Το ΕΔΑΔ αναγνώρισε ότι ο θάνατος εγκύου, ο οποίος
προκλήθηκε από λανθασμένες ιατρικές εκτιμήσεις συνιστά παραβίαση του άρθρου 2
της ΕΣΔΑ, με το οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με απόφασή [Link] του αναγνώρισε ότι ο θάνατος
εγκύου στην Τουρκία, ο οποίος προκλήθηκε από λανθασμένες ιατρικές εκτιμήσεις
συνιστά παραβίαση του άρθρου 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου, με το οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή.
Ειδικότερα, η υπόθεση
έφτασε ενώπιον του ΕΔΑΔ μετά από προσφυγή του Mehmet Şentürk, συζύγου της
γυναίκας, ο οποίος έχοντας εξαντλήσει τα εσωτερικά ένδικα μέσα προσέφυγε στο
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ζητώντας να του επιδικαστεί αποζημίωση για ψυχική οδύνη.
Πιο αναλυτικά, σύμφωνα με τα
πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης, το 2000, η γυναίκα, ενώ βρισκόταν στον
όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της, αισθάνθηκε έντονους πόνους και μεταφέρθηκε στο
νοσοκομείο Karşıyaka State Hospital, όπου εξετάστηκε από μαία, η οποία έκρινε
ότι δε συντρέχει λόγος να ειδοποιηθεί ο εφημερεύων γυναικολόγος. Στη συνέχεια,
το ζευγάρι επισκέφθηκε το νοσοκομείο İzmir State Hospital όπου εξετάστηκε εκ
νέου από τη μαία χωρίς να κληθεί ο γιατρός. Όμως, με δεδομένο ότι οι πόνοι
συνέχιζαν, η γυναίκα μεταφέρθηκε από το σύζυγό της στο νοσοκομείο Atatürk
Training and Research Hospital, όπου της δόθηκε σχετική αγωγή. Οι πόνοι δεν
υποχώρησαν και επισκέφθηκε την πανεπιστημιακή κλινική του Ege University
Hospital. Στο τελευταίο νοσοκομείο, διαπιστώθηκε ότι το έμβρυο ήταν νεκρό και η
γυναίκα έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση. Το ζευγάρι καθώς δεν ήταν
σε θέση να ανταπεξέλθει οικονομικά στα έξοδα μιας τέτοιας επέμβασης, ζήτησε τη
μεταφορά της γυναίκας σε άλλο νοσοκομείο, κατά τη μεταφορά της όμως τελικά
απεβίωσε. Μετά το τραγικό συμβάν, το υπουργείο Υγείας διενήργησε έλεγχο για την
απόδοση ευθυνών. Στην πρωτοβάθμια δίκη ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, οι
υπαίτιοι καταδικάστηκαν αλλά ο σύζυγος δεν έκρινε αρκούντως ικανοποιητική την
καταδικαστική απόφαση και την προσέβαλε. Το 2010, το Ανώτατο Δικαστήριο της
Τουρκίας, το οποίο επιλήφθηκε της υποθέσεως έκρινε ότι τα αδικήματα έχουν
παραγραφεί και ως εκ τούτου, δεν είναι δυνατή η επιδίκαση αποζημίωσης.
Ο σύζυγος προσέφυγε στο ΕΔΑΔ
ζητώντας να αναγνωριστεί παραβίαση των άρθρων 2 (δικαίωμα στη ζωή), 3
(απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης μεταχείρισης), 6 (δικαίωμα σε δίκαιη
δίκη) και 13 (αποτελεσματικά ένδικα μέσα) της ΕΣΔΑ.
Το ΕΔΑΔ εξετάζοντας τα στοιχεία που
προσκομίστηκαν ενώπιον των τουρκικών δικαστηρίων καθώς και το πόρισμα της
έρευνας των τουρκικών αρχών, διαπίστωσε ότι πράγματι συντρέχει ποινική ευθύνη
του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού των ως άνω αναφερθέντων νοσοκομείων
και η γυναίκα δεν έλαβε την αναγκαία ιατρική φροντίδα, παρά τη σοβαρότητα της
κατάστασής της. Σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, η μη παροχή της απαραίτητης
θεραπείας συνιστά παραβίαση του άρθρου 2 της ΕΣΔΑ. Το Δικαστήριο έκρινε ότι
εφόσον αποδείχθηκε παραβίαση τουλάχιστον ενός άρθρου της Ευρωπαϊκής Σύμβασης,
δε συντρέχει λόγος εξέτασης των υπολοίπων.
Συνεπώς, το Δικαστήριο καταδίκασε
την τουρκική κυβέρνηση να καταβάλει ως αποζημίωση για ψυχική οδύνη στο σύζυγο
της άτυχης γυναίκας 65.000 ευρώ και 4.000 (αφαιρούμενων 850 ευρώ που έχει ήδη
λάβει) για τα δικαστικά έξοδα.
Πηγή : lawnet. gr
