ καθώς και τον ΤΒ, οι οποίοι δεν εισήχθησαν στο ακροατήριο και για τους οποίους δεν εκδικάσθηκε η σε βάρος τους κατηγορία. Την 5-4-2012 εισήχθη στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Θράκης αίτηση του Εισαγγελέα Εφετών Θράκης για διόρθωση της ανωτέρω αποφάσεως και ειδικότερα να απαλειφθούν από το διατακτικό της οι κατηγορούμενοι ΓΠ και ΤΒ , διότι από προφανή παραδρομή κατεγράφησαν στο διατακτικό αυτής, καθώς δεν είχε εισαχθεί προς εκδίκαση η κατ" αυτών υπόθεση. Πράγματι το δικαστήριο με την υπ' αρ. 165/5-4-2012 απόφαση του, η οποία καταχωρήθηκε στο ειδικό βιβλίο την 25-5-2012, νομίμως διόρθωσε την υπ' αρ.243/201 1 προηγούμενη απόφαση του και διέταξε να απαλειφθούν από αυτήν όλες οι διατάξεις που εκ προφανούς παραδρομής συμπεριελήφθησαν και που αφορούν τον ΓΠ καιΤΒ , για τους οποίους δεν είχε εισαχθεί προς εκδίκαση η κατ' αυτών υπόθεση. Μετά από αυτά ο αναιρεσείων την 5-6-2012 άσκησε την υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως, ισχυριζόμενος ότι στα πρακτικά της αποφάσεως αυτός έχει καταχωρηθεί με τον αριθμό 8, ότι επίσης στα πρακτικά έχουν καταχωρηθεί η απαλλακτική γι αυτόν πρόταση

 του εισαγγελέα και ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία περί της αθωότητας του, αφού κατά την απόφαση με αριθμ. 243/2011 από το σύνολο του αποδεικτικού υλικού δεν προέκυψαν στοιχεία σε βάρος του και επιπλέον απαγγέλθηκε δημόσια η απόφαση περί της απαλλαγής του από το σύνολο των κατηγοριών. Επίσης, ο κατηγορούμενος ισχυρίζεται ότι με την 165/2012 απόφαση δεν διορθώθηκε η υπ' αρ. 243/2011 απόφαση, αλλά απαραδέκτως, μετά πάροδο είκοσι ημερών και μετά την καταχώρηση της απόφασης στο ειδικό βιβλίο, διορθώθηκαν τα πρακτικά της δίκης, ως προς τα προαναφερόμενα κεφάλαια (ήτοι ότι την καταχώρηση στα πρακτικά της απαλλακτικής γι αυτόν πρότασης του εισαγγελέα, την ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία περί της αθωότητας του και τη δημόσια απαγγελία της απόφασης περί της απαλλαγής του από το σύνολο των κατηγοριών). Τέλος ο αναιρεσείων ισχυρίζεται ότι ναι μεν η υπόθεση δεν εισήχθη γι' αυτόν και ο ίδιος δεν παραβρέθηκε στη δίκη, πλην όμως από την ως άνω εισαγγελική πρόταση και το σκεπτικό της προσβαλλομένης αποφάσεως σαφώς προκύπτει η εξέταση της εναντίον του κατηγορίας στην ουσία της, σύμφωνα με το άρθρο 432 ΚΠΔ, και ο αναμφισβήτητος έλεγχος όλων των στοιχείων αυτής από τη χωρήσασα αποδεικτική διαδικασία και έτσι επιβεβαιώνεται πλήρως το διατακτικό της, και ότι το κύριο και ουσιώδες δεν είναι η νομιμότητα εισαγωγής της υποθέσεως σε δίκη και η παρουσία του ή μη στο δικαστήριο, αλλά η εξέταση της κατηγορίας από το δικαστήριο της ουσίας και η απόφαση του επ' αυτής. Με βάση το ιστορικό αυτό ο αναιρεσείων με την κρινόμενη αίτηση του ζητεί την αναίρεση της προσβαλλομένης αποφάσεως, για υπέρβαση εξουσίας και παραβίαση δεδικασμένου, που δημιούργησε η υπ' αρ. 243/2011 απόφαση, πριν τη διόρθωση με την υπ' αρ. 165/2012 απόφαση του ίδιου δικαστηρίου. Όμως, όπως προεκτέθηκε, όγδοος, κατά σειρά κατηγορούμενος στα πρακτικά και στο σκεπτικό καθώς και στο προοίμιο του διατακτικού της προσβαλλομένης απόφασης και κατά συνέπεια διάδικος της ποινικής δίκης είναι ο κατηγορούμενος ΤΙ και όχι ο αναιρεσείων, ΓΠ , και ως εκ τούτου οι αιτιάσεις του αναιρεσείοντος ερείδονται σε αναληθή προϋπόθεση. Με βάση τα ανωτέρω η προσβαλλόμενη απόφαση, όπως αυτή διορθώθηκε, δεν αποφάνθηκε τελειωτικά για τον αναιρεσείοντα, ούτε αυτός έχει την ιδιότητα του κατηγορουμένου, με την έννοια των άρθρων 504 παρ. 1 και 505 παρ. 1 στοιχ. α' ΚΠΔ. Επομένως ο αναιρεσείων δεν νομιμοποιείται στην άσκηση της κρινόμενης αίτησης αναίρεσης και ως εκ τούτου αυτή είναι, σύμφωνα με το άρθρο 476 παρ.1 Κ.Π.Δ., απαράδεκτη και πρέπει ως τέτοια να απορριφθεί (αρθρ. 513 παρ.1 ΚΠΔ) και να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στα δικαστικά έξοδα (αρθρ. 583 παρ.1 ΚΠΔ).

   ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

Απορρίπτει την από 5-6-2012 αίτηση του ΓΠ του … , κατοίκου ….. Αττικής, για αναίρεση της 243/2011 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Θράκης, όπως αυτή διορθώθηκε με την 165/2012 απόφαση του ιδίου Δικαστηρίου και

Επιβάλλει στον αναιρεσείοντα τα δικαστικά έξοδα, που
ανέρχονται σε διακόσια πενήντα (250) ευρώ.                                                                  

Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 15 Ιανουαρίου 2013. Και

Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα, σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του, στις 18 Ιανουαρίου 2013.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ               Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Δικαίωση ανακόπτοντος δανειολήπτη σε δεύτερο βαθμό - απόρριψη έφεσης πιστώτριας τράπεζας που άσκησε κατά απόφασης που έκανε δεκτή την ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής λόγω προηγούμενης αίτησης για υπαγωγή του οφειλέτη στο Ν. 3869/2010 (αποφ. 37/2014 Μον. Πρωτ. Ροδόπης)

   Με την παρατιθέμενη απόφαση απορρίφθηκε έφεση της πιστώτριας τράπεζας με την οποία ζητούσε αυτή να εξαφανισθεί η απόφαση που έκανε δεκτή σε πρώτο βαθμό την ανακοπή του οφειλέτη κατά διαταγής πληρωμής, την οποία είχε στηρίξει στο άρθρο 281 ΑΚ (καταχρηστική άσκηση δικαιώματος),  δεδομένου ότι ο ανακόπτων -οφειλέτης είχε ζητήσει την υπαγωγή του στις διατάξεις του Ν. 3869/2010 πριν την καταγγελία της σύμβασης από την πιστώτρια τράπεζα και την εν συνεχεία έκδοση διαταγής πληρωμής σε βάρος του με επιταγή προς εκτέλεση. 

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

Αριθμός απόφασης 37/2014

( Αριθμός έκθ. κατάθεσης έφεσης Εφ47/2013)

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

(Τακτική Διαδικασία)

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Δικαστή Χ. Θ., Πρωτοδίκη, που ορίσθηκε από τον Πρόεδρο Πρωτοδικών και από την Γραμματέα Σ.Ν.

Συνεδρίασε δημόσια και στο ακροατήριο του την 26^η Φεβρουαρίου 2014, για να δικάσει την υπόθεση:

ΤΗΣ ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ: Ανώνυμης Τραπεζικής Εταιρίας με την επωνυμία «Τράπεζα…….», μετά την τροποποίηση της επωνυμίας της από Τράπεζα ….. ανώνυμη εταιρεία» και τον διακριτικό τίτλο «…..», που εδρεύει στην Αθήνα (οδός ……) όπως νομίμως εκπροσωπείται, η οποία παραστάθηκε δια της πληρεξουσίου δικηγόρου της ………(Δ.Σ Ροδόπης), που κατέθεσε προτάσεις.

ΤΗΣ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ: Ε.Π………, κατοίκου Κομοτηνής (……), η οποία παραστάθηκε δια της πληρεξουσίου δικηγόρου της Ε. Κακοσαίου (Δ.Σ Ροδόπης), που κατέθεσε προτάσεις.

Η εφεσίβλητη άσκησε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής κατά της παραπάνω εκκαλούσας την από 19-4-2012 και με αρ. εκθ. κατάθεσης 108/20-4-2012 ανακοπή της και κατά της υπ' αριθμ. 72/2012 διαταγής πληρωμής του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής και ζήτησε να γίνει δεκτή.

Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την υπ' αριθμόν 213/2013 απόφαση του έκανε δεκτή την ανακοπή και ακύρωσε την ανωτέρω διαταγή πληρωμής.

Ήδη η εκκαλούσα με την προειρημένη έφεση της, η οποία προσδιορίστηκε για την δικάσιμο που παραπάνω αναφέρεται προσβάλλει την απόφαση αυτή.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων αφού ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους ζήτησαν να γίνουν δεκτά

όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις έγγραφες προτάσεις τους.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ' αριθμ. 213/2013 οριστικής απόφασης του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής, ασκήθηκε νομότυπα, δεδομένου ότι κατεβλήθη και το παράβολο του άρθρου 495§4 ΚΠολΔ και εμπρόθεσμα [άρθρα 495§§1 και 2, 511, 513§1 περ. β', 516§1, 517 περ. α', 518§2, 520§1 ΚΠολΔ].Πρέπει, συνεπώς, να ερευνηθεί περαιτέρω κατά την ίδια τακτική διαδικασία που εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση (άρθρο 533 παρ.1 ΚΠολΔ) από το παρόν δευτεροβάθμιο καθ' ύλην αρμόδιο Δικαστήριο (άρθρο 17^Α εδ. α' ΚΠολΔ).

Η εφεσίβλητη με την προαναφερθείσα ανακοπή της ζήτησε την ακύρωση της υπ' αριθμ. 72/2012 διαταγής πληρωμής της Ειρηνοδίκου Κομοτηνής για τους αναφερόμενους σ' αυτήν λόγους. Επί της ανακοπής εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 213/2013 απόφαση του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής κατ' αντιμολία των διαδίκων, η οποία έκανε δεκτή την ανακοπή και ακύρωσε την ως άνω διαταγή πληρωμής. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται τώρα η εκκαλούσα με την κρινομένη έφεση με την οποία ζητεί να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη και να απορριφθεί η ανακοπή για τους λόγους που αναφέρει στην έφεση της και ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία του νόμου.

Το διαπλαστικό δικαίωμα για την ακύρωση της διαταγής πληρωμής μπορεί να θεμελιωθεί σε λόγους «είτε κατά του κύρους της διαταγής πληρωμής για την έλλειψη διαδικαστικής προϋπόθεσης είτε κατά της ύπαρξης της απαίτησης». Λόγοι κατά της ουσιαστικής απαίτησης είναι και οι αντιρρήσεις ως προς την ύπαρξη, την εξέλιξη ή την απόσβεση της ουσιαστικής απαίτησης. Στην περίπτωση αυτή οι λόγοι της ανακοπής θα ανάγονται είτε στην άρνηση των γενεσιουργών περιστατικών της οφειλής είτε στην προβολή (γνησίων ή καταχρηστικών) ενστάσεων κατά της απαίτησης. Έτσι γίνεται δεκτό ότι προτείνονται παραδεκτά κατά της διαταγής πληρωμής η ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως της αξιώσεως εκ του αξιόγραφου (βλ. σχετικά και Χ. Απαλλαγάκη «ΚΠολΔ Ερμηνεία κατ' άρθρο» έκδοση 2^η 2010 άρθρο 632 αρ. 13 και 15 σελ. 1224 και 1225 με τις εκεί παραπομπές σε

2° φύλλο της υττ' αρ. 37/2014 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης

νομολογία και θεωρία), επομένως δε και εκ συμβάσεως. Συνεπώς ο πρώτος λόγος εφέσεως, κατ' εκτίμηση του νοηματικού περιεχομένου του δικογράφου της εφέσεως, με τον οποίο πλήττεται η εκκαλουμένη, διότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου δέχθηκε τον προβληθέντα από την ανακόπτουσα λόγο περί καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος κατ' άρθρο 281ΑΚ καθότι αυτός (λόγος ανακοπής) αποτελεί ελάττωμα του τίτλου και δεν αφορά την έλλειψη τυπικών προϋποθέσεων για την έκδοση διαταγή πληρωμής ή την ουσιαστική βασιμότητα της απαίτησης για την οποία εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής, είναι μη νόμιμος και ως εκ τούτου απορριπτέος.

Με τον δεύτερο λόγο εφέσεως,  κατ'  εκτίμηση του νοηματικού περιεχομένου του δικογράφου της εφέσεως, πλήττεται η εκκαλουμένη, διότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου δέχθηκε τον προβληθέντα από την ανακόπτουσα λόγο περί καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος αφού η κατ' άρθρον 281ΑΚ απαγόρευση ασκήσεως δικαιώματος είναι παραδεκτή μόνο για δικαιώματα του ουσιαστικού δικαίου και όχι για δικαιώματα που απορρέουν από δικονομικές διατάξεις που αφορούν καθαρώς διαδικαστικές πράξεις όπως είναι μεταξύ άλλων και αυτές που προβλέπουν την έκδοση της διαταγής πληρωμής. Ωστόσο ο λόγος αυτός στηρίζεται επί εσφαλμένης προϋποθέσεως, διότι η απαγόρευση της ασκήσεως του δικαιώματος υπό τους διαλαμβανόμενους στη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ όρους είναι απαράδεκτη όταν πρόκειται για δικαιώματα που απορρέουν από διατάξεις δικονομικού δικαίου και όχι από διατάξεις ουσιαστικού δικαίου (ΑΠ 832/2002 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ και ΑΠ 683/1999 Ελλ. Δνη 41.380), όπως συμβαίνει στην εξεταζόμενη περίπτωση, αφού όπως προκύπτει από το σύνολο του περιεχομένου της προσβαλλομένης αποφάσεως το δικαίωμα της εφεσίβλητης να προτείνει την εν λόγω ένσταση απορρέει από την συναφθείσα μεταξύ της εκκαλούσας και της  εφεσίβλητης  από   18-3-2008   σύμβασης  δανείου.   Επομένως,   μη υπάρχοντος άλλου λόγου εφέσεως που να πλήττει την προσβαλλόμενη απόφαση, πρέπει η έφεση να απορριφθεί στο σύνολο της και να καταδικασθεί η εκκαλούσα λόγω της ήττας της στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, κατά το νόμιμο αίτημα της τελευταίας (άρθρα 176, 183 και 191 §2 ΚΠολΔ), σύμφωνα με τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ κατ' αντιμολία των διαδίκων. 

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την έφεση.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ την εκκαλούσα στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των τετρακοσίων (400,00) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο του, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στην Κομοτηνή ν. Ροδόπης στις 24^η Οκτωβρίου 2014.

        Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                       Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΤΑΓΗ Ν. 3869/2010

   Ακολουθεί το κείμενο  προσωρινής διαταγής που δόθηκε από το Ειρηνοδικείο  Κομοτηνής στα πλαίσια της διαδικασίας του Ν. 3869/2010 με την οποία  αναστέλλονται όλα τα καταδιωκτικά μέτρα σε βάρος της περιουσίας του οφειλέτη και δέχεται να καταβάλλει αυτός το ποσό των 100€ μηνιαίως , όπως ο ίδιος με την αίτησή του είχε ζητήσει, μέχρι τη συζήτηση της αιτήσεως του , την 21-11-2016, δίνοντάς του  , έστω προσωρινά, μια ανάσα . 

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΔΙΑΤΑΓΗ

Η Ειρηνοδίκης Κομοτηνής Ι. Α.

επί της με αριθμό καταθέσεως 204/2014 αιτήσεως του Τ. Σ.  του … και της …., κατοίκου Κομοτηνής (……), ο οποίος παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας δικηγόρου Ιουλίας Μυλωνά και ΤΗΣ ΠΙΣΤΩΤΡΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, που κατέστη διάδικος μετά την κλήτευση της (άρθρα 5 του ν. 3869/2010 και 748 παρ. 3 ΚΠολΔ): Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία «………», που εδρεύει στην Αθήνα, οδός …. και εκπροσωπείται νόμιμα, ως καθολικής διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρείας με την επωνυμία « …..», λόγω συγχωνεύσεως, η οποία παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου δικηγόρου της …….

Αφού έλαβε υπόψη τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 4 και του άρθρου 5 του Ν.3869/2010, όπως αυτές αντικαταστάθηκαν με την παρ. 2 του άρθρου 12 και τη διάταξη του άρθρου 13 του Ν.4161/2013 αντίστοιχα.

Αφού διαπίστωσε ότι απέτυχε η διαδικασία του προδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ των διαδίκων, που προβλέπεται από τη διάταξη της παρ. 3 του άρθρου 4 του Ν.3869/2010, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 του Ν.4161/2013.

Αφού άκουσε όσα εξέθεσαν προφορικά οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των παρασταθέντων διαδίκων και μελέτησε τα προσκομιζόμενα έγγραφα κατ' άρθρο 781 ΚπολΔ.

ΔΕΧΕΤΑΙ το αίτημα χορήγησης προσωρινής διαταγής κατ' άρθρο 5 παρ. 2 εδ. 1 του Ν. 3869/2010, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 13 Ν. 4161/2013.

ΔΙΑΤΑΣΣΕΙ την αναστολή των καταδιωκτικών μέτρων κατά του αιτούντος και τη διατήρηση της πραγματικής και νομικής κατάστασης της περιουσίας του μέχρι τη συζήτηση της αιτήσεως κατά την ορισθείσα δικάσιμο της 21-11-2016, και λαμβανομένων υπόψη του εισοδήματος του αιτούντος, του συνόλου των χρεών του και της οικονομικής του δυνατότητας σύμφωνα με τις βιοτικές ανάγκες του

ΟΡΙΖΕΙ την καταβολή μηνιαίας δόσης του αιτούντος προς την πιστώτρια αυτού ποσού εκατό ευρώ (100€), η οποία θα καταβάλλεται εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου εκάστου μηνός, αρχής γενομένης από τον Φεβρουάριο του 2015 και μέχρι τη συζήτηση της αιτήσεως κατά την ορισθείσα δικάσιμο της 21-11-2016.

Κομοτηνή, 27-01-2015

Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Αναγνώριση ισχύος απόφασης αλλοδαπού δικαστηρίου - απόφαση 185/2014 Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης

   Με την παρατιθέμενη απόφαση αναγνωρίσθηκε η ισχύς απόφασης αλλοδαπού δικαστηρίου στην Ελλάδα και ειδικότερα αναγνωρίσθηκε η ισχύς απόφασης γερμανικού δικαστηρίου περί υιοθεσίας με βάση της διατάξεις της διμερούς ελληνογερμανικής σύμβασης της 4ης -11-1961 , σε συνδυασμό με τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. 

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ   185 /2014

(αριθμός έκθεσης κατάθεσης αίτησης ΕΜ/123/2014)

 ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από το Δικαστή Κωνσταντίνο Βελιάνη, Πρωτοδίκη, ο οποίος ορίσθηκε από την Πρόεδρο του Πρωτοδικείου, και από το Γραμματέα Ε.Σ.

ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριο του στις 24 Σεπτεμβρίου 2014 για να δικάσει την υπ' αριθμ. έκθεσης κατάθεσης ΕΜ/123/12-6-2014 αίτηση, με αντικείμενο την αναγνώριση απόφασης:

ΤΗΣ ΑΙΤΟΥΣΑΣ: 1) Χ. Ξ.  του……… και της ………., κατοίκου Κομοτηνής (οδός ……………), που παραστάθηκε δια της πληρεξούσιας της δικηγόρου Ιουλίας Μυλωνά, η οποία κατέθεσε έγγραφες προτάσεις.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης η πληρεξούσια δικηγόρος της αιτούσας ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης και στις έγγραφες προτάσεις του.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 905 §§ 1 και 4 ΚΠολΔ, οι διατάξεις των παραγράφων 1 ως 3 του ίδιου άρθρου εφαρμόζονται και για την αναγνώριση δεδικασμένου από απόφαση αλλοδαπού δικαστηρίου που αφορά την προσωπική κατάσταση, με την επιφύλαξη όσων ορίζουν διεθνείς συμβάσεις. Περαιτέρω, από τη διάταξη του άρθρου 2 της από 4 Νοεμβρίου 1961 Σύμβασης μεταξύ της Ελλάδος και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας "περί αμοιβαίας αναγνωρίσεως και εκτελέσεως δικαστικών αποφάσεων κλπ", η οποία κυρώθηκε με τον ν. 4305/1963 και άρχισε να ισχύει στις 18-9-1963, σύμφωνα με την από 20/27 Αυγούστου 1963 ανακοίνωση του Υπουργείου Εξωτερικών (ΦΕΚ Α' 131), σε συνδυασμό με εκείνες των άρθρων 69 και 70 § 1 του Κανονισμού ΕΚ 44/2000, καθώς και 1 § 3 περ. β' του Κανονισμού ΕΚ 2201/2003, ο οποίος από την 1^η-3-2005 αντικατέστησε τον Κανονισμό ΕΚ 1347/2000, συνάγεται ότι σε περιπτώσεις αναγνώρισης στην Ελλάδα αποφάσεων γερμανικών δικαστηρίων επί οικογενειακών υποθέσεων, και αν ακόμη δεν είναι τελεσίδικες, που δεν υπάγονται στο πεδίο εφαρμογής των παραπάνω Κανονισμών, όπως είναι αυτές της υιοθεσίας, τυγχάνει εφαρμογής η παραπάνω διμερής Σύμβαση (ΜονΠρωτΘεσ 1963/2009 ΤΝΠ ΔΣΑ, ΜονΠρωτΘεσ 1161/2009 ΤΝΠ Δ ΣΑ, ΜονΠρωτΘεσ 39476/2008 ΤΝΠ ΔΣΑ, ΜονΠρωτΘεσ 42487/2007 ΤΝΠ ΔΣΑ). Περαιτέρω, στις επόμενες διατάξεις της εν λόγω Σύμβασης ορίζονται τα εξής: Στο άρθρο 3 ότι: «Άρνησις αναγνωρίσεως επιτρέπεται μόνον: 1. Εάν αύτη αντίκειται εις την δημοσίαν τάξιν του Κράτους εν τω οποίω γίνεται επίκλησις της αποφάσεως. Τοιαύτη αντίθεσις υφίσταται και όταν η απόφασις αφορά δικαίωμα το οποίον καθ' ον χρόνον εξεδόθη η απόφασις ήτο εις το Κράτος εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως και μεταξύ των αυτών διαδίκων, το αντικείμενον αποφάσεως, ήτις κατά το Δίκαιον του Κράτους τούτου, θεωρείται οριστική ή 2. Εάν ο εναγόμενος δεν μετέσχε της διαδικασίας (δίκης): α) Εφ' όσον η κλήσις ή η εισαγωγική της διαδικασίας (δίκης) δικαστική πράξις δεν επεδόθη εις αυτόν, κατά το δίκαιον του κράτους εις το οποίον εξεδόθη η απόφασις ή β) Εφ' όσον ούτος απόδειξη ότι δεν ηδυνήθη να λάβη εγκαίρως γνώσιν της κλήσεως ή της δικαστικής πράξεως ώστε να δυνηθή να μετάσχη της διαδικασίας (δίκης) ή 3. Εάν κατά το δίκαιον του Κράτους εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως, τα δικαστήρια τούτου ήσαν δυνάμει νόμου αποκλειστικώς αρμόδια ή 4. Εάν το εκδόσαν την απόφασιν δικαστήριον ήτο αρμόδιον μόνον εκ της δωσιδικίας της περιουσίας (εκ της υπάρξεως περιουσίας του εναγομένου εν τη περιφέρεια του και ο εναγόμενος είτε: α) Δεν μετέσχε της διαδικασίας (δίκης) είτε β) Πριν απάντηση επί της ουσίας εδήλωσεν ότι μετέσχε της διαδικασίας (δίκης) μόνον ως προς την περιουσίαν την ευρισκομένην εντός του Κράτους του εις ο εγένετο η προσφυγή δικαστηρίου. Στο άρθρο 4 ότι: «1) Δεν επιτρέπεται άρνησις αναγνωρίσεως εκ μόνου του λόγου ότι το έκδοσαν την απόφασιν δικαστήριον εφήρμοσε κατά τους κανόνας του ιδίου αυτού ιδιωτικού διεθνούς δικαίου νόμους διαφόρους εκείνων, οίτινες θα ήσαν εφαρμοστέοι κατά το ιδιωτικόν διεθνές δίκαιον του Κράτους εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως. 2) Επιτρέπεται εν τούτοις άρνησις αναγνωρίσεως δια τον εν τη παραγράφω 1 αναφερόμενον λόγον εάν η απόφασις αφορά σχέσιν οικογενειακού δικαίου, την ικανότητα δικαίου ή δικαιοπραξίας, την νόμιμον εκπροσώπησιν ή την αφάνειαν ή την κήρυξιν του θανάτου υπηκόου του Κράτους εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως, εκτός εάν αύτη θα εδικαιολογείτο και κατ' εφαρμογήν του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου του Κράτους εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως». Τέλος, στο άρθρο 5 της ιδίας Συμβάσεως ορίζεται ότι: «1) Η εις το εν Κράτος εκδοθείσα απόφασις της οποίας γίνεται επίχλησις εις το έτερον Κράτος δέον να ερευνάται μόνον ως προς το εάν υφίσταται λόγος αρνήσεως εκ των αναφερομένων εις το άρθρον 3 ή εις το άρθρον 4 παράγραφος 2. Κατ' ουδεμίαν περίπτωσιν θα ερευνάται από απόψεως νομιμότητος (ως προς την ουσίαν). 2) Το δικαστήριον του Κράτους εις το οποίον γίνεται επίκλησις της αποφάσεως κατά το άρθρον 2 δεσμεύεται κατά την έρευναν της αρμοδιότητος του δικαστηρίου, το οποίον εξέδωκε την απόφασιν εκ των πραγματικών και νομικών διαπιστώσεων του δικαστηρίου τούτου». Από τις προαναφερόμενες διατάξεις προκύπτει κατά τρόπο απόλυτα σαφή η δεσμευτικότητα και το υποχρεωτικό της απόφασης που εκδόθηκε στο ένα από τα παραπάνω συμβαλλόμενα Κράτη από τα δικαστήρια του άλλου Κράτους, ενώπιον των οποίων επιδιώκεται η εκτέλεση της απόφασης αυτής κατά τις διατάξεις των άρθρων 6 επ. της ιδίας Συμβάσεως. Ο δε έλεγχος, ο οποίος κατ' εξαίρεση επιτρέπεται σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου 4 σε σχέσεις οικογενειακού ή κληρονομικού δικαίου για την άρνηση αναγνωρίσεως αυτών που έγιναν δεκτά με την πιο πάνω απόφαση, είναι ιδιαίτερα περιορισμένος και, ενόψει της χρησιμοποιήσεως του όρου "επιτρέπεται", εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των δικαστηρίων που καλούνται να τα εφαρμόσουν, εκτιμώντας τη συνδρομή της προϋποθέσεως της παραγράφου 1 του πιο πάνω άρθρου 4 της προαναφερόμενης Συμβάσεως (ΑΠ 699/1990 ΝοΒ 1992.68).

Στην προκείμενη περίπτωση, η αιτούσα με την υπό κρίση αίτηση της ζητεί, κατ' ορθή εκτίμηση του αιτήματος της, να αναγνωρισθεί ότι έχει αποκτήσει και στην Ελλάδα ισχύ η τελεσίδικη υπ' αριθμ. XVI 189/2002 απόφαση περί υιοθεσίας της από το …….. του Ειρηνοδικείου ΗΑΜΜ της Γερμανίας. Με αυτό το περιεχόμενο και αίτημα, η αίτηση αρμοδίως καθ' ύλη (άρθρα 7 της παραπάνω Σύμβασης και 740 § 1 ΚΠολΔ) και κατά τόπο (άρθρα 7 της παραπάνω Σύμβασης και 905 § 1 ΚΠολΔ) εισάγεται για να συζητηθεί από το Δικαστήριο αυτό κατά την προκείμενη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 739 επ. ΚΠολΔ) και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις προαναφερόμενες διατάξεις. Πρέπει, επομένως, να ερευνηθεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα.

Από όλα τα έγγραφα, που προσκομίζει η αιτούσα, και τα οποία εκτιμώνται από το Δικαστήριο είτε για άμεση απόδειξη είτε για συναγωγή δικαστικών τεκμηρίων, αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Δυνάμει της υπ' αριθμ. XVI 189/02 απόφασης του Ειρηνοδικείου ΗΑΜΜ Γερμανίας, που τέθηκε σε ισχύ στις 2-4-2003, κατόπιν της αίτησης του …………… του …. και της ……., που προσκομίζεται σε επικυρωμένο αντίγραφο νόμιμα μεταφρασμένη, απαγγέλθηκε η υιοθεσία της αιτούσας, ελληνικής ιθαγένειας, από τον προαναφερόμενο, επίσης ελληνικής ιθαγένειας, ο οποίος στις 23-1-1999 είχε τελέσει στην πόλη Λιππσταντ ή Λιππστατ της Γερμανίας γάμο με τη μητέρα της, …….. του ………. Άλλωστε, το παραπάνω αλλοδαπό δικαστήριο είχε δικαιοδοσία να δικάσει στην προκειμένη περίπτωση, σύμφωνα με τις διατάξεις του ελληνικού Δικαίου, αφού οι αιτούντες είχαν κατά το χρόνο εκείνο, σύμφωνα με τα αναφερόμενα στην υπό αναγνώριση απόφαση, την κατοικία και διαμονή τους στην περιφέρεια του πιο πάνω Δικαστηρίου στη Γερμανία. Επιπλέον, σύμφωνα με το ελληνικό Δίκαιο, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις για τη σύσταση της υιοθεσίας ρυθμίζονται από το δίκαιο της ιθαγένειας του κάθε μέρους, δηλαδή εν προκειμένω αποκλειστικώς από το ελληνικό, αφού αμφότερα τα μέρη έχουν την ελληνική ιθαγένεια, δίκαιο, που άλλωστε εφάρμοσε και το γερμανικό δικαστήριο. Επιπλέον, όπως προκύπτει από το σκεπτικό της απόφασης, οι προϋποθέσεις συναίνεσης πληρούνται, αφού τόσο ο υιοθετών όσο και η αιτούσα, αλλά και η μητέρα της ακούσθηκαν προσωπικά. Άλλωστε, ειδικά ως προς το ζήτημα του επωνύμου, το γερμανικό δικαστήριο εφάρμοσε το άρθρο 1563 του ελληνικού Αστικού Κώδικα και, συνακόλουθα, η πρώτη αιτούσα έλαβε το επίθετο του υιοθετούντος αυτή, δηλαδή του……….. Επιπρόσθετα, τα μέρη δε στερήθηκαν το δικαίωμα υπεράσπισης και γενικά συμμετοχής τους στη δίκη, δεδομένου ότι, όπως αποδεικνύεται από το ίδιο το κείμενο της απόφασης ο μεν υιοθετών υπέβαλε την αίτηση και όλα τα μέρη ακούσθηκαν προσωπικά από το δικαστήριο. Ακόμη, η απόφαση που εκδόθηκε δεν είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη της ελληνικής κοινωνίας και την ημεδαπή δημόσια τάξη. Τέλος, όπως προκύπτει από το προσκομιζόμενο υπ' αριθμ. 2814/2014 πιστοποιητικό του Γραμματέα του Δικαστηρίου αυτού, δεν έχει κατατεθεί αίτηση ούτε έχει εκδοθεί απόφαση του Πρωτοδικείου Ροδόπης σχετική με την κρινόμενη υπόθεση. Κατόπιν τούτων, ενόψει ότι η αιτούσα προσκόμισε τα απαιτούμενα κατ' άρθρο 9 έγγραφα και δεν υφίσταται λόγος άρνησης της αιτούμενης αναγνώρισης κατά τα άρθρα 3 και 4 § 2 της προαναφερόμενης ελληνογερμανικής σύμβασης, πρέπει η αίτηση να γίνει δεκτή ως ουσιαστικά βάσιμη, σύμφωνα με το διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΕΧΕΤΑΙ την αίτηση.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ την ισχύ που απορρέει από την υπ' αριθμ. XVI 189/02 απόφαση του Ειρηνοδικείου ΗΑΜΜ της Γερμανίας, με την οποία απαγγέλθηκε η υιοθεσία της αιτούσας από το ……. του ….. και της ……..  και έλαβε το επώνυμο του τελευταίου.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στη Ροδόπη, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο, στις 14 Οκτωβρίου 2014.

                               Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                   Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ