Ν. 3869/2010 και εμπορική ιδιότητα

Σύμφωνα με το άρθρο 1§1 του Ν. 32869/2010 , φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν πτωχευτική ικανότητα και έχουν περιέλθει χωρίς δόλο , σε μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξιπρόθεσμων χρηματικών οφειλών τους δικαιούνται να υποβάλουν στο αρμόδιο δικαστήριο αίτηση για ρύθμιση των οφειλών τους και απαλλαγή , σύμφωνα με τα ειδικότερα οριζόμενα στον ίδιο νόμο.

Συνεπώς ο ίδιος ο νομοθέτης θέτει περιορισμό ως προς τα πρόσωπα που δικαιούνται να υποβάλλουν αίτηση , ήτοι να μην είναι νομικά πρόσωπα και έμποροι. Οι τελευταίοι μάλιστα εξαιρούνται διότι έχουν πτωχευτική ικανότητα κατά τις διατάξεις του Πτωχευτικού Κώδικα. Κρίσιμο ζήτημα λοιπόν αποτελεί για την εφαρμογή ή μη του Ν. 3869/2010 η ιδιότητα του αιτούντος ως εμπόρου η μη , κατά το χρόνο υποβολής της αίτησης . Συνεπώς και όσοι ήταν έμποροι , έπαψαν όμως της εμπορία ή την οικονομική τους δραστηριότητα χωρίς κατά το χρόνο της παύσης να έχουν παύσει και τις πληρωμές τους, δύνανται να υπαχθούν στο Ν. 3869/2010.

Με την απόφαση 38/2011 Ειρηνοδικείου Αθηνών – διαδικασία εκούσιας δικαιοδοσίας , κρίθηκε ότι «Η εμπορική ιδιότητα είτε υφιστάμενη είτε αναγόμενη στο παρελθόν, κατά το χρονικό όμως σημείο κατά το οποίο έπαυσαν οι πληρωμές, είναι η προϋπόθεση που προσδίδει πτωχευτική ικανότητα στο φυσικό πρόσωπο, αποκλείοντας την υπαγωγή του στο πεδίο εφαρμογής του νόμου (3869/20410).Η απόδειξη των σχετικών ισχυρισμών θα έχει ως συνέπεια την απόρριψη της αίτησης κατ’ ουσία λόγω μη συνδρομής ουσιαστικής προϋπόθεσης .» Επίσης δια της ανωτέρω απόφασης επισημάνθηκε ότι, ο Εμπορικός Νόμος δεν διακρίνει μεταξύ εμπόρων , οι οποίοι ασκούν την εμπορία σε αξιόλογη έκταση και των προσώπων εκείνων των οποίων το εμπόριο διεξάγεται σε μικρή έκταση , όπως συμβαίνει με τον καταστηματάρχη μικρού καταστήματος που εργάζεται μόνος του αρκεί να υπάρχει διαμεσολάβηση στην κυκλοφορία των οικονομικών αγαθών και ελπίδα κέρδους. Η αίτηση που κρίθηκε δια της ανωτέρω αποφάσεως , τελικά απορρίφθηκε από το δικαστήριο,  με το σκεπτικό ότι ο αιτών – έμπορος , δεν προσκόμισε σχετική βεβαίωση της ΔΟΥ περί διακοπής εργασιών έτσι ώστε το δικαστήριο να μπορεί να διαπιστώσει τόσο τη διακοπή των εργασιών του όσο και το χρόνο που έγινε αυτή. Το δικαστήριο δηλαδή δεν μπόρεσε από τα προσαγόμενα σε αυτό έγγραφα,  να ελέγξει αν μετά την παύση της εμπορίας του  εξακολουθούσε ο οφειλέτης  να καταβάλλει τις οφειλές του, γεγονός που θα συντελούσε στην ύπαρξη ή μη της πτωχευτικής του ικανότητας και ακολούθως στην υπαγωγή του στις ευνοϊκές ρυθμίσεις του Ν. 3869/2010.

Επίσης σε μία έτερη υπόθεση που εκδικάσθηκε επίσης από το Ειρηνοδικείο Αθηνών , απορρίφθηκε επίσης η αίτηση της αιτούσας – οφειλέτιδας , καθώς από την προσκομιζόμενη στο δικαστήριο διακοπή εργασιών προέκυψε ότι αυτή έχουσα 25 έτη την εμπορική ιδιότητα , δημιούργησε οφειλές απορρέουσες από την ιδιότητά της αυτή. Επιπροσθέτως στις τελευταίες φορολογικές της δηλώσεις εμφάνιζε εισοδήματα από εμπορικές επιχειρήσεις. Κατά συνέπεια τα χρέη της χαρακτηρίσθηκαν εμπορικά , με τη ίδια έχουσα την εμπορική ιδιότητα και δεν υπήχθη τελικώς στις διατάξεις του Ν. 3869/2010.

Προσοχή λοιπόν στον κρίσιμο χρόνο κατάθεσης της αίτησης .