Δικαίωση ανακόπτοντος δανειολήπτη σε δεύτερο βαθμό - απόρριψη έφεσης πιστώτριας τράπεζας που άσκησε κατά απόφασης που έκανε δεκτή την ανακοπή κατά διαταγής πληρωμής λόγω προηγούμενης αίτησης για υπαγωγή του οφειλέτη στο Ν. 3869/2010 (αποφ. 37/2014 Μον. Πρωτ. Ροδόπης)

   Με την παρατιθέμενη απόφαση απορρίφθηκε έφεση της πιστώτριας τράπεζας με την οποία ζητούσε αυτή να εξαφανισθεί η απόφαση που έκανε δεκτή σε πρώτο βαθμό την ανακοπή του οφειλέτη κατά διαταγής πληρωμής, την οποία είχε στηρίξει στο άρθρο 281 ΑΚ (καταχρηστική άσκηση δικαιώματος),  δεδομένου ότι ο ανακόπτων -οφειλέτης είχε ζητήσει την υπαγωγή του στις διατάξεις του Ν. 3869/2010 πριν την καταγγελία της σύμβασης από την πιστώτρια τράπεζα και την εν συνεχεία έκδοση διαταγής πληρωμής σε βάρος του με επιταγή προς εκτέλεση. 

ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

Αριθμός απόφασης 37/2014

( Αριθμός έκθ. κατάθεσης έφεσης Εφ47/2013)

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

(Τακτική Διαδικασία)

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Δικαστή Χ. Θ., Πρωτοδίκη, που ορίσθηκε από τον Πρόεδρο Πρωτοδικών και από την Γραμματέα Σ.Ν.

Συνεδρίασε δημόσια και στο ακροατήριο του την 26^η Φεβρουαρίου 2014, για να δικάσει την υπόθεση:

ΤΗΣ ΕΚΚΑΛΟΥΣΑΣ: Ανώνυμης Τραπεζικής Εταιρίας με την επωνυμία «Τράπεζα…….», μετά την τροποποίηση της επωνυμίας της από Τράπεζα ….. ανώνυμη εταιρεία» και τον διακριτικό τίτλο «…..», που εδρεύει στην Αθήνα (οδός ……) όπως νομίμως εκπροσωπείται, η οποία παραστάθηκε δια της πληρεξουσίου δικηγόρου της ………(Δ.Σ Ροδόπης), που κατέθεσε προτάσεις.

ΤΗΣ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΗΣ: Ε.Π………, κατοίκου Κομοτηνής (……), η οποία παραστάθηκε δια της πληρεξουσίου δικηγόρου της Ε. Κακοσαίου (Δ.Σ Ροδόπης), που κατέθεσε προτάσεις.

Η εφεσίβλητη άσκησε ενώπιον του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής κατά της παραπάνω εκκαλούσας την από 19-4-2012 και με αρ. εκθ. κατάθεσης 108/20-4-2012 ανακοπή της και κατά της υπ' αριθμ. 72/2012 διαταγής πληρωμής του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής και ζήτησε να γίνει δεκτή.

Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με την υπ' αριθμόν 213/2013 απόφαση του έκανε δεκτή την ανακοπή και ακύρωσε την ανωτέρω διαταγή πληρωμής.

Ήδη η εκκαλούσα με την προειρημένη έφεση της, η οποία προσδιορίστηκε για την δικάσιμο που παραπάνω αναφέρεται προσβάλλει την απόφαση αυτή.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων αφού ανέπτυξαν τους ισχυρισμούς τους ζήτησαν να γίνουν δεκτά

όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις έγγραφες προτάσεις τους.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗΝ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

Η κρινόμενη έφεση κατά της υπ' αριθμ. 213/2013 οριστικής απόφασης του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής, ασκήθηκε νομότυπα, δεδομένου ότι κατεβλήθη και το παράβολο του άρθρου 495§4 ΚΠολΔ και εμπρόθεσμα [άρθρα 495§§1 και 2, 511, 513§1 περ. β', 516§1, 517 περ. α', 518§2, 520§1 ΚΠολΔ].Πρέπει, συνεπώς, να ερευνηθεί περαιτέρω κατά την ίδια τακτική διαδικασία που εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση (άρθρο 533 παρ.1 ΚΠολΔ) από το παρόν δευτεροβάθμιο καθ' ύλην αρμόδιο Δικαστήριο (άρθρο 17^Α εδ. α' ΚΠολΔ).

Η εφεσίβλητη με την προαναφερθείσα ανακοπή της ζήτησε την ακύρωση της υπ' αριθμ. 72/2012 διαταγής πληρωμής της Ειρηνοδίκου Κομοτηνής για τους αναφερόμενους σ' αυτήν λόγους. Επί της ανακοπής εκδόθηκε η υπ' αριθμ. 213/2013 απόφαση του Ειρηνοδικείου Κομοτηνής κατ' αντιμολία των διαδίκων, η οποία έκανε δεκτή την ανακοπή και ακύρωσε την ως άνω διαταγή πληρωμής. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται τώρα η εκκαλούσα με την κρινομένη έφεση με την οποία ζητεί να εξαφανισθεί η εκκαλουμένη και να απορριφθεί η ανακοπή για τους λόγους που αναφέρει στην έφεση της και ανάγονται σε εσφαλμένη ερμηνεία του νόμου.

Το διαπλαστικό δικαίωμα για την ακύρωση της διαταγής πληρωμής μπορεί να θεμελιωθεί σε λόγους «είτε κατά του κύρους της διαταγής πληρωμής για την έλλειψη διαδικαστικής προϋπόθεσης είτε κατά της ύπαρξης της απαίτησης». Λόγοι κατά της ουσιαστικής απαίτησης είναι και οι αντιρρήσεις ως προς την ύπαρξη, την εξέλιξη ή την απόσβεση της ουσιαστικής απαίτησης. Στην περίπτωση αυτή οι λόγοι της ανακοπής θα ανάγονται είτε στην άρνηση των γενεσιουργών περιστατικών της οφειλής είτε στην προβολή (γνησίων ή καταχρηστικών) ενστάσεων κατά της απαίτησης. Έτσι γίνεται δεκτό ότι προτείνονται παραδεκτά κατά της διαταγής πληρωμής η ένσταση καταχρηστικής ασκήσεως της αξιώσεως εκ του αξιόγραφου (βλ. σχετικά και Χ. Απαλλαγάκη «ΚΠολΔ Ερμηνεία κατ' άρθρο» έκδοση 2^η 2010 άρθρο 632 αρ. 13 και 15 σελ. 1224 και 1225 με τις εκεί παραπομπές σε

2° φύλλο της υττ' αρ. 37/2014 αποφάσεως του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ροδόπης

νομολογία και θεωρία), επομένως δε και εκ συμβάσεως. Συνεπώς ο πρώτος λόγος εφέσεως, κατ' εκτίμηση του νοηματικού περιεχομένου του δικογράφου της εφέσεως, με τον οποίο πλήττεται η εκκαλουμένη, διότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου δέχθηκε τον προβληθέντα από την ανακόπτουσα λόγο περί καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος κατ' άρθρο 281ΑΚ καθότι αυτός (λόγος ανακοπής) αποτελεί ελάττωμα του τίτλου και δεν αφορά την έλλειψη τυπικών προϋποθέσεων για την έκδοση διαταγή πληρωμής ή την ουσιαστική βασιμότητα της απαίτησης για την οποία εκδόθηκε η διαταγή πληρωμής, είναι μη νόμιμος και ως εκ τούτου απορριπτέος.

Με τον δεύτερο λόγο εφέσεως,  κατ'  εκτίμηση του νοηματικού περιεχομένου του δικογράφου της εφέσεως, πλήττεται η εκκαλουμένη, διότι κατ' εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του νόμου δέχθηκε τον προβληθέντα από την ανακόπτουσα λόγο περί καταχρηστικής ασκήσεως δικαιώματος αφού η κατ' άρθρον 281ΑΚ απαγόρευση ασκήσεως δικαιώματος είναι παραδεκτή μόνο για δικαιώματα του ουσιαστικού δικαίου και όχι για δικαιώματα που απορρέουν από δικονομικές διατάξεις που αφορούν καθαρώς διαδικαστικές πράξεις όπως είναι μεταξύ άλλων και αυτές που προβλέπουν την έκδοση της διαταγής πληρωμής. Ωστόσο ο λόγος αυτός στηρίζεται επί εσφαλμένης προϋποθέσεως, διότι η απαγόρευση της ασκήσεως του δικαιώματος υπό τους διαλαμβανόμενους στη διάταξη του άρθρου 281 ΑΚ όρους είναι απαράδεκτη όταν πρόκειται για δικαιώματα που απορρέουν από διατάξεις δικονομικού δικαίου και όχι από διατάξεις ουσιαστικού δικαίου (ΑΠ 832/2002 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ και ΑΠ 683/1999 Ελλ. Δνη 41.380), όπως συμβαίνει στην εξεταζόμενη περίπτωση, αφού όπως προκύπτει από το σύνολο του περιεχομένου της προσβαλλομένης αποφάσεως το δικαίωμα της εφεσίβλητης να προτείνει την εν λόγω ένσταση απορρέει από την συναφθείσα μεταξύ της εκκαλούσας και της  εφεσίβλητης  από   18-3-2008   σύμβασης  δανείου.   Επομένως,   μη υπάρχοντος άλλου λόγου εφέσεως που να πλήττει την προσβαλλόμενη απόφαση, πρέπει η έφεση να απορριφθεί στο σύνολο της και να καταδικασθεί η εκκαλούσα λόγω της ήττας της στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, κατά το νόμιμο αίτημα της τελευταίας (άρθρα 176, 183 και 191 §2 ΚΠολΔ), σύμφωνα με τα οριζόμενα ειδικότερα στο διατακτικό.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ κατ' αντιμολία των διαδίκων. 

ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την έφεση.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ την εκκαλούσα στα δικαστικά έξοδα της εφεσίβλητης του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει στο ποσό των τετρακοσίων (400,00) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στο ακροατήριο του, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στην Κομοτηνή ν. Ροδόπης στις 24^η Οκτωβρίου 2014.

        Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                       Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ