165/2015 ΜΠρΔράμας- Απόρριψη έφεσης ΤΠΔ κατά απόφασης υπαγωγής οφειλέτη στο ν. 3869/2010- υπάγονται στο νόμο και οι οφειλές από το ΤΠΔ

Η εν λόγω απόφαση αφορά σε υπόθεση που χειρίστηκε το γραφείο μας και έκρινε επί εφέσεως που άσκησε το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων κατά απόφασης οφειλέτη που υπήχθη στο ν. 3869/2010 με απόφαση του Ειρηνοδικείου Δράμας. Το δευτεροβάθμιο δικαστήριο απέρριψε όλους τους λόγους έφεσης και επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση, κρίνοντας ότι υπάγονται στο ν. 3869/2010 και οι οφειλές από το ΤΠΔ , ενισχύοντας τη νομολογία που τάσσεται υπέρ αυτής της άποψης , η οποία είναι και η ορθότερη, δεδομένων των πρόσφατων αλλαγών στο νόμο , με τις οποίες υπήχθησαν πλέον στο πεδίο εφαρμογής του και οφειλές από το Δημόσιο , τους ΟΤΑ και τα ασφαλιστικά ταμεία. 

Αριθμός απόφασης

                             165/2015 

ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ

Εκουσία Δικαιοδοσία

             ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Δικαστή ......, Πρωτοδίκη, που ορίστηκε από την Πρόεδρο του Πρωτοδικείου και με Γραμματέα τον .....

              ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριο του την 5η Μαΐου 2015, για να δικάσει την υπόθεση μεταξύ:

               ΤΟΥ ΕΚΚΑΛΟΥΝΤΟΣ - ΚΑΘ' ΟΥ Η ΑΙΤΗΣΗ : Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ», που εδρεύει στην Αθήνα, όπως εκπροσωπείται νόμιμα, το οποίο παραστάθηκε διά του πληρεξουσίου του δικηγόρου …….. (Δ.Σ. Δράμας)

ΤΩΝ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΩΝ: 1) …….  Του ……., κατοίκου Δράμας 2) Της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «Τράπεζα EUROBANK ΕΡΓΑΣΙΑΣ Α. Ε.», που εδρεύει στην Αθήνα και εκπροσωπείται νόμιμα για απαιτήσεις της ιδίας και ως καθολική διάδοχος της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «ΝΕΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ», της τελευταίας ως ειδικής διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.», ειδικής διαδόχου της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «Τ Bank Ανώνυμη Τραπεζική Εταιρία» ως η επωνυμία αυτή είχε προέλθει από την μετονομασία της πρώην ASPIS BANK ανώνυμη τραπεζική εταιρεία , από τους οποίους ο πρώτος παραστάθηκε μετά της πληρεξουσίας δικηγόρου του Ιουλίας Μυλωνά (ΔΣ Ροδόπης) και κατέθεσε προτάσεις και η δεύτερη παραστάθηκε δια της πληρεξουσίας της δικηγόρου ΘΒ (ΔΣ Δράμας) .

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΦΕΣΙΒΛΗΤΟΣ - ΑΙΤΩΝ κατέθεσε στο Ειρηνοδικείο Δράμας την με αριθμό κατάθεσης 249/19.11.2012 αίτηση του, επί της οποίας εκδόθηκε η υπ' αριθ. 90/2014 απόφαση του ανωτέρω δικαστηρίου κατά την διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, το οποίο την έκανε δεκτή ως ουσία βάσιμη. Κατά της απόφασης αυτής  παραπονείται το εκκαλούν με την από 18-9-2014 και με αριθμό κατάθεσης 13540Μεφ310/2.10.2014 έφεση του, η συζήτηση της οποίας προσδιορίστηκε αρχικά για τις 13.1.2015 και μετ' αναβολή για την δικάσιμο που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας και γράφτηκε στο πινάκιο.

          ΚΑΤΑ τη συζήτηση της υπόθεσης οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των διαδίκων ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά και στις προτάσεις τους.

ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟ

     Η κρινόμενη με αριθμό έκθ. κατάθεσης 13540Μεφ310/2.10.2014 έφεση του δευτέρου των καθ' ων η αίτηση και ήδη εκκαλούντος κατά της με αριθμό 90/2014 οριστικής απόφασης του Ειρηνοδικείου Δράμας, η οποία εκδόθηκε κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 741-781 ΚΠολΔ) επί της με αριθμό έκθ. κατάθεσης 6310/2012 αίτησης του αιτούντος και ήδη πρώτου εφεσίβλητου, έχει ασκηθεί νομότυπα (άρθρα 14 ν. 3869/2010, 495, 500, 511, 513, 516, 517, 518, 741, 761 και 17Α του ΚΠολΔ) και εμπρόθεσμα, εντός της προθεσμίας των τριών ετών από τη δημοσίευση της εκκαλούμενης απόφασης (άρθρο 518 παρ. 2 ΚΙΊολΔ), εφόσον από τα προσκομιζόμενα έγγραφα δεν προκύπτει ούτε οι διάδικοι επικαλούνται επίδοση αυτής (η εκκαλούμενη απόφαση δημοσιεύθηκε στις 26.3.2014 και η έφεση κατατέθηκε στη γραμματεία του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου στις 6.9.2014). Αρμοδίως εισάγεται ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου και πρέπει να γίνει δεκτή κατά το τυπικό της μέρος και να εξετασθεί στη συνέχεια για το παραδεκτό και το βάσιμο των λόγων της κατά την ίδια διαδικασία, με την οποία εκδόθηκε η εκκαλούμενη απόφαση (533 παρ. 1 ΚΠολΔ), εφαρμοζόμενου του νόμου που ίσχυε κατά τη δημοσίευση της (άρθρα 14 ν. 3869/2010, 495, 516, 518 παρ. 1,533 παρ. 2 και 741 ΚΠολΔ), χωρίς να απαιτείται η κατάθεση παραβόλου έφεσης κατ άρθρο 495 παρ. 4 του ΚΠολΔ από το εκκαλούν ΝΠΔΔ με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ», το οποίο απολαμβάνει τα δικονομικά προνόμια του Ελληνικού Δημοσίου.

 Ο αιτών και ήδη πρώτος εφεσίβλητος με την υπ' αριθ. έκθ. κατάθεσης 249/19.11.2012 αίτηση του ενώπιον του Ειρηνοδικείου Δράμας, επικαλούμενος έλλειψη πτωχευτικής ικανότητας και μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών του προς τους πιστωτές του και συγκεκριμένα προς το εκκαλούν ΝΠΔΔ με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ», τη δεύτερη εφεσίβλητη, την ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ Α.Τ.Ε.», ειδική διάδοχο της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «Τ Bank Ανώνυμη Τραπεζική Εταιρία» ως η επωνυμία αυτή είχε προέλθει από την μετονομασία της πρώην ASPIS BANK ανώνυμη τραπεζική εταιρία και την ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «ΝΕΟ ΤΑΧΥΔΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ», διάδοχος των οποίων τυγχάνει η δεύτερη εφεσίβλητη, ζήτησε τη ρύθμιση των χρεών του από το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο με βάση την περιουσιακή και οικογενειακή του κατάσταση με την εξαίρεση από τη ρευστοποίηση της περιγραφόμενης σ' αυτήν κύριας κατοικίας, ιδιοκτησίας του, σύμφωνα με το σχέδιο διευθέτησης που υπέβαλε, με σκοπό την απαλλαγή του απ αυτά. Το πρωτοβάθμιο δικαστήριο με την υπ' αριθμ. 90/2014 απόφαση του, που εκδόθηκε κατά τις διαδικασία της εκούσιας διαδικασίας* έκανε δεκτή την αίτηση ως ουσία βάσιμη, ρύθμισε τα χρέη του αιτούντος με μηνιαίες καταβολές επί πενταετία προς τους πιστωτές του, μεταξύ των οποίων και το εκκαλούν ΝΠΔΔ με μηνιαία προς αυτό καταβολή ποσού των 28,20 ευρώ, εξαίρεσε από την εκποίηση την κύρια κατοικία του αιτούντος, ήτοι ποσοστό 50% εξ αδιαιρέτου σε ένα διαμέρισμα του δευτέρου ορόφου πολυκατοικίας που βρίσκεται στη ........... και επέβαλε στον αιτούντα την υποχρέωση να καταβάλει στους μετέχοντες δανειστές για την διάσωση της κατοικίας του το συνολικό ποσό των 32.215,93 ευρώ με μηνιαίες καταβολές σε δεκαπέντε έτη. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται το εκκαλούν ΝΠΔΔ με την υπό κρίση έφεση του και υποστηρίζει ότι το Ειρηνοδικείο εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα τον νόμο και για τον λόγο αυτό ζητεί να γίνει δεκτή η έφεση του, να εξαφανισθεί η εκκαλούμενη απόφαση και να απορριφθεί η αίτηση ως προς το ίδιο.

Σύμφωνα με το άρθρο 62 του ν. 2214/1994 «Αντικειμενικό σύστημα φορολογίας εισοδήματος και άλλες διατάξεις» για την εξυπηρέτηση και ασφάλιση των τοκοχρεωλυτικών δανείων που χορηγούνται από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για την απόκτηση πρώτης κατοικίας από δημοσίους υπαλλήλους, συνταξιούχους και λοιπούς διοικούμενους, κατά την κείμενη νομοθεσία, κάθε δανειζόμενος υποχρεούται να εκχωρήσει υπέρ του δανειστή: α) μέχρι τα 6/10 όλων γενικά των μηνιαίων τακτικών απολαβών του (μισθός, επιδόματα, αναλογία Δώρου Χριστουγέννων κλπ), β) μέχρι τα 6/10 της κύριας και επικουρικής σύνταξης του και όλων γενικό των μερισμάτων και άλλων παροχών, που λαμβάνουν γενικά από τα ασφαλιστικά τους ταμεία, γ) τα 3/4 από το εφάπαξ βοήθημα που χορηγείται σε αυτόν από οποιονδήποτε ασφαλιστικό φορέα ή από την οριζόμενη από την εργατική νομοθεσία αποζημίωση λόγω λύσης της εργασιακής σχέσης, ενώ οι ανωτέρω εκχωρήσεις είναι ισχυρές, καταργούμενης κάθε αντίθετης γενικής ή ειδικής ρύθμισης. Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 25 παρ. 6 του ν. 3867/2010, με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων, ύστερα από αίτηση του υπόχρεου μπορούν να καθορίζονται όροι εξυπηρέτησης, επί μέρους συμφωνίες των δανειακών συμβάσεων και η διευθέτηση των τόκων υπερημερίας των μη κανονικά εξυπηρετούμενων οποιουδήποτε είδους δανειακών συμβάσεων, που έχει χορηγήσει το Ταμείο προς φυσικά πρόσωπα. Οι ανωτέρω ειδικές διατάξεις δεν αποκλείουν την εφαρμογή του Ν. 3869/2010 και για τις εκ δανείων οφειλές προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Ο νόμος αυτός δεν έχει καμία επιφύλαξη μη ισχύος του σε άλλες περιπτώσεις πλην των ρητώς αναφερομένων. Ούτε εξάλλου ο ειδικός τρόπος εξοφλήσεως των δανείων αυτών μέσω εκχωρήσεως ποσοστού από τον μισθό ή τη σύνταξη του δανειολήπτη δημοσίου υπαλλήλου παρέχει κανένα στήριγμα περί μη εφαρμογής του νόμου και επί των δανείων αυτών (βλ. Αθανασίου Κρητικού «Ρύθμιση των οφεΛών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων» - Ερμηνεία άρ, 1 του ν. 3869/2010 σελ. 70 αριθμ. 87 - 88, καθώς και υποσημείωση 86 στη σελ. 70). Οι διατάξεις του ν. 3869/2010 έχουν ως σκοπό την ελάφρυνση των δανειοληπτών από την υπερχρέωση μέσω της λήψης κάθε είδους δανείων, την αποκατάσταση της παραγωγικής τους δυνατότητας, η οποία υποσκάπτεται από το βάρος των χρεών τους και τον απεγκλωβισμό τους από την περιθωριοποίηση λόγω της υπερχρέωσης. Συνακόλουθα η αποδυνάμωση των ενοχικών δικαιωμάτων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (η οποία δεν συνιστά κατάργηση τους, καθόσον με τις ρυθμίσεις του Ν.3869/2010 τα εν λόγω πιστωτικά πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να ικανοποιηθούν  σύμμετρα ή προνομιακά στην περίπτωση, που έχουν εμπράγματη εξασφάλιση σε σχέση με τους υπόλοιπους πιστωτές του οφειλέτη) επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος, ενώ η προνομιακή μεταχείριση του ανωτέρω έναντι των υπολοίπων πιστωτών (ανωνύμων τραπεζικών εταιριών) με βάση τις προαναφερόμενες διατάξεις νόμου δεν είναι ανεκτή δικαιοπολιτικά, διότι ο νομοθέτης με το νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα θέλησε να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του οι χρηματικές οφειλές από δάνεια προς όλους τους πιστωτές (ιδιώτες και μη). Επιπροσθέτως στην περίπτωση που ο νομοθέτης ήθελε να εξαιρέσει από την εφαρμογή του νόμου αυτού τις οφειλές προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, θα το είχε πράξει ρητά. Επιχείρημα στην εν λόγω ερμηνεία αποτέλεσε κατά τη διάσταση που ανέκυψε στη νομολογία ότι ο νόμος (όπως ίσχυε κατά τον κρίσιμο χρόνο δημοσίευσης της εκκαλουμένης απόφασης) είχε περιλάβει εξαιρέσεις από την εφαρμογή του νόμου, όπως στην περίπτωση των οφειλών από τέλη προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου (άρθρο 1 παρ. 2 περ. β" του ν. 3869/2010), οι οποίες, όπως και οι λοιπές οφειλές της ίδιας διάταξης (διοικητικά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, εισφορές προς οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης), εξαιρούνται από την ρύθμιση χρεών, διότι προέρχονται από την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή από σχέσεις δημοσίου δικαίου, στις οποίες το φυσικό πρόσωπο έχει την ιδιότητα του διοικούμενου (οφειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και τους ΟΤΑ,) και όχι του ιδιώτη - αντισυμβαλλόμενου (πιστούχου) κατά το άρθρο 361 ΑΚ, ενώ η ίδια διάταξη δεν διελάμβανε ρυθμίσεις για οφειλές από δάνεια, που χορηγήθηκαν από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η ορθή αυτή ερμηνεία του Νόμου επιβεβαιώνεται από την εντελώς πρόσφατη επιλογή του Νομοθέτη να περιλάβει στο ρυθμιστικό πεδίο του εν λόγω νόμου (υπό προϋποθέσεις) ακόμη καί τις ανωτέρω οφειλές, που προέρχονται από την άσκηση δημόσιας εξουσίας ή από σχέσεις δημοσίου δικαίου με την τροποποίηση του άρ. 1 του 3869/2010 από τον νόμο 4336/2015. Επιπλέον η ερμηνευτική εξαίρεση των οφειλών προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων από τις διατάξεις του ν. 3860/2010 παραβιάζει την αρχή της ισότητας, που προβλέπεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος, αφού αφενός μεν οι δανειολήπτες του Ταμείου θα στερούνταν αναιτιολόγητα τις ευνοϊκές διατάξεις του ν. 3869/2010 σε σχέση με τους δανειολήπτες των υπολοίπων πιστωτικών ιδρυμάτων, αφετέρου δε τα υπόλοιπα πιστωτικά ιδρύματα θα υποχρεούνταν να δέχονται τη μείωση των χρηματικών του απαιτήσεων τους μέσω της αναγκαστικής συμμετοχής τους στη διαδικασία του ν. 3869/2010 σε αντίθεση με το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, που θα διατηρούσε αλώβητες τις δικές του απαιτήσεις. Επιπροσθέτως από τη διάταξη του άρθρου 62 του ν. 2214/1994 περί εκχώρησης μέρους των τακτικών μηνιαίων απολαβών του δανειολήπτη στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων δεν προκύπτει ότι οι οφειλές αυτές δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στη ρύθμιση του ν. 3869/2010 (βλ. Αθανασίου Κρητικού «Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων» - Ερμηνεία άρ. 1 του ν. 3869/2010 σελ. 70 αριθμ. 87 - 88, καθώς και υποσημείωση 86 στη σελ. 70), διότι η ανωτέρω διάταξη καθορίζει απλά τον τρόπο καταβολής της τοκοχρεολυτικής δόσης, η οποία γίνεται με νόμιμη εκχώρηση από τον οφειλέτη προς το Ταμείο ενός ποσοστού του μισθού ή της σύνταξης του. Η εν λόγω εκχώρηση θα εξακολουθεί να ισχύει παράλληλα με τη ρύθμιση του ν. 3869/2010 και απλώς θα μεταβάλλεται το ποσοστό του μισθού που θα παρακρατείται, το οποίο προφανώς θα βρίσκεται εντός του νόμιμου ποσοστού των 6/10, καθόσον ο οφειλέτης, ευρισκόμενος σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών του, ασφαλώς θα αιτείται τον καθορισμό ποσοστού μικρότερου των 6/10. .................Ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί ως νομικά αβάσιμος, διότι, από τις διατάξεις των άρθρων 1 § 1 και 4 § 1 του Ν.3869/2010, η ρύθμιση του άρθρου 25 παρ. 6 του ν. 3867/2010 δεν αποκλείει τη ρύθμιση διατάξεων του ν. 3869/2010, διότι με την πρώτη προβλέπεται μία ρύθμιση των απαιτήσεων του ταμείου με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου, ενώ η ρύθμιση του ν. 3869/2010 είναι απότοκος δικαστικής απόφασης (βλ. ΜονΠρωτΘεσ 3558/2015 Τ.Ν.Π. Νόμος, ΜονΠρωτΚορινθ. 60/2015 Τ.Ν.Π. Νόμος, ΜονΠρωτ Σύρου 13/2015, ΜονΠρΞανθ. 79/2014, αδημ. ΜονΠρΣερ. 437/2013, αδημ., ΜονΠρΠατρ. 555/2013, ΤΝΠ Νόμος, ΕψΘεσ. 6958/2011, ΤΝΠ Νόμος, Αθ. Κρητικό, Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων ό.π.). Με τον πρώτο λόγο της έφεσης του το εκκαλούν ΝΠΔΔ υποστηρίζει ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και δέχθηκε ότι οι απαιτήσεις του έναντι του αιτούντος υπάγονται στις διατάξεις του ν. 3869/2010, ενώ έπρεπε να απορρίψει την αίτηση ως μη νόμιμη και να δεχτεί ότι οι οφειλές του αιτούντος προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων εξαιρούνται από τη ρύθμιση και εφαρμογή του νόμου αυτού. Επιπλέον με τον δεύτερο λόγο της έφεσης του, κατά την δέουσα εκτίμηση του περιεχομένου του, το εκκαλούν υποστηρίζει ότι το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε τις διατάξεις των άρθρων 455, 460, 461 και 462 του ΑΚ, 62 του ν. 2214/1994 και 1 του ν. 3869/2010 και έκρινε ότι πρέπει να συμπεριληφθεί στο διαθέσιμο εισόδημα του αιτούντος και το ποσό των τακτικών μηνιαίων απολαβών του, που αυτός είχε εκχωρήσει στο Ταμείο, το οποίο με τον τρόπο αυτό είχε εξέλθει από την περιουσία του και δεν μπορεί να υπαχθεί στη ρύθμιση των διατάξεων του ν. 3869/2010. Ωστόσο, κατά τα διαλαμβανόμενα στη μείζονα σκέψη της παρούσας, στη ρύθμιση του ν.3869/2010 υπάγεται και η οφειλή του δανειολήπτη, πρώτου εφεσίβλητου, προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, η οποία δεν συμπεριλαμβάνεται στις εξαιρούμενες οφειλές του άρθρου 1 παρ. 2 του ν. 3869/2010, αφού από την ερμηνεία των διατάξεων που προαναφέρθηκαν, δεν προκύπτει κάποιος λόγος, για τον οποίο πρέπει να εξαιρεθεί η απαίτηση του Ταμείου από την υπαγωγή της στο ν.3869/2010. Επιπροσθέτως η εκχώρηση μέρους των τακτικών μηνιαίων απολαβών του οφειλέτη, πρώτου εφεσίβλητου, προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων δεν αποκλείει τη ρύθμιση του ν. 3869/2010. η οποία εξακολουθεί να ισχύει, αλλά απλά θα μεταβάλλεται το ποσοστό του μισθού του που θα παρακρατείται, το οποίο προφανώς θα βρίσκεται εντός του νομίμου ποσοστού των 6/10, καθόσον ο οφειλέτης, ευρισκόμενος σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων οφειλών του, συμπεριλαμβανομένης και της εν λόγω οφειλής προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, θα αιτείται και σε περίπτωση ευόδωσης της αίτησης, θα καθορίζεται ποσοστό μικρότερο των 6/10 του μισθού του. Επομένως το ποσό, που έχει εκχωρήσει ο πρώτος εφεσίβλητος προς το Ταμείο, συμπεριλαμβάνεται στο διαθέσιμο εισόδημα του για την ικανοποίηση όλων των πιστωτών του. Το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που με την εκκαλούμενη απόφαση του έκρινε τα ίδια, ορθά το νόμο ερμήνευσε και εφάρμοσε και τα περί του εναντίου υποστηριζόμενα από το εκκαλούν ΝΠΔΔ με τους δύο λόγους της έφεσης του είναι αβάσιμα και απορριπτέα. Με πρόσθετο λόγο έφεσης, ο οποίος παραδεκτά ασκείται και με τις προτάσεις, διότι η υπόθεση δικάζεται κατά την εκούσια δικαιοδοσία (βλ. Σ. Σαμουήλ «Έφεση» σελ. 237 αριθμ. 581) το εκκαλούν ισχυρίζεται, ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο εσφαλμένα ερμήνευσε και εφάρμοσε τις διατάξεις του ν. 3869/2010 με το να δεχθεί την αίτηση του εκκαλούντος ως επαρκώς ορισμένη, παρά το γεγονός ότι σε αυτή δεν προσδιορίζονται ο τρόπος και οι ειδικότερες συνθήκες υπό τις οποίες περιήλθε ο πρώτος εφεσίβλητος σε μόνιμη αδυναμία πληρωμών και επειδή δεν προσδιορίζει ποια ήταν τα εισοδήματα του κατά τον χρόνο που ελάμβανε τα δάνεια. Ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί ως νομικά αβάσιμος, διότι, από τις διατάξεις των άρθρων 1 § 1 και 4 § 1 του Ν.3869/2010, προκύπτει ότι αυτός που αιτείται τη δικαστική ρύθμιση των οφειλών του, οφείλει αλλά και αρκεί, για το ορισμένο της αίτησης του να διαλάβει στο δικόγραφο αυτής τα κάτωθι στοιχεία: α) ότι δεν τυγχάνει έμπορος και ως εκ τούτου, δεν έχει πτωχευτική ικανότητα, β) ότι έχει περιέλθει σε μόνιμη και, κατά την ορθότερη άποψη, γενική -καθολική αδυναμία πληρωμής των ληξιφόθεσμων χρηματικών οφειλών του, γ) την κατάσταση της περιουσίας του και τα εισοδήματα του ίδιου και του συζύγου του, δ) κατάσταση των πιστωτών, τις οφειλές του προς τους οποίους επιθυμεί να ρυθμίσει, κατά κεφάλαιο τόκους και έξοδα και ε) σχέδιο διευθέτησης οφειλών, ενώ δεν απαιτείται να μνημονεύονται ο χρόνος, ο τρόπος και οι συνθήκες υπό τις οποίες περιήλθε σε αδυναμία πληρωμών ο οφειλέτης ή οι αιτίες, για ης οποίες δημιουργήθηκαν τα μη αντιμετωπίσιμα ήδη χρέη του αιτούντος ή τα αίτια, που τον ώθησαν στο δανεισμό και στην εν γένει δημιουργία των οφειλών, που επιθυμεί να ρυθμίσει, εναπόκειται δε στους καθ' ων η αίτηση πιστωτές του να επικαλεστούν και να αποδείξουν ότι η περιέλευση του αιτούντος σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμής έγινε δολίως (βλ. I. Βενιέρη - Θ. Κατσά, «Εφαρμογή του Ν. 3869/2010 για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα», έκδ. 2η, σελ. 156, 163-164, 181-183, Κρητικό ό.π. σελ. 97, ΜΠρωτΛαμίας 100/2015 Τ.Ν.Π. Νόμος). Στην προκειμένη περίπτωση, η υποβληθείσα αίτηση του εκκαλούντος περιλαμβάνει το προαναφερθέν ελάχιστο εκ του νόμου περιεχόμενο και είναι επαρκώς ορισμένη, στο ίδιο δε συμπέρασμα κατέληξε και η εκκαλουμένη, η οποία επομένως δεν έσφαλε. Με τον δεύτερο πρόσθετο λόγο έφεσης, ο οποίος παραδεκτά κατά τα ανωτέρω ασκείται με τις προτάσεις, το εκκαλούν εκθέτει ότι το ίδιο ενήργησε προς όφελος του αιτούντα και συγκεκριμένα προς ικανοποίηση του μονομερούς αιτήματος του για δανειοδότηση. Ότι παρά ταύτα ο πρώτος εφεσίβλητος ενήργησε όλως καταχρηστικώς καταθέτοντας την υπό κρίση αίτηση του με πρόθεση να υπαχθεί στις διατάξεις του ν. 3689/2010 με απώτερο σκοπό την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους του προς το Ταμείο και τελικά ενός ελάχιστου ποσοστού έναντι των οφειλομένων, παρά το γεγονός ότι με τις διατάξεις του άρ. 25 Ν. 3867/2010 προβλέπεται ειδική διαδικασία διακανονισμού των οφειλών των δανειοδοτούμενων και ότι η συμπεριφορά του αυτή υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, των χρηστών ηθών και του κοινωνικού και οικονομικού σκοπού του δικαιώματος με συνέπεια να μην καθίσταται ανεκτή κατά τις περί δικαίου και ηθικής αντιλήψεις του μέσου κοινωνικού ανθρώπου. Με τον εν λόγω ισχυρισμό το εκκαλούν επαναφέρει τον πρώτο λόγο εφέσεως περί μη υπαγωγής των χρεών από δάνεια του ΤΠ&Δ στις διατάξεις του Ν. 3869/2010 υπό τον μανδύα της καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος, ισχυρισμός ο οποίος σε κάθε περίπτωση τυγχάνει απορριπτέος ως μη νόμιμος, καθ' όσον τα επικαλούμενα για τη θεμελίωση του περιστατικά (ήτοι το γεγονός ότι ο πρώτος εφεσίβλητος επιλέγει την εφαρμογή της προβλεπόμενης στον Ν. 3869/2010 ρύθμισης αντί του προβλεπόμενου στο άρ. 25 Ν. 3867/2010 διακανονισμού) δεν καθιστά από μόνο του την άσκηση της επίδικης αξίωσης καταχρηστική και προφανώς υπερβαίνουσα τα τιθέμενα από τη διάταξη του άρθρ. 281 ΑΚ όρια. Κατ" ακολουθία των ανωτέρω, η έφεση πρέπει να απορριφθεί στο σύνολο της ως ουσία αβάσιμη. Τέλος, σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 8 παρ. 6 ν. 3869/2010, ορθά δεν επιβλήθηκαν δικαστικά έξοδα στον πρώτο βαθμό με την απόφαση που καθόρισε τις μηνιαίες καταβολές του αιτούντος. Ωστόσο, με την παρούσα απόφαση το εκκαλούν πρέπει να καταδικασθεί, λόγω της ήττας του, στα δικαστικά έξοδα του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας των εφεσίβλητων, κατόπιν αιτήματος τους, κατά τα ειδικότερα οριζόμενα στο διατακτικό της παρούσας (άρθρα 176 και 183 του ΚΠολΔ).

 ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ\

     ΔΙΚΑΖΕΙ κατ' αντιμωλία των διαδίκων. 

    ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την έφεση.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ το εκκαλούν στην πληρωμή των δικαστικών εξόδων των εφεσίβλητων του παρόντος βαθμού δικαιοδοσίας, τα οποία ορίζει για κάθε εφεσίβλητο στο ποσό των διακοσίων πενήντα (250) ευρώ.

ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του, στη Δράμα, στις 21 Αυγούστου 2015, χωρίς την παρουσία των διαδίκων και των πληρεξουσίων τους δικηγόρων.

 Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ                                           Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ 

(ΜΠρΣερρών 221/2013) Μη υπαγωγή των οφειλών προς το ΤΠΔ στο Ν. 3869/2010

Το ζήτημα της υπαγωγής ή μη των οφειλών προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, φαίνεται να εξακολουθεί να διχάζει τη νομολογία, παρόλο που πρόσφατες αποφάσεις των δικαστηρίων της χώρας τείνουν να υπαγάγουν τελικώς και τις οφειλές αυτές στις ρυθμίσεις του Ν. 3869/2010. Το ίδιο υποστηρίξαμε και δια της προσφάτως αναρτηθείσας στο blog απόφασης του Ειρηνοδικείου Δράμας , στην οποία υπάρχει και η σχετική τεκμηρίωση.

Έτερη όμως απόφαση επί του θέματος υποστηρίζει την άποψη της μη υπαγωγής των εν λόγω οφειλών στο Ν. 3869/2010 με την αιτιολογία ότι  «Οι μη εξυπηρετούμενες οφειλές προς το ΤΠΔ τυγχάνουν ειδικών ρυθμίσεων και εφόσον ο οφειλέτης επιθυμεί ρύθμιση και της οφειλής αυτής μπορεί να ζητήσει από το ΤΠΔ να υπαχθεί στις ευνοϊκές ρυθμίσεις του άρθρου 25 του Ν 3867/2010»  (ΜΠρΣερρών 221/2013, ως δευτεροβάθμιο δικάζον) . Παρατίθεται το σκεπτικό της ανωτέρω απόφασης περί μη υπαγωγής των οφειλών του ΤΠΔ στις ρυθμίσεις του Ν. 3869/2010. :

« Σύμφωνα με το άρθρο 62 του Ν 2214/1994 για την εξυπηρέτηση και ασφάλιση των χορηγούμενων από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων για την απόκτηση πρώτης κατοικίας από δημόσιους υπάλληλους και συνταξιούχους, κάθε δανειζόμενος υποχρεούται να εκχωρήσει υπέρ του δανειστή α)…, β) μέχρι τα 6/20 της κανονισθησόμενης κύριας και επικουρικής συντάξεως του και όλων των μερισμάτων και άλλων παροχών, που τακτικά λαμβάνει από τα ασφαλιστικά του ταμεία. Η παραπάνω εκχώρηση είναι ισχυρή, καταργούμενης κάθε άλλης αντίθετης γενικής ή ειδικής διάταξης. Σύμφωνα δε με το άρθρο 25 παρ. 6 του Ν 3867/2010, με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων μπορεί ύστερα από αίτηση του υπόχρεου μπορούν να καθορίζονται όροι εξυπηρέτησης, επί μέρους συμφωνίες των δανειακών συμβάσεων και η διευθέτηση των τόκων υπερημερίας των μη κανονικά εξυπηρετούμενων οποιουδήποτε είδους δανειακών συμβάσεων, που έχει χορηγήσει προς φυσικά πρόσωπα το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Με τις παραπάνω, ειδικές για το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων διατάξεις, ορίζεται εκ του νόμου εκχώρηση, κατά τα ποσοστά, που αναφέρονται, επί των αποδοχών του δανειολήπτη για την εξόφληση του δανείου και η διαδικασία ρυθμίσεως των μη κανονικά εξυπηρετούμενων δανείων, που έχει χορηγήσει το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Ο νόμος 3869/2010 ρυθμίζει γενικά τις οφειλές υπερχρεωμένων προσώπων χωρίς καμία αναφορά ή τροποποίηση των παραπάνω ειδικών ρυθμίσεων των μη εξυπηρετούμενων οφειλών προς το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Συνεπώς για τις τελευταίες εξακολουθούν να ισχύουν οι διατάξεις των άρθρων 62 Ν 2214/1994 και 25 N 3867/2010 ως ειδικότερες.»

Να σημειωθεί ότι η ανωτέρω άποψη δεν μας βρίσκει σύμφωνους διότι ο Ν. 3869/2010 αν ήθελε να εξαιρέσει τις εν λόγω οφειλές θα το έκανε ρητώς , όπως κάνει για αυτές που πράγματι εξαιρεί (όπως οφειλές προς το δημόσιο κλπ) .

Πηγή : www.nb.org/blog

Ειρ Δράμας : Υπαγωγή δανειολήπτη και της συζύγου του στο Ν. 3869/2010 - υπαγωγή στο νόμο οφειλής προς το ΤΔΠ και απαλλαγή σε ποσοστό 70% των οφειλών του (αποφ. 90/2014 και 91/2014)

    Με την παρατιθέμενη απόφαση του Ειρηνοδικείου Δράμας υπήχθη στη ρύθμιση του Ν. 3869/2010 υπερχρεωμένος δανειολήπτης καθώς και η σύζυγός του με ξεχωριστή απόφαση, επιτυγχάνωντας απαλλαγή  αμφότεροι σε ποσοστό περίπου 70% .

   Εν προκειμένω παρατίθεται η απόφαση με αριθμό 90/2014, τα κυριότερα σημεία της οποίας είναι η υπαγωγή  στη ρύθμιση οφειλής από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, όπως άλλωστε συμβαίνει και με την πρόσφατη νομολογία των Ειρηνοδικείων της χώρας για το συγκεκριμένο ζήτημα. Επίσης αναλύεται η έννοια της δολιότητας του δανειολήπτη αλλά και της αντίστοιχης συνυπαιτιότητας των τραπεζών στην υπερχρέωση , όπως επίσης απορρίπτεται αιτιολογημένα η ένσταση των πιστωτριών περί καταχρηστικής άσκησης δικαιώματος.  Επίσης χορηγείται περίοδος χάριτος 5 ετών , μετά την την πάροδο των οποίων άρχεται  η αποπληρωμή του στεγαστικού δανείου με σκοπό την διατήρηση της πρώτης κατοικίας , η οποία θα διαρκέσει για 15 έτη.

Αριθμός Απόφασης:    90  /2014

Εκούσια Δικαιοδοσία

ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΔΡΑΜΑΣ

   ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από την Ειρηνοδίκη, Ζ. Ν.

      ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριο του στις 14 Φεβρουαρίου 2014, με τη σύμπραξη της Γραμματέα Α. Φ. για να δικάσει την υπόθεση:

  ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΝΤΟΣ: Ν. Ι. του ………και της …………., κατοίκου Δράμας (……………), ο οποίος παρέστη στο Δικαστήριο μετά της πληρεξούσιας δικηγόρου του Ιου­λίας Μυλωνά (ΔΣ Ροδόπης).

ΤΩΝ ΜΕΤΕΧΟΝΤΩΝ ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΠΙΣΤΩΤΩΝ: 1) της εδρεύουσας στην Αθήνα, τελούσας υπό ειδική εκκαθάριση, κατά τις διατάξεις του άρθρου 68 του Ν 3601/2007 και δυνάμει σχετικών αποφάσεων της ΤτΕ (ΦΕΚ Β 76/18.1.2013) ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «……………..», ειδι­κής διαδόχου, (κατά τις διατάξεις του άρθρου 63Δ του Ν. 3601/2007) της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «……………….» (ΦΕΚ Β 2856/17.12.2011) ως η επωνυμία αυ­τή είχε προέλθει από τη μετονομασία της πρώην «…………..Α­νώνυμη Τραπεζική Εταιρία» (ΦΕΚ 5635/22.6.2010) και εκπροσω­πούμενης νομίμως από την ειδική εκκαθαρίστρια …. ……., η οποία παρέστη διά της πληρεξούσιας δικηγόρου τους ……… (Δ.Σ. Δράμας), 2) του ΝΠΔΔ με την επωνυμία "........." που έχει έδρα στην Αθή­να (.....) κι εκπροσωπείται νόμιμα, το οποίο παρέστη διά του πληρεξούσιου δικηγόρου του ……………..και 3) της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «……………………»με αρ. Γ.Ε.ΜΗ …………….. που έχει έδρα στην Αθήνα κι εκπροσωπείται νόμιμα, ενεργούσας αφενός για τις απαιτήσεις της ίδιας και αφετέρου για τις απαιτήσεις της πρώην ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυ­μία «…………..» και το διακριτικό τίτλο «…………….», εξομοιού­μενης κατά τη διάταξη του αρ. 75 του κ.ν. 2190/1920, λόγω συγχω­νεύσεως με απορρόφηση, με καθολική διάδοχο αυτής (απόφαση Κ 2 - 7651/27.12.2013 του Υπουργείου Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικό­τητας ΦΕΚ Τ. ΑΕ και ΕΠΕ 9243/27.12.2013), η οποία ήταν ειδική διάδοχος κατά τις διατάξεις των άρθρων 68 και 63Δ του Ν. 3601/2007 και δυνάμει της με αρ. 2124/Β95/18.1.2013 απόφασης του Υπουργού Οικονομικών (ΦΕΚ Β' 74/18.1.2013) και της σχετικής απόφασης της Τράπεζας της Ελλάδος (ΦΕΚ Β776/18.1.2013), της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «…………….», ειδι­κής διαδόχου, κατά τις διατάξεις του άρθρου 63Δ του Ν. 3601/2007 της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία « ……Ανώνυ­μη Τραπεζική Εταιρία» (ΦΕΚ Β 2856/17.12.2011) ως η επωνυμία αυ­τή είχε προέλθει από τη μετονομασία της πρώην «……………….» (ΦΕΚ 5635/22.6.2010), η οποία παρέ­στη διά της πληρεξούσιας δικηγόρου τους …………(Δ.Σ. Δράμας)

Ο αιτών κατέθεσε στο παρόν Δικαστήριο την από 15.11.2012 (με αρ. έκθ. κατάθ. 249/19.11.2012) αίτηση ρύθμισης οφειλών υπερχρε­ωμένου φυσικού προσώπου, για τη συζήτηση της οποίας ορίσθηκε δικάσιμος αυτή που αναφέρεται στην αρχή της παρούσας.

Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, που εκφωνήθηκε από το πινά­κιο της εκούσιας δικαιοδοσίας, η πληρεξούσια δικηγόρος του αιτού­ντος ανέπτυξε και προφορικά την αίτηση, προσκόμισε έγγραφα και ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στο έγγραφο σημείωμα προτάσεων που κατέθεσε.

Οι πληρεξούσιοι δικηγόροι των μετεχουσών πιστωτριών, οι ο­ποίες κατέστησαν διάδικοι μετά νόμιμη κλήτευση τους (άρθρα 5 ν. 3869/2010 και 748 § 2 του ΚΠολΔ), ανέπτυξαν προφορικά τους ι­σχυρισμούς τους και ζήτησαν να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα έγγραφα σημειώματα προτάσεων που κατέθεσαν.

Ακολούθησε η συζήτηση, όπως σημειώνεται στα πρακτικά.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ - ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ

Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 1 και 4 §1 του ν. 3869/2010, σαφώς προκύπτει ότι για το ορισμένο της αίτησης ρύθμι­σης οφειλών υπερχρεωμένου φυσικού προσώπου ο αιτών - οφειλέ­της πρέπει να εκθέτει σ' αυτή ότι είναι φυσικό πρόσωπο στερούμενο πτωχευτικής ικανότητας, ότι έχει ληξιπρόθεσμα χρέη προς τρίτους τα οποία υπάγονται στις ρυθμίσεις του νόμου, ότι περιήλθε σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρεών του (αρκούσης της αναφοράς ότι έστω και μια από τις περιλαμβανόμενες στην αίτηση οφειλές του κατέστη ληξιπρόθεσμη) ότι απέτυχε η προσπάθεια εξωδικαστικού συμβιβασμού με τους πιστωτές του, να εκθέτει επίσης ποιοι είναι οι πιστωτές του με πλήρη στοιχεία, ποιες είναι οι απαιτή­σεις τους κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα, να περιγράφει την οικο­γενειακή του κατάσταση (έγγαμος, άγαμος, διαζευγμένος, αν έχει προστατευόμενα μέλη τα οποία υποχρεούται εκ του νόμου να δια­τρέφει), τα από οποιαδήποτε πηγή εισοδήματα του ίδιου και της συ­ζύγου του, κατά τον κρίσιμο χρόνο υποβολής της αίτησης, καθόσον το ύφος αυτών μπορεί να μεταβληθεί είτε κατά το χρόνο συζήτησης αυτής, οπότε ο αιτών με σχετική διορθωτική δήλωση του που θα κα­ταχωρηθεί στα πρακτικά και με τις έγγραφες προτάσεις του (άρθρα 745,751 και 115 §3 ΚΠολΔ) θα επικαιροποιήσει αυτά (αυξητικά ή μειωτικά) δυνάμενος ακόμη και να αιτηθεί τροποποίηση των προτει­νόμενων μηνιαίων καταβολών, είτε μετά την έκδοση απόφασης, οπό­τε αν ο αιτών οφειλέτης δεν δηλώσει τη μεταβολή αυτή, όπως υπο­χρεούται, κινδυνεύει να εκπέσει της ρύθμισης, εφόσον αποδειχθεί βάσιμη τυχούσα αίτηση έκπτωσης εκ μέρους οποιασδήποτε των μετεχουσών στη δίκη πιστωτριών, τα περιουσιακά του στοιχεία (κρίσιμα εφόσον του αποφέρουν εισοδήματα αλλά, και, σε αρνητική περίπτω­ση, για τη διερεύνηση δυνατότητας εκποίησης τους). Τέλος θα πρέ­πει να περιλάβει στην αίτηση του σαφές και ορισμένο σχέδιο διευθέ­τησης των οφειλών του, περιέχον ρυθμίσεις για όλους τους πιστωτές και τις απαιτήσεις τους, αίτημα δικαστικής  ρύθμισης των οφειλών του, επί αποτυχίας δικαστικού συμβιβασμού και διάσωσης (εξαίρε­σης από την εκποίηση) της κύριας κατοικίας του. Πλέον των ανωτέ­ρω ουδέν έτερο στοιχείο απαιτείται για την πληρότητα της αίτησης και ιδίως δεν απαιτείται α) η αναφορά των εισοδημάτων του αιτούντος οφειλέτη κατά το χρόνο ανάληψης των εισαγόμενων προς ρύθμιση χρεών του, τα οποία άλλωστε έκαστος οφειλέτης καθιστά γνωστά στους πιστωτές του, προσκομίζοντας δημόσια έγγραφα προς από­δειξη τους, κατά το χρόνο σύναψης των σχετικών δανειακών συμβά­σεων, οπότε είναι προαπαιτούμενος ο έλεγχος της πιστοληπτικής του ικανότητας, ιδίως εφόσον κατά κύριο λόγο οι εν λόγω πιστωτές είναι χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, β) η αναλυτική περιγραφή των βιο­τικών αναγκών του οφειλέτη ή των προστατευόμενων μελών της οι­κογένειας του (ιδίως στην περίπτωση που δεν συντρέχουν λόγοι αυ­ξημένων εξόδων διαβίωσης εξαιτίας ασθενειών και εξαιτίας αυτών ιατρικών δαπανών που δεν καλύπτονται από ασφαλιστικούς οργανι­σμούς) αφού από την περιγραφή της οικογενειακής του κατάστασης δύναται να εκτιμηθεί το ύψος αυτών, γ) η παράθεση περιστατικών εξαιτίας των οποίων ο οφειλέτης περιήλθε σε μόνιμη αδυναμία εξό­φλησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών του, καθόσον αρκεί η αναφορά ότι περιήλθε σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής. Η συνδρομή η μη των προϋποθέσεων της μόνιμης αδυναμίας και της έλλειψης δόλου, είναι ζήτημα απόδειξης, του μεν οφειλέτη φέροντος το σχετικό βάρος, ο­σάκις παραστεί ανάγκη προς τούτο, ήτοι, επί σχετικής αμφισβήτησης από οποιονδήποτε, μετέχοντα στη διαδικασία της ρύθμισης, πιστω­τή, να αποδείξει ότι κατά τον κρίσιμο χρόνο η σχέση της ρευστότη­τας του προς τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του, είναι αρνητική, με την έννοια ότι η ρευστότητα του δεν του επιτρέπει να ανταποκριθεί στον κύριο όγκο των οφειλών του [βλ. αναλυτικά Κλ. Ρούσσος, Υπερχρε­ωμένα φυσικά πρόσωπα - Δομή και λειτουργίας Ν. 3869/2010 Νομι­κή Βιβλιοθήκη υπό II 2 β' περί της απαιτούμενης σχέσεως οφειλών και ρευστότητας και ΕιρΑΘ 68/2011 Τ.Ν.Π. Νόμος)] του δε οιουδήπο­τε των πιστωτών του, να επικαλεστεί και να αποδείξει κατ' ένσταση την ύπαρξη περιστατικών που καθιστούν δόλια την περιέλευση του οφειλέτη σε μόνιμη αδυναμία, δ) η αναφορά του χρόνου σύναψης των συμβάσεων δυνάμει των οποίων ελήφθησαν τα εισαγόμενα προς ρύθμιση δάνεια, αρκούσης της αναφοράς ότι αυτά ελήφθησαν σε χρόνο προγενέστερο του έτους από την κατάθεση της αίτησης η ότι δεν υπάγονται στα εξαιρούμενα του άρθρου 1 του Ν. 3869/2010, δυνάμενου οιουδήποτε πιστωτή να επικαλεστεί και να αποδείξει το αντίθετο.

Στην προκείμενη περίπτωση, με την ένδικη αίτηση, ακριβές αντί­γραφο της οποίας, με τα ενσωματωμένα σ' αυτή έγγραφα, ήτοι: α) κατάσταση της υπάρχουσας περιουσίας και των εισοδημάτων του ίδιου και της συζύγου του και β) σχεδίου διευθέτησης των οφειλών του, με ορισμό δικασίμου, με κλήση προς συζήτηση για την αναφε­ρόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο και πρόσκληση να υπο­βάλουν στη γραμματεία του δικαστηρίου εγγράφως τις παρατηρήσεις τους και να δηλώσουν αν συμφωνούν με το προτεινόμενο σχέδιο δι­ευθέτησης των οφειλών μέσα σε αποκλειστική προθεσμία δύο μηνών από την υποβολή της αίτησης, επέδωσε νόμιμα και εμπρόθεσμα στους πιστωτές του κατ' άρθρο 5§1 Ν. 3869/2010 και 748 § 3 του ΚΠολΔ, ο αιτών κάτοικος Δράμας, επικαλούμενος αποτυχία του επιχειρηθέντος εξωδικαστικά συμβιβασμού, έλλειψη πτωχευτικής ικανό­τητας και χωρίς δόλο περιέλευση σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής των ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών του προς τους μετέχοντες στη δίκη πιστωτές του, ζητά, σύμφωνα με το σχέδιο διευθέτησης που υποβάλλει και αφού ληφθούν υπόψη η οικογενειακή του κατάσταση, η κατάσταση της περιουσίας του και τα εισοδήματα του ίδιου και της συζύγου του, που εκθέτει αναλυτικά, την αποδοχή του σχεδίου διευ­θέτησης των οφειλών του και τη δικαστική του επικύρωση και, αν δεν επιτευχθεί συμβιβασμός, τη δικαστική ρύθμιση της αποπληρωμής των χρεών του, με σκοπό την για πρώτη φορά απαλλαγή του από μέρος των χρεών του, με εξαίρεση από την εκποίηση του περιγρα­φόμενου ακινήτου του, που αποτελεί την κύρια κατοικία του.

Με το περιεχόμενο και τα αιτήματα αυτά η ένδικη αίτηση, εισάγε­ται αρμόδια καθ' ύλη και κατά τόπο στο παρόν Δικαστήριο, της περιφέρειας της κατοικίας του αιτούντος, για να δικαστεί κατά την προκεί­μενη εκούσια δικαιοδοσία (άρθρα 3 του Ν. 3869/2010, 739 επ. του ΚΠολΔ), ενώ περιέχονται στον φάκελο της υπόθεσης (άρθρο 4 § 5) τα προβλεπόμενα από το νόμο 3869/2010 έγγραφα ήτοι: 1) οι στα πλαίσια της αυτεπάγγελτης έρευνας του Δικαστηρίου στα τηρούμενα αρχεία με αρ. πρωτ. 395γ/17.3.2014 και 116/25.2.2014 βεβαιώσεις της Γραμματείας του Ειρηνοδικείου Αθηνών και της Γραμματείας του Δικαστηρίου τούτου αντίστοιχα, ότι δεν εκκρεμεί άλλη αίτηση του αι­τούντος για ρύθμιση των χρεών του, ούτε έχει εκδοθεί απόφαση για ρύθμιση των οφειλών του ή απορριπτική προγενέστερης αίτησης του για ουσιαστικούς λόγους (άρθρο 13 § 2 του Ν. 3869/2010), 2) η ε­μπροθέσμως (εντός της νόμιμης μηνιαίας προθεσμίας) κατατεθείσα στη Γραμματεία του Δικαστηρίου τούτου, την 30.11.2012, από 30.10.2012 βεβαίωση του δικηγόρου Ροδόπης, δηλαδή προσώπου από αυτά που έχουν τη σχετική εξουσία από το νόμο, στην οποία δι­απιστώνεται η αποτυχία της προσπάθειας εξωδικαστικού συμβιβα­σμού την 30.10.2012, ήτοι εντός του προηγηθέντος της κατάθεσης της αίτησης εξαμήνου (άρθρα 2§§1,2 και 5§2 του ν. 3869/2010), 3) τα συγκατατεθέντα με την αίτηση έγγραφα, ήτοι: α) κατάσταση της περιουσίας του αιτούντος και των εισοδημάτων του ίδιου και της συ­ζύγου του, β) κατάσταση των πιστωτών του και των απαιτήσεων τους κατά κεφάλαιο, τόκους και έξοδα και γ) σχέδιο διευθέτησης ο­φειλών του (άρθρο 4 §§ 1 και 2 ν. 3869/2010), 4) η εμπροθέσμως, ήτοι την 30.11.2012 (εντός της μηνιαίας προθεσμίας του άρθρου 5§2 του ν. 3869/2010 και σε έντυπο της με αρ. Ζ1-1398/20.12.2010 Κ.Υ.Α. Εργασίας & Κοινωνικής Ασφάλισης - Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων/Φ.Ε.Κ. Β' 1/03.01.2011), κατατεθείσα, υπεύθυνη δήλωση του αιτούντος για την ορθότητα και πληρότητα των παραπάνω καταστάσεων και για τις μεταβιβάσεις εμπραγμάτων δικαιωμάτων επί ακινήτων, στις οποίες προέβη την τελευταία τριετία (η οποία αν και φέρεται συνταχθείσα την 1.11.2012 δηλ. σε χρόνο προγενέστερο της αίτησης ωστόσο αφορά την ένδικη με αρ. έκθ. κατάθ. 249/2012 αίτηση κατά σχετική ρητή μνεία) και 5) τα εμπροθέ­σμως, ήτοι την 30.11.2012 (εντός της αυτής ως άνω μηνιαίας προθε­σμίας του άρθρου 5§2 του Ν. 3869/2010), κατατεθέντα έγγραφα που έχει ο αιτών στη διάθεση του σχετικά με την περιουσία του, τα κάθε φύσης εισοδήματα του, τους πιστωτές και τις απαιτήσεις τους. Η αί­τηση παρίσταται επαρκώς ορισμένη, περιέχουσα τα κατ' άρθρα 118 και 216 § 1 σε συνδυασμό με 741 του ΚΠολΔ και 4 §1 του Ν. 3869/ 2010 στοιχεία, απορριπτόμενων όλων των περί του αντιθέτου ισχυ­ρισμών των πιστωτών, κατά τα διαλαμβανόμενα στην προηγηθείσα νομική σκέψη.

Οι μετέχοντες πιστωτές, αφού έλαβαν γνώση των εγγράφων του τηρουμένου στη Γραμματεία του παρόντος οικείου φακέλου, κατέθε­σαν εμπρόθεσμα (εντός της δίμηνης προθεσμίας), την 21.1.2013 (η­μέρα Δευτέρα) το « ………..», την 16.1.2013 το «……….» και την 14.1.2013 η «ΤΡΑΠΕΖΑ……..» έγγρα­φες παρατηρήσεις (άρθρα 4 §5 και 5 του Ν. 3869/2010), απαντώντας αρνητικά επί του συγκατατεθειμένου σχεδίου διευθέτησης οφειλών. Ενόψει των ανωτέρω, δεν επετεύχθη δικαστικός συμβιβασμός.

Επομένως, η κρινόμενη αίτηση εφόσον, κατά τα εκτιθέμενα σ' αυ­τήν, πρόκειται για φυσικό πρόσωπο, στερούμενο πτωχευτικής ικανό­τητας, τα χρέη του δεν περιλαμβάνονται στα εξαιρούμενα της ρύθμι­σης και έχει ήδη περιέλθει σε κατάσταση μόνιμης αδυναμίας πληρω­μής των ληξιπρόθεσμων χρεών του, είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 1, 3, 4, 8 και 9 Ν. 3869/2010, όπως ισχύει, πλην του αιτήματος να αναγνωρισθεί ότι με την τήρηση της ρύθμισης θα απαλλαγεί ο αιτών από το υπόλοιπο των οφειλών του, το οποίο θα πρέπει να απορριφθεί ως απαράδεκτο, διότι ασκείται πρόωρα και χωρίς να πληρούνται οι προς τούτο προϋποθέσεις. Ειδικότερα κατά το άρθρο 11 § 1 του Ν.3869/2010, το αίτημα απαλλαγής από κάθε υπόλοιπο οφειλής αποτελεί αντικείμενο μεταγενέστερης αιτήσεως του οφειλέτη-αιτούντος, η οποία υποβάλλεται στο Δικαστήριο μετά την κανονική εκτέλεση από αυτόν όλων των υποχρεώσεων που επιβάλ­λονται με την απόφαση που εκδίδεται επί της αιτήσεως του άρθρου 4§ 1 του Ν.3869/2010. Η αίτηση για απαλλαγή από υπόλοιπα χρεών κοινοποιείται στους πιστωτές (άρθρο 11 § 1 του Ν.3869/2010) και επ' αυτής το Δικαστήριο εκδίδει απόφαση, με την οποία πιστοποιεί την απαλλαγή του οφειλέτη από το υπόλοιπο των οφειλών. Άλλωστε εν προκειμένω δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθρου 69 του ΚΠολΔ ώστε να θεωρηθεί ότι η πρόωρη δικαστική προστασία ζητεί­ται επιτρεπτώς. Πρέπει επομένως να ερευνηθεί περαιτέρω, ως προς το εάν συντρέχουν οι προϋποθέσεις υπαγωγής του αιτούντος στη ρύθμιση του νόμου.

Την αίτηση του άρθρου 4 §1 του ν. 3869/2010 για τη ρύθμιση των οφειλών τους και απαλλαγή, δικαιούνται να υποβάλουν στον αρμόδιο δικαστήριο φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν πτωχευτική ικανότητα και έχουν περιέλθει σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών τους, χωρίς δόλο (άρθρο 1§1). Κατά τη γραμ­ματική ερμηνεία της διάταξης, η αδυναμία εξόφλησης, συνεπώς και η έλλειψη δόλου σε τέτοια περιέλευση αδυναμίας, αναφέρεται στο μετά την ανάληψη του χρέους χρόνο, ώστε να αποκλείεται από την υπα­γωγή του στο νόμο -στην οποία υπαγωγή ίσως και ν' απέβλεψε περιερχόμενος σε υπερημερία- όποιος καθιστά οφειλές του ληξιπρόθε­σμες, παρότι έχει τη δυνατότητα εξυπηρέτησης των περιοδικών κα­ταβολών. Εξάλλου δόλια περιέλευση σε αδυναμία πληρωμών μπορεί να προκύπτει όταν ο οφειλέτης δεν φροντίζει για τη διατήρηση του ενεργητικού του ή τη σωστή διαχείριση του προκειμένου επαρκώς να εξυπηρετήσει τα χρέη του, όταν ο οφειλέτης αποκρύπτοντας εισοδή­ματα, δεν ικανοποιεί τις υποχρεώσεις του και αφήνει αυτές να κατα­στούν μη αντιμετωπίσιμες, όταν ο οφειλέτης προβαίνει σε καταδολιευτικές μεταβιβάσεις περιουσιακών του στοιχείων είτε σε ευτελείς τι­μές, είτε με δωρεές είτε με γονικές παροχές είτε όταν κατασπαταλά τα εισοδήματα του σε τυχερά παίγνια, σε χαρτοπαιξία. Κατ' ορθή τε­λεολογική ερμηνεία, όμως, ο δόλος δεν αποκλείεται να προϋπάρχει της ανάληψης της σχετικής υποχρέωσης, αφού κάποιος μπορεί να δημιουργήσει υπέρογκες οφειλές με συνεχή δανεισμό, παρότι γνωρί­ζει ότι θα βρίσκεται σε αδυναμία εξόφλησης τους κι επομένως νομί­μως προβάλλεται αντίστοιχη ένσταση από οποιοδήποτε πιστωτή, που βαρύνεται και με την απόδειξη της (βλ. Δημήτρη Μακρή, Κατ' άρθρο ερμηνεία του Ν. 3869/ 2010 σελ. 36, 37 αντίθετ. Αθ. Κρητικός, Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και άλ­λες διατάξεις, έκδοση 2010, άρθρο 1 του ν. 3869/2010, §14, σ. 44, κατά τον οποίο, η ύπαρξη του δόλου ερευνάται κατά το μετά την α­νάληψη του χρέους διάστημα). Στη δόλια ανάληψη επισφαλούς υπο­χρέωσης εμπεριέχεται λογικά η πρόγνωση, εκ μέρους του οφειλέτη, της ανεπάρκειας των εισοδημάτων του προς εξόφληση των αναλαμ­βανομένων χρεών με ταυτόχρονη αδυναμία (εκ των πραγμάτων ή λόγω αντισυμβατικής συμπεριφοράς του οφειλέτη) αντίστοιχης γνώ­σης της επισφάλειας εκ μέρους των πιστωτών και τα στοιχεία αυτά απαιτούνται, με παράθεση αντίστοιχων πραγματικών περιστατικών, για το ορισμένο της προβολής σχετικής ένστασης δόλου, όπως θα πρέπει να εξειδικεύονται τα στοιχεία επικαλούμενου δόλου περιέλευσης σε αδυναμία εξόφλησης και για το στάδιο μετά την ανάληψη του χρέους (κατά το συνδυασμό των άρθρων 741 και 262§1 του Κ.Πολ.Δ.). Εξάλλου, επειδή δυσχερώς νοείται δολιότητα του οφειλέτη από μόνη την ανάληψη επισφαλούς δανειακής υποχρεώσεως προς πιστωτικά ιδρύματα, δεδομένου ότι τα τελευταία, κατά το χρόνο υπο­βολής της σχετικής αίτησης και πριν την αποδοχή της, στην οποία (αποδοχή) δεν μπορούν να υποχρεωθούν από τον αιτούμενο το δά­νειο, έχουν τη δυνατότητα εκτός από την έρευνα των οικονομικών δυνατοτήτων του (μέσω εκκαθαριστικού σημειώματος ή βεβαίωση αποδοχών) να διαπιστώσουν και τις λοιπές δανειακές υποχρεώσεις του (σε άλλα πιστωτικά ιδρύματα) ή την εν γένει οικονομική του συ­μπεριφορά μέσω του συστήματος «Τειρεσίας» (σύστημα οικονομικής συμπεριφοράς και σύστημα συγκέντρωσης κινδύνων), απαιτείται, ε­πιπλέον, ο δανειολήπτης να πέτυχε τη σύναψη δανειακής σύμβασης παραπλανώντας τους υπαλλήλους της τράπεζας, προσκομίζοντας πλαστά στοιχεία ή αποκρύπτοντας υποχρεώσεις του, που για οποι­ονδήποτε λόγο δεν έχουν καταχωρηθεί στις βάσεις δεδομένων που αξιοποιούν οι τράπεζες για την οικονομική συμπεριφορά των υποψηφίων πελατών τους, περιστατικά που βαρύνεται να επικαλεσθεί και αποδείξει το ενιστάμενο σχετικώς πιστωτικό ίδρυμα (βλ. και ΕιρΧαν 309/2011 Τ.Ν.Π. Νόμος, ΕιρηνΚομοτ 1/2012 αδημ ).

Οι μετέχοντες πιστωτές, με δηλώσεις των πληρεξουσίων δικηγό­ρων τους, που καταχωρήθηκαν στα ταυτάριθμα της παρούσας πρα­κτικά δημόσιας συνεδρίασης κι αναπτύχθηκαν στα έγγραφα σημειώ­ματα προτάσεων που κατέθεσαν, αρνούνται την αίτηση και ζητούν να απορριφθεί. Ειδικότερα το δεύτερο ισχυρίζεται ότι εξαιρούνται από τη ρύθμιση του Ν 3869/2010 οι απαιτήσεις του, κατά τις ειδικές διατάξεις του άρθρου 62 του Ν. 2214/1994 και του άρθρου 25 του Ν. 3867/2010. Ο ισχυρισμός αυτός είναι μη νόμιμος και θα πρέπει να απορριφθεί διότι, κατά την άποψη που το Δικαστήριο προκρίνει ως ορθή, οι διατάξεις του Ν. 3869/2010, αν και είναι γενικότερες σε σχέ­ση με αυτές του άρθρου 62 του Ν. 2214/1994 και του άρθρου 25 του Ν. 3867/2010, κατήργησαν σιωπηρά κάθε άλλη προηγούμενη διάτα­ξη, που ρυθμίζει τον τρόπο αποπληρωμής των δανείων, τα οποία δεν εξυπηρετούνται κανονικά, καθόσον με τις διατάξεις του Ν. 3869/2010 σκοπείται η ελάφρυνση των δανειοληπτών από την υπερ­χρέωση, μέσω της λήψης παντός είδους δανείων και η αποκατάστα­ση της παραγωγικής τους δυνατότητος, η οποία υποσκάπτεται από το βάρος των χρεών τους, έτσι ώστε η αποδυνάμωση των (ενοχικών) δικαιωμάτων του Ταμείου Παρακαταθηκών και Δανείων (και όχι η κα­τάργηση τους, καθόσον με τις ρυθμίσεις του Ν.3869/2010 τα εν λόγω πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να ικανοποιηθούν συμμέτρως ή προ­νομιακά στην περίπτωση, που έχουν εμπράγματη εξασφάλιση σε σχέση με τους υπόλοιπους πιστωτές του οφειλέτη), να επιβάλλεται από λόγους γενικότερου κοινωνικού συμφέροντος, ενώ η προνομια­κή μεταχείριση των ανωτέρω πιστωτικών ιδρυμάτων έναντι των υπο­λοίπων πιστωτών, (ανωνύμων τραπεζικών εταιριών), με βάση τις προαναφερόμενες διατάξεις νόμου δεν είναι ανεκτή δικαιοπολιτικά, διότι ο νομοθέτης με το νόμο για τα υπερχρεωμένα φυσικά πρόσωπα θέλησε να υπαχθούν στις ρυθμίσεις του οι χρηματικές οφειλές από δάνεια προς όλους τους πιστωτές, (ιδιώτες και μη), επιπρόσθετα δε, στην περίπτωση, που ήθελε να εξαιρέσει του νόμου αυτού, τις οφει­λές προς το ανωτέρω πιστωτικό ίδρυμα, που είναι νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου, θα το είχε πράξει ρητώς, όπως στην περιπέσω των οφειλών από τέλη προς νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, (άρθρο 1 § 2 περ. β' Ν. 3869/2010), οι οποίες, όπως και οι λοιπές οφειλές της ίδιας ως άνω διατάξεως, (εξαιρούμενες της ρυθμίσεως χρεών και απαλλαγής), προέρχονται από την άσκηση δημόσιας ε­ξουσίας ή από σχέσεις δημοσίου δικαίου, περιπτώσεις δηλαδή στις οποίες το φυσικό πρόσωπο έχει την ιδιότητα του διοικούμενου, (ο­φειλές από φόρους και τέλη προς το Δημόσιο και τους ΟΤΑ, διοικητι­κά πρόστιμα, χρηματικές ποινές, εισφορές προς οργανισμούς κοινω­νικής ασφαλίσεως) και όχι του ιδιώτη - αντισυμβαλλόμενου (πιστού-χου) κατά το άρθρο 361 ΑΚ, ενώ η ίδια ως άνω διάταξη νόμου δεν διαλαμβάνει τίποτε για οφειλές από δάνεια, που χορήγησαν ν.π.δ.δ., όπως είναι εν προκειμένω το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (βλ. και ΕιρΓυθ. 11/2013 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω η πρώτη και η τρίτη αυτών ισχυρίζονται ότι α) δολίως περιήλθε ο αιτών σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής, λαμβάνοντας δάνεια, δυσανάλογα προς τις οι­κονομικές του δυνατότητες και β) ο αιτών ασκεί το δικαίωμα του κα­ταχρηστικά, διότι με την ένδικη αίτηση διώκει, όχι την εκ του ν. 3869/2010 ρύθμιση των χρεών του αλλά στην ουσία την διαγραφή των οφειλών του. Με τους εν λόγω ισχυρισμούς επιχειρείται η έγερση των εκ του άρθρου 1 του Ν. 3869/2010 και 281 ΑΚ ενστάσεων δόλιας περιέλευσης του αιτούντος σε αδυναμία πληρωμής και καταχρηστι­κής άσκησης του δικαιώματος του αντίστοιχα, οι οποίες θα πρέπει να απορριφθούν η μεν πρώτη ως αόριστη διότι, οι ενιστάμενες δεν παραθέτουν επιπροσθέτως, όπως όφειλαν σύμφωνα και με όσα στην ως άνω μείζονα σκέψη εκτίθενται, περιστατικά που να συνι­στούν πρόκληση, εκ μέρους του αιτούντος - οφειλέτη, κατά το χρόνο ανάληψης των οφειλών, παραπλάνησης του ως προς την οικονομική του κατάσταση και συμπεριφορά, η δε δεύτερη ως μη νόμιμη, καθό­σον η δικαστική ρύθμιση των χρεών του αιτούντος στα πλαίσια του Ν. 3869/2010, συνιστά μεν επέμβαση στις απαιτήσεις τους, όπως και στις απαιτήσεις των έτερων πιστωτριών και πιθανόν να επάγεται ε­παχθείς για όλες τις πιστώτριες συνέπειες, όμως οι εν λόγω απαιτή­σεις τους έχουν διαμορφωθεί, λόγω του ύψους των επιτοκίων που ισχύουν στο χώρο της καταναλωτικής πίστης, σε δυσανάλογα υψηλά εν σχέσει με το ύψος των δανείων ποσά, με συνέπεια την υπερχρέ­ωση του αιτούντος, η οποία καθιστά αναγκαία τη μείωση των χρεών του σε τέτοιο ύψος, ώστε να εξασφαλιστεί σ' αυτόν ένα ελάχιστο ε­πίπεδο διαβίωσης και η δυνατότητα επανένταξης του στην οικονομι­κή και κοινωνική δραστηριότητα, η οποία αποτελεί το σκοπό του νό­μου και εξυπηρετεί το γενικότερο συμφέρον, το οποίο υπερτερεί αυ­τού των πιστωτριών τραπεζών (βλ. σχετ. και ΕιρΠατρ 2/2012 ΤΝΠ ΝΟΜΟΣ).

Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης της μάρτυρος απόδει­ξης, που περιέχεται στα ταυτάριθμα της παρούσας πρακτικά δημόσι­ας συνεδρίασης (οι μετέχοντες πιστωτές δεν πρότειναν την εξέταση μαρτύρων) και τα έγγραφα που προσκομίζουν οι διάδικοι, αποδεί­χτηκε ότι: Ο αιτών, ηλικίας 41 ετών, τυγχάνει έγγαμος με την …… και πατέρας δύο (2) ανηλίκων τέκνων του ….γεν­νηθέντος την 29.8.1998 και της …….γεννηθείσας την 27.11. 1999, τα οποία είναι μαθητές της Α' λυκείου και της Γ γυμνασίου α­ντίστοιχα. Είναι υπάλληλος του Υπουργείου Δικαιοσύνης και συγκε­κριμένα εξωτερικός φρουρός ………….., όπου ενίοτε διαμένει σε κοιτώνα που του παρέχεται δωρεάν, ώστε να εξοικονομήσει τις δαπάνες καυσίμων του οχήματος του, ενώ η σύζυ­γος του είναι ιδιωτική υπάλληλος εργασθείσα μέχρι το έτος 2008 ως γραμματέας σε δικηγορικό γραφείο, ακολούθως άνεργη και από το έτος 2011 κι εντεύθεν εργαζόμενη ως γραμματέας σε συμβολαιογρα­φείο. Τα καθαρά μηνιαία εισοδήματα του αιτούντος, προερχόμενα αποκλειστικά από την εργασία του, κατά το οικονομικό έτος 2010 α­νέρχονταν στο ποσό των (24.442,41 € :12=) 2.036,86€ , ακολούθως κατά το οικονομικό έτος 2011 μειώθηκαν στο ποσό των (22.395,94 € :12=) 1.866,32 €, κατά το οικονομικό έτος 2012 μειώθηκαν περαιτέ­ρω στο ποσό των (19.983,37 € :12=) 1665,28 και τέλος κατά το οικο­νομικό έτος 2013 μειώθηκαν περαιτέρω στο ποσό των (15.689,71 :12=) 1307,47 €, σήμερα δε οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές του ανέρ­χονται στο ποσό των 1.121,67 €. Οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές της συζύγου του ανέρχονται στο ποσό των 489,50 €. Άλλη πηγή εισοδη­μάτων δεν προκύπτει να έχει ο αιτών ούτε οι μετέχουσες πιστώτριες του ισχυρίζονται το αντίθετο, ενώ οι προοπτικές βελτίωσης της οικο­νομικής του κατάστασης είναι αβέβαιες, λόγω των δυσμενών οικονο­μικών συνθηκών που επικρατούν στη χώρα, εξαιτίας των οποίων δεν αναμένεται αύξηση των μισθών, έχουν επιβληθεί επιπλέον άμεσοι και έμμεσοι φόροι και το κόστος διαβίωσης αυξάνεται, καθόσον οι τιμές των βασικών καταναλωτικών αγαθών και οι δαπάνες κατανάλωσης ρεύματος, ύδατος, πετρελαίου κλπ αυξάνονται συνεχώς. Προς ρύθ­μιση εισάγονται οι μη εξαιρούμενες, κατ' άρθρο 1 §2 του ν. 3869/2010, οφειλές του αιτούντος, προς τις μετέχουσες πιστώτριες, που παρατίθενται, κατά αιτία, πιστωτή κι επιμέρους κονδύλια, στη συνημμένη στην κρινόμενη αίτηση κατάσταση, με τη μορφή και το ύψος που τις εισφέρει ο αιτών - οφειλέτης, καθόσον δεν προκύπτει να αμφισβητούνται, ενώ δεν συνιστά αμφισβήτηση, την οποία οφείλει να ελέγξει το Δικαστήριο, η τυχούσα εισφορά εκ μέρους των πιστω­τριών και η συμπλήρωση των εισαγομένων προς ρύθμιση ποσών με τους δεδουλευμένους τόκους μέχρι και την παύση της τοκογονίας αυ­τών (έως την έκδοση οριστικής απόφασης οι απαιτήσεις των πιστω­τών που είναι εξασφαλισμένες με ειδικό προνόμιο ή εμπράγματο δι­καίωμα και την κοινοποίηση της ένδικης αίτησης οι λοιπές, κατ' άρ­θρο 6§3 του ν. 3869/ 2010), η οποία δεν ενδιαφέρει, ούτε και δύναται να ερευνηθεί στην προκείμενη φάση προσωρινής ρύθμισης (βλ. ΕιρηνΧαν 309/2011 και ΕιρηνΑθην 15/2011 ΤΝΠ Νόμος). Συγκεκρι­μένα : 1) προς την πρώτη, ήτοι την τελούσα υπό ειδική εκκαθάριση, ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «…….», ειδική διάδοχο, (κατά τις διατάξεις του άρθρου 63Δ του Ν. 3601/2007) της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «……Τραπεζική Εταιρία» (ΦΕΚ Β 2856/17.12.2011) ως η επωνυμία αυτή είχε προέλθει από τη μετονομασία της πρώην «…….»: α) η από τη με αρ. 66006/2007 σύμβαση στεγαστικού δανείου, ύψους 94.641,60 €, για την εξασφάλιση της οποίας ενεγράφη προσημείωση υποθήκες σε ακίνητο κυριότητας του αιτούντος κατά ποσοστό 50% εξαδιαιρέτου, όπως αυτό περιγράφεται κατωτέρω και αποτελεί την κύρια κατοικία του και β) η από τη χρήση της με αρ. 461298011167200 πιστωτικής κάρτας ύψους 1.319,30 € και συνολι­κά προς την ως άνω πιστώτρια οφειλές ύψους 95.960,90 € , 2) προς το δεύτερο, ΝΠΔΔ με την επωνυμία «……..» η από τη με αρ. 21/93483 σύμβαση δανείου μικροεπισκευών, ύψους 14.333,22 € και 3) προς την τρίτη μετέχουσα πι­στώτρια, ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «…..» και ως καθολική διάδοχο της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «…..»ειδική διάδοχο της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «…….» ειδική διάδοχο, της ανώνυμης τραπεζικής εταιρίας με την επωνυμία «…..Ανώνυμη Τραπεζική Εταιρία» (ΦΕΚ Β 2856/17.12.2011) ως η επωνυμία αυτή είχε προέλθει από τη μετονομασία της « …Ανώνυμη Τραπεζική Εταιρία»: α) η από τη χρήση της με αρ. 5335981058201761 πιστωτικής κάρτας ύψους 3.281,30 €, β) η από τη χρήση της με αρ. 5458650655106019 πιστωτικής κάρτας, ύψους 239,76 € και γ) η από τη με αρ. 66007/2008 σύμβαση στεγα­στικού δανείου ύψους 39.172,12 € για την εξασφάλιση της οποίας ενεγράφη προσημείωση υποθήκες σε ακίνητο κυριότητας του αιτού­ντος κατά ποσοστό 50% εξ αδιαιρέτου, όπως αυτό περιγράφεται κα­τωτέρω και αποτελεί την κύρια κατοικία του και συνολικά προς την πιστώτρια αυτή οφειλές ύψους 42.693,18 €. Συνολικά δηλαδή ο* προς ρύθμιση εισαγόμενες οφειλές του αιτούντος ανέρχονται σε (95.960,90 + 14.333,22 + 42.693,18 =) 152.987,30 €. Ήδη από τον Ιούλιο του 2012, οπότε άρχισε να καταβάλει προσπάθειες επίτευξης εξωδικαστικού συμβιβασμού, με τη συνδρομή του αρμόδιου φορέα, ο αιτών, αντιμετώπιζε έλλειψη οικονομικής ρευστότητας και αδυναμία εξυπηρέτησης των ληξιπρόθεσμων δόσεων που είχε αναλάβει. Η αδυναμία του αυτή, κατά το χρόνο κατάθεσης της ένδικης αίτησης (19.11.2012) είχε καταστεί μόνιμη, καθόσον με βάση τα ως άνω ει­σοδήματα του, λαμβανομένης υπόψη και της συνεισφοράς της συζύ­γου του με τα δικά της εισοδήματα, αδυνατούσε να εξοφλεί τα χρέη του και να διασφαλίζει ταυτόχρονα ένα στοιχειώδες επίπεδο διαβίω­σης για τον ίδιο και τα προστατευόμενα μέλη της οικογένειας του. Τα εισοδήματα του εξακολουθούν, και κατά το χρόνο συζήτησης της αί­τησης, να μην είναι επαρκή για την εξυπηρέτηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του και θα πρέπει να χωρήσει δικαστική ρύθμιση αυτών, κα­τά πρώτο λόγο με μηνιαίες καταβολές, απευθείας στις μετέχουσες πιστώτριες, οι οποίες λαμβανομένου υπόψη και του γεγονότος ότι ο αιτών δεν κατέβαλε από 14.6.2013 (οπότε τέθηκε σε ισχύ ο Ν. 4161/2013) και εντεύθεν οποιοδήποτε ποσό, θα ικανοποιηθούν από τα εισοδήματα του επί πενταετία, βάσει μηνιαίων δόσεων, και εντός του πρώτου δεκαημέρου εκάστου μηνός, αρχής γενομένης από την πρώτη-μέρα του επομένου της κοινοποίησης προς αυτόν της πα­ρούσας μηνός. Λαμβανομένων υπόψη των ως άνω εισοδημάτων του αιτούντος (1.121,67 €) συνυπολογιζόμενης της δυνατότητας συνει­σφοράς της συζύγου του βάσει των δικών της εισοδημάτων (489,50 €) και σταθμίζοντας αυτά με τις απολύτως αναγκαίες βιοτικές ανάγκες του ίδιου και της οικογένειας του, οι οποίες λαμβανομένων υπόψη των δαπανών μετακίνησης του από και προς την Κομοτηνή, όπου η εργασία του είναι αυξημένες κι ανέρχονται μηνιαίως στο ποσό των 1.200 € κάθε μηνιαία καταβολή πρέπει να καθορισθεί στο συνολικό ποσό των τριακοσίων (300) ευρώ, διανεμόμενο συμμέτρως μεταξύ των μετεχόντων πιστωτών, κατά την αναλογία των απαιτήσεων τους στο συνολικό χρέος, κατά τα εξής καταβλητέα ποσά μηνιαίως και συ­νολικά, κατά την πενταετία, σε καθεμία: α) στην πρώτη υπό ειδική εκ­καθάριση τελούσα ανώνυμη τραπεζική εταιρία με την επωνυμία «………….», δικαιούμενη πο­σοστό 62,70% ήτοι ποσό (300 χ 62,70% ) 188,10 €, θα καταβληθεί συνολικά ποσό (188,10 χ 60=) 11.286 € υπολειπομένου χρέους πο­σού (95960,90 - 11.286 =) 84.674,90 € β) στο δεύτερο ΝΠΔΔ «…….» δικαιούμενο ποσοστό 9,40%, ήτοι ποσό (300 χ 9,40%=) 28,20 €, θα καταβληθεί συνολικά ποσό (28,20 χ 60=) 1.692 € υπολειπομένου χρέους ποσού (14.333,22 - 1.692=) 12.641,22 € και γ) στην τρίτη, ανώνυμη εταιρία με την επωνυμία «…………. Α.Ε.» δικαι­ούμενη ποσοστό 27,90 %, ήτοι ποσό (300 χ 27,90%=) 83,70 €, θα καταβληθεί συνολικά ποσό (83,70 χ 60=) 5.022 € υπολειπομένου χρέους ποσού ( 42.693,18 - 5.022 =) 37.671,18 €.

Εφόσον με την κατά τα ως άνω ρύθμιση δια μηνιαίων καταβολών (συνολικού ποσού 300 χ 60 =) 18.000 € , δεν επέρχεται παρά μερική εξόφληση των οφειλών του και συγκεκριμένα απομένει υπόλοιπο χρεών (152.987,30 - 18.000 =) 134.987,30 €, ερευνητέα καθίσταται η δυνατότητα διάθεσης σ' αυτές ποσών από ρευστοποίηση περιουσια­κών στοιχείων του αιτούντος, κατ' άρθρο 9 του ν. 3869/2010. Στη ρευστοποιήσιμη περιουσία του αιτούντος περιλαμβάνεται α) η πλή­ρης κυριότητα ποσοστού 100% του με αρ. …….ΙΧΕ αυτοκινή­του, εργοστασίου κατασκευής….., τύπου…., 1781 cc, 12 φο­ρολογήσιμων ίππων, πρώτης κυκλοφορίας την 15.2.2005, αξίας κατά μεν το χρόνο κατάθεσης της αίτησης 6.000 € μειωθείσας ήδη σήμερα στο ποσό των 4.800 € και β) η πλήρης κυριότητα ενός μοτοποδηλά­του, τύπου σκούτερ, 50 cc, έτους πρώτης κυκλοφορίας το 2007, α­γνώστων λοιπών στοιχείων (πινακίδων κυκλοφορίας και εργοστασίου κατασκευής), αξίας, μη αμφισβητούμενης από τις μετέχουσες πιστώ­τριες περίπου 250 €. Η πώληση των ανωτέρω οχημάτων, κρίνεται αβέβαιη από το Δικαστήριο, δεδομένης της σοβαρής κρίσης στην α­γορά αυτοκινήτων και δικύκλων και δη των μεταχειρισμένων, ελέγχε­ται όμως και ως απρόσφορη να εισφέρει ένα ικανό ποσό στη ρύθμι­ση για την ικανοποίηση των πιστωτριών κι επομένως δεν πρέπει να διαταχθεί η κατ' άρθρο 9 § 1 ν.3869/ 2010 εκποίηση αυτών. Εξάλλου η προσδοκία είσπραξης απαίτησης, ύψους 8.000 €, που αναφέρεται στην αίτηση και που ήδη εκκρεμεί στα πολιτικά δικαστήρια δεν ε­ντάσσεται στην περιουσία του αιτούντος οφειλέτη ώστε να αποτελέ­σει περιουσιακό στοιχείο υπό εκποίηση ή υπό εκμετάλλευση. Τέλος στην ρευστοποιήσιμη περιουσία του αιτούντος περιλαμβάνεται η πλήρης κυριότητα ποσοστού 50% εξ αδιαιρέτου μιας αυτοτελούς διηρημένης ιδιοκτησίας και ειδικότερα του με αρ. εσωτ. αριθμ. …δια­μερίσματος, του δευτέρου πάνω από το ισόγειο ορόφου μιας πο­λυώροφης οικοδομής, κείμενης στην πόλη της Δράμας, ……………….εντός του εγκεκριμένου ρυμοτομι­κού σχεδίου, καθαρού εμβαδού ……………………………………………………. Το ιδανικό αυτό μερίδιο, περιήλθε στον αιτούντα λόγω αγοράς δυνάμει του με αρ. …..συμβολαίου του συμβολαιογράφου Δράμας …..που μεταγράφηκε νόμιμα στα οικεία βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Δρά­μας στον τόμο 2798 ως σύσταση οριζόντιας ιδιοκτησίας με α.α. 289154 και ως πώληση με α.α. 289155. Η αντικειμενική αξία του εν λόγω ακινήτου ανέρχεται στο ποσό των 80.539,84 €. Το ακίνητο αυ­τό, είναι το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του οποίου η εκποίηση δύναται να αποφέρει κάποιο αξιόλογο τίμημα, όμως αποτελεί την κύ­ρια κατοικία του αιτούντος και η αντικειμενική του αξία δεν υπερβαίνει το κατ' άρθρο 21 §2 του Ν. 3842/2010 όριο αφορολόγητης απόκτησης πρώτης κατοικίας έγγαμου φορολογούμενου και πατέρα δύο τέκνων, όπως ο αιτών, πληρούνται δηλαδή οι νόμιμες προϋποθέσεις για την εξαίρεση του από την εκποίηση. Δεδομένου δε ότι, ο αιτών υπέβαλε πρόταση εκκαθάρισης, ζητώντας να εξαιρεθεί από την εκποίηση το ακίνητο αυτό, θα πρέπει να ρυθμιστεί η ικανοποίηση απαιτήσεων των μετεχόντων πιστωτών μέχρι συνολικό ποσό, που ανέρχεται στο ογδόντα τοις εκατό (80%) της αντικειμενικής αξίας του, δηλαδή στο ποσό των [ (80.539,84 :2=) 40.269,92 χ 80%=] 32.215,93 €, υπολειπόμενο του συνόλου των οφειλομένων στους πιστωτές μετά τη δικαστική ρύθμιση των χρεών με καταβολές. Οι απαιτήσεις των μετεχό­ντων πιστωτών που έχουν εμπράγματη ασφάλεια στο ακίνητο της κύριας κατοικίας του αιτούντος, θα ικανοποιηθούν προνομιακά κατά το νόμο από τις καταβολές του και η εξυπηρέτηση των οφειλών θα γίνει με επιτόκιο που δεν υπερβαίνει αυτό της ενήμερης οφειλής και χωρίς ανατοκισμό, ενώ κάθε μηνιαία τοκοχρεολυτική δόση είναι κα­ταβλητέα εντός του πρώτου πενθημέρου εκάστου μηνός. Λαμβανο­μένης υπόψη της διάρκειας των συμβάσεων, δυνάμει των οποίων χορηγήθηκαν οι πιστώσεις καθώς και της ηλικίας του αιτούντος, ορί­ζεται περίοδος τοκοχρεολυτικής εξόφλησης του συνόλου των οφει­λών δεκαπέντε (15) ετών, ενώ κρίνεται ότι πρέπει να προβλεφθεί και περίοδος χάριτος πέντε (5) ετών, αρχόμενη από της δημοσιεύσεως της παρούσας απόφασης. Κατ' ακολουθία των ανωτέρω, πρέπει να γίνει δεκτή η αίτηση και να ρυθμιστούν οι οφειλές του αιτούντος, κατά τα οριζόμενα στο διατακτικό. Δικαστική δαπάνη δεν επιδικάζεται σύμφωνα με το άρθρο 8§6 του ν. 3869/2010.

ΠΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΕΙ με παρόντες τους διαδίκους.

ΔΕΧΕΤΑΙ την αίτηση.

ΡΥΘΜΙΖΕΙ τις οφειλές του αιτούντος με μηνιαίες καταβολές, προς τους μετέχοντες πιστωτές του επί μια πενταετία, κατά τα διαλαμβα­νόμενα, ως προς την έναρξη και το ποσό καταβολής προς εκάστη, στο σκεπτικό της παρούσας, ώστε να επέλθει η κατά νόμο απαλλαγή του.

ΕΞΑΙΡΕΙ της εκποίησης το περιγραφόμενο στο σκεπτικό της πα­ρούσας ιδανικό μερίδιο του αιτούντος στο ακίνητο, που αποτελεί την κύρια κατοικία του, υπό τον όρο ικανοποίησης των απαιτήσεων των μετεχόντων πιστωτών μέχρι συνολικό ποσό που ανέρχεται στο ο­γδόντα τοις εκατό (80%) της αντικειμενικής του αξίας, όπως αυτή αποτιμήθηκε στο σκεπτικό της παρούσας (32^215,93 €), δια της εκ­καθαρίσεως που διατάσσεται να επιχειρηθεί, εντός τοκοχρεολυτικής περιόδου δεκαπέντε (15) ετών, κατά τα διαλαμβανόμενα, ως προς το επιτόκιο, την έναρξη της περιόδου και την προθεσμία εξόφλησης ε κάστης μηνιαίας τοκοχρεολυτικής δόσης, στο σκεπτικό της παρού­σας.

ΚΡΙΘΗΚΕ και αποφασίσθηκε στη Δράμα, και δημοσιεύθηκε, κα­θαρογραμμένη σε πρωτότυπο και σε ηλεκτρονική μορφή από την Ει­ρηνοδίκη, στο ακροατήριο του Δικαστηρίου τούτου και σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση του, στις 26 Μαρτίου 2014 παρουσία της Γραμ­ματέα της έδρας, ………, ενώ απουσίαζαν ο αιτών, οι πιστωτές που μετείχαν στη δίκη και οι πληρεξούσιοι δικηγόροι τους.

/

Η ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΗΣ                  Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ

Ρυθμίσεις οφειλών του ΤΠΔ στα πλαίσια του Ν. 3869/2010

    Μείζον θέμα που ανακύπτει κατά την εφαρμογή του Ν. 3869/2010 , είναι το αν υπάγονται στις ρυθμίσεις του νόμου αυτού , οι οφειλές που απορρέουν από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων. Η μέχρι σήμερα νομολογία είναι αντικρουόμενη και αυτό συμβάινει διότι  για την εξυπηρέτηση και ασφάλεια των ανωτέρω δανείων, οι οφειλέτες - δημόσιοι υπάλληλοι, εκχωρούν υποχρεωτικά σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 62 Ν. 2214/1994 και 25 του Ν. 3867/2010  μέρος των τακτικών μηνιαίων απολαβών τους . Το γεγονός αυτό οδηγεί ορισμένους δικαστές στο σκεπτικό οτι  ήδη αυτά τα δάνεια , έχει συμφωνηθεί να εξοφληθούν με ειδική διάταξη νόμου και συνεπώς δεν μπορούν να ρυθμιστούν με βάση το Ν. 3869/2010 . Μπορούν μόνο να ρυθμιστούν με τις ειδικές ρυθμίσεις του άρθρου 25 του Ν. 3867/2010 (σχετικές δικαστικές αποφάσεις  ΕιρΠατρών 4/2001, ΕιρΑθηνών 15/2011, ΕιρΑμαρ447/2012).

       

      Έχει ωστόσο διατυπωθεί και η αντίθετη άποψη,  κατά την άποψή μας η ορθότερη, σύμφωνα με την οποία, οι συναλλακτικές σχέσεις των επιχειρηματικής φύσης ΝΠΔΔ όπως το ΤΠΔ με τους δανειοδοτούμενους και γενικά με τρίτους , έχουν συμβατικό χαρακτήρα, και αν ακόμη ισχύουν ειδικές ρυθμίσεις που έχεουν θεσπιστεί με νομοθετικές διατάξεις , όπως αυτή για την είσπραξη  των δόσεων του δανείου από το ΤΠΔ με εκχώρηση μέρους του μισθού , η οποία αφορά τη διαδικασία εξόφλησης του δανείου και δε μεταβάλλει το συμβατικό χαρακτήρα της σχέσης, διέπεται δε από το ιδιωτικό δίκαιο , όπως η σχέση κάθε χρηματοπιστωτικού ιδρύματος , ως τέτοιο δε ουδιαστικά λειτουργεί κατα τη χορήγηση των στεγαστικών δανείων και το ΤΠΔ . Επομένως η απαίτηση του ΤΠΔ εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του Ν. 3869/2010 και τα όσα αντίθετα υποστηρίζονται στερούνται βασιμότητας (σκεπτικό απόφασης 89/2012 ΕιρΠατρών και άλες αποφάσεις όπως ΕιρΘεσ 6958/2011 και 1239/2012 ).

  

        Εκ του γράμματος και του πνεύματος του Ν. 3869/2010 δεν προκύπτει κάποιος λόγος για τον οποίο θα πρέπει να εξαιρεθούν οι οφειλές από το ΤΠΔ . Το ΤΠΔ όμως θα ικανοποιηθεί προνομιακά βάσει των ισχυόντων κατά το Ν. 2214/1994 (άρθρα 62 και 63 αυτού) παράλληλα με τη ρύθμιση του Ν. 3869/2010 (άρθρα 8 ή/και 9 αυτού) . Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ικανοποίηση του ΤΠΔ με διπλό τρόπο (Ι. ΒΕΝΙΕΡΗΣ - Θ. ΚΑΤΣΑΣ " ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ Ν. 3869/2010 για τα ΥΠΕΡΧΡΕΩΜΕΝΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ , έκδοση 2011, σελ. 87 επ.)