Καταδίκη της Ελλάδας από το ΕΔΑΔ για απόλυση οροθετικής εργαζόμενης

Την Ελλάδα καταδίκασε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για παραβίαση της αρχής της μη διάκρισης και του δικαιώματος στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή.

Ειδικότερα, η προσφεύγουσα Ι.Β, φορέας του ιού HIV (AIDS), απολύθηκε από την εργασία της, λόγω της ασθένειας της, μετά από ισχυρές πιέσεις των συναδέλφων της στον εργοδότη της. Η Ι.Β προσέφυγε στην ελληνική δικαιοσύνη και η απόλυσή της κρίθηκε σε πρώτο βαθμό παράνομη. Ωστόσο, τόσο το Εφετείο όσο και ο Άρειος Πάγος έκαναν δεκτό τον ισχυρισμό του εργοδότη, περί αναγκαιότητας ομαλής λειτουργίας της επιχείρησης και ανέτρεψαν την πρωτόδικη απόφαση.

Ειδικότερα δε ο Άρειος Πάγος αποφάνθηκε υπέρ της νομιμότητας της απόλυσης της Ι.Β, καθώς «η καταγγελία της σύμβασης της Ι. Β. δεν είναι παράνομη, εφόσον δικαιολογείται από το συμφέρον του εργοδότη και την αποκατάσταση της αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων και την ομαλή λειτουργία της εταιρείας».

Το ΕΔΑΔ, επιλαμβανόμενο της υπόθεσης, έκρινε ότι τι η προσφεύγουσα υπήρξε θύμα διάκρισης, λόγω της κατάστασης της υγείας της και ότι τα εθνικά δικαστήρια αποφάσισαν υπέρ της νομιμότητας της απόλυσής της, στηριζόμενα σε ανακριβή στοιχεία και αβάσιμους ισχυρισμούς, όπως αυτόν του κινδύνου μετάδοσης της ασθένειας. Ως εκ τούτου, το Δικαστήριο επιδίκασε  στην προσφεύγουσα αποζημίωση συνολικού ύψους 14.340 ευρώ, για υλική, αλλά και για ηθική βλάβη.

Πηγή : lawnet.gr 

Απαράδεκτες κρίθηκαν από το ΕΔΔΑ οι προσφυγές κατά του μνημονίου σχετικά με την περικοπή αποδοχών και επιδομάτων των μισθωτών και συνταξιούχων του δημοσίου

   

          Με σχετική απόφασή του το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έκρινε ως απαράδεκτες τις προσφυγές "Ιωάννας Κουφάκη κατά Ελλάδος " και "ΑΔΕΔΥ κατά Ελλάδος " , οι οποίες συνεκδικάσθηκαν . 

Οι προσφεύγουσες επικαλέσθηκαν το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου αριθμ. 1 , παραπονούμενες για τη μείωση των μισθών και συντάξεων που επέφεραν οι Ν. 3833/2010, 3845/2010 και 3847/2010, υπογραμμίζοντας οτι το δικαίωμα των εργαζόμενων στο δημόσιο τομέα να εισπράττουν το μισθό τους αποτελεί μέρος της περιουσίας τους και τελεί υπό την προστασία του ανωτέρω άρθρου . Επίσης κατά παράβαση της αρχής της αναλογικότητας μειώθηκαν τα επιδόματα και καταργήθηκαν ο 13ος και 14ος μισθός , αδιακρίτως , σε όλους τους μισθωτούς του δημόσιου τομέα αλλά και  μειώθηκε ,επίσης αδιακρίτως, η 13η και 14η σύνταξη , οι οποίες μάλιστα καταργήθηκαν για όσους είναι κάτω των 60 ετών. Επίσης, η ΑΔΕΔΥ επικαλέστηκε και παραβίαση των άρθρων 6§1, 8, 13, 14 και 17 της Σύμβασης.  

 Το ΕΔΔΑ απέρριψε τις προσφυγές , με το σκεπτικό οτι οι περιορισμοί που εισήχθησαν με τους προαναφερθέντες νόμους , δεν μπορούν να θεωρηθούν στέρηση περιουσίας αλλά επέμβαση στην απόλαυση του δικαιώματος στον σεβασμό της περιουσίας υπό την έννοια της πρώτης φράσης της πρώτης παραγράφου του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου αριθμ. 1. Επίσης γίνεται επίκληση στο σκεπτικό της υπ' αριθμ. 668/2012 απόφασης του ΣτΕ , σχετικά με την αιτιολόγηση αυτών των μέτρων,  τα οποία κρίθηκε ότι αποτέλεσαν μέρος ενός ευρύτερου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής και προώθησης διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για την ελληνική οικονομία. Οι σκοποί αυτοί χαρακτηρίστηκαν ως δημοσίου συμφέροντος (δημόσιας ωφέλειας) ενώ κρίθηκε ότι δεν παραβιάστηκε η αρχή της αναλογικότητας, με αποτέλεσμα να απορριφθούν ως απαράδεκτες οι προσφυγές. 

Καταργείται το Apostille σε 12 κατηγορίες δημοσίων εγγράφων

        Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, με σχετική ανακοίνωσή της, ενημερώνει ότι έκανε δεκτή πρόταση για το δραστικό περιορισμό της υπερβολικής γραφειοκρατίας που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις για την αναγνώριση και πιστοποίηση δημοσίων εγγράφων.
      Σύμφωνα με το ισχύον σύστημα, οι Ευρωπαίοι πολίτες που μετακινούνται σε άλλο κράτος - μέλος υποχρεώνονται να αποδείξουν ότι τα δημόσια έγγραφά τους (όπως τα πιστοποιητικά γέννησης ή γάμου) που εξέδωσαν στο κράτος - μέλος προέλευσης, είναι αυθεντικά. Η συγκεκριμένη διαδικασία περιλαμβάνει το λεγόμενο πιστοποιητικό επισημείωσης (Apostille) που χρησιμοποιούν οι δημόσιες αρχές σε άλλα κράτη ως απόδειξη της γνησιότητας των δημόσιων εγγράφων ή των υπογραφών των δημοσίων υπαλλήλων επί των εγγράφων. Επίσης, από το υφιστάμενο καθεστώς επηρεάζονται και οι επιχειρήσεις που λειτουργούν σε διασυνοριακό επίπεδο, στην ενιαία αγορά της ΕΕ.
       Σύμφωνα με τις προτάσεις που ενέκρινε σήμερα η Επιτροπή, δώδεκα (12) κατηγορίες δημόσιων εγγράφων θα εξαιρούνται αυτόματα από τυπικές διαδικασίες όπως η σφραγίδα επισημείωσης (Apostille) ή η επικύρωση – που σήμερα απαιτούνται για περίπου 1,4 εκ. έγγραφα εντός της ΕΕ ετησίως. Η απλούστευση θα ισχύσει για δημόσια έγγραφα που αφορούν ονοματεπώνυμο, γάμο και σύμφωνο συμβίωσης, γέννηση, πατρότητα, υιοθεσία, θάνατο, κατοικία, υπηκοότητα και εθνικότητα, ιδιοκτησία, νομικό καθεστώς και εκπροσώπηση εταιρείας ή επιχείρησης, δικαιώματα διανοητικής ιδιοκτησίας ή έγγραφα που αποδεικνύουν την ύπαρξη λευκού ποινικού μητρώου. Με την κατάργηση των εν λόγω απαιτήσεων οι πολίτες και οι επιχειρήσεις στην ΕΕ εκτιμάται ότι θα εξοικονομήσουν 330 εκ. ευρώ.
      Οι νέοι κανόνες ωστόσο, δεν θα επηρεάσουν την αναγνώριση του περιεχομένου των σχετικών εγγράφων ή των αποτελεσμάτων που αυτά παράγουν. Οι νέοι κανόνες θα συμβάλλουν στην απόδειξη της αυθεντικότητας του επίσημου εγγράφου.
      «Κάθε φορά που διασχίζετε σύνορα, δεν χρειάζεται να ζητήσετε από το υπουργείο Εξωτερικών σας να επιβεβαιώσει ότι το διαβατήριό σας είναι πράγματι διαβατήριο – γιατί λοιπόν πρέπει να το κάνετε για το πιστοποιητικό γέννησής σας; Όταν μετακινείστε στο εξωτερικό η υποχρέωση να υποστείτε αυτές τις δαπανηρές διαδικασίες για να αποδείξετε ότι το πιστοποιητικό γέννησής σας είναι πράγματι πιστοποιητικό γέννησης ή απλώς για να χρησιμοποιήσετε κάποιο πιστοποιητικό της επιχείρησης, δημιουργεί έναν γραφειοκρατικό πονοκέφαλο. Έχω ακούσει αναρίθμητες ιστορίες σχετικά με την ταλαιπωρία που προκαλεί η εκπλήρωση αυτών των ακατανόητων απαιτήσεων. Σήμερα, η Επιτροπή ενεργεί προς την κατεύθυνση της απλούστευσης της ζωής των ανθρώπων και των επιχειρήσεων όταν ασκούν τα δικαιώματά τους για ελεύθερη κυκλοφορία εντός της ΕΕ», δήλωσε η Viviane Reding, αρμόδια Επίτροπος για θέματα Δικαιοσύνης.

Πηγή : lawnet.gr
 

ΕΔΑΔ: Επιδίκασε αποζημίωση σε σύζυγο αποθανούσας εγκύου

        Το ΕΔΑΔ αναγνώρισε ότι ο θάνατος εγκύου, ο οποίος προκλήθηκε από λανθασμένες ιατρικές εκτιμήσεις συνιστά παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ, με το οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή.

 Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με απόφασή [Link] του αναγνώρισε ότι ο θάνατος εγκύου στην Τουρκία, ο οποίος προκλήθηκε από λανθασμένες ιατρικές εκτιμήσεις συνιστά παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με το οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή.

Ειδικότερα, η υπόθεση έφτασε ενώπιον του ΕΔΑΔ μετά από προσφυγή του Mehmet Şentürk, συζύγου της γυναίκας, ο οποίος έχοντας εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα προσέφυγε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να του επιδικαστεί αποζημίωση για ψυχική οδύνη.

Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, το 2000, η γυναίκα, ενώ βρισκόταν στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της, αισθάνθηκε έντονους πόνους και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Karşıyaka State Hospital, όπου εξετάστηκε από μαία, η οποία έκρινε ότι δε συντρέχει λόγος να ειδοποιηθεί ο εφημερεύων γυναικολόγος. Στη συνέχεια, το ζευγάρι επισκέφθηκε το νοσοκομείο İzmir State Hospital όπου εξετάστηκε εκ νέου από τη μαία χωρίς να κληθεί ο γιατρός. Όμως, με δεδομένο ότι οι πόνοι συνέχιζαν, η γυναίκα μεταφέρθηκε από το σύζυγό της στο νοσοκομείο Atatürk Training and Research Hospital, όπου της δόθηκε σχετική αγωγή. Οι πόνοι δεν υποχώρησαν και επισκέφθηκε την πανεπιστημιακή κλινική του Ege University Hospital. Στο τελευταίο νοσοκομείο, διαπιστώθηκε ότι το έμβρυο ήταν νεκρό και η γυναίκα έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Το ζευγάρι καθώς δεν ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει οικονομικά στα έξοδα μιας τέτοιας επέμβασης, ζήτησε τη μεταφορά της γυναίκας σε άλλο νοσοκομείο, κατά τη μεταφορά της όμως τελικά απεβίωσε. Μετά το τραγικό συμβάν, το υπουργείο Υγείας διενήργησε έλεγχο για την απόδοση ευθυνών. Στην πρωτοβάθμια δίκη ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, οι υπαίτιοι καταδικάστηκαν αλλά ο σύζυγος δεν έκρινε αρκούντως ικανοποιητική την καταδικαστική απόφαση και την προσέβαλε. Το 2010, το Ανώτατο Δικαστήριο της Τουρκίας, το οποίο επιλήφθηκε της υποθέσεως έκρινε ότι τα αδικήματα έχουν παραγραφεί και ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατή η επιδίκαση αποζημίωσης.

Ο σύζυγος προσέφυγε στο ΕΔΑΔ ζητώντας να αναγνωριστεί παραβίαση των άρθρων 2 (δικαίωμα στη ζωή), 3 (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης μεταχείρισης), 6 (δικαίωμα σε δίκαιη δίκη) και 13 (αποτελεσματικά ένδικα μέσα) της ΕΣΔΑ.

Το ΕΔΑΔ εξετάζοντας τα στοιχεία που προσκομίστηκαν ενώπιον των τουρκικών δικαστηρίων καθώς και το πόρισμα της έρευνας των τουρκικών αρχών, διαπίστωσε ότι πράγματι συντρέχει ποινική ευθύνη του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των ως άνω αναφερθέντων νοσοκομείων και η γυναίκα δεν έλαβε την αναγκαία ιατρική φροντίδα, παρά τη σοβαρότητα της κατάστασής της. Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, η μη παροχή της απαραίτητης θεραπείας συνιστά παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ. Το Δικαστήριο έκρινε ότι εφόσον αποδείχθηκε παραβίαση τουλάχιστον ενός άρθρου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης, δε συντρέχει λόγος εξέτασης των υπολοίπων.

Συνεπώς, το Δικαστήριο καταδίκασε την τουρκική κυβέρνηση να καταβάλει ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη στο σύζυγο της άτυχης γυναίκας 65.000 ευρώ και 4.000 (αφαιρούμενων 850 ευρώ που έχει ήδη λάβει) για τα δικαστικά έξοδα.

Πηγή : lawnet. gr