Απόφαση 89/2013 ΕιρΚορίνθου - Συνεκδίκαση αιτήσεων συζύγων

Δυνάμει της υπ' αριθμ. 89/2013 απόφασης του Ειρηνοδικείου Κορίνθου , συνεκδικάσθηκαν , αν όχι για πρώτη φορά, από τις ελάχιστες φορές, αιτήσεις συζύγων για υπαγωγή στο Ν. 3869/2010,  που αφορούσαν σε κοινές επί το πλείστον οφειλές . Το ενδιαφέρον σκεπτικό του δικαστηρίου έχει ως εξής :

" Φέρονται προς συζήτηση οι με αριθμό καταθέσεως …./2011 και υπ’ ……/2011 αιτήσεις ρύθμισης οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων, που υποβάλει έκαστος των συζύγων, οι οποίοι έχουν, ως επί το πλείστον, κοινές δανειακές υποχρεώσεις, αλλά και κοινές βιοτικές συνθήκες και ανάγκες και συνεπώς κατά την κρίση του Δικαστηρίου θα πρέπει να συνεκδικαστούν, προς διευκόλυνση και επιτάχυνση διεξαγωγής της δίκης αλλά και μείωση των εξόδων, αφού άλλωστε, υπάγονται αμφότερες στην εκούσια δικαιοδοσία (άρθ.246 σε συνδυασμό με άρθ.741 του ΚΠολΔ)."

Συνέπεια της ανωτέρω συνεκδίκασης είναι η επίλυση πολλών πρακτικών ζητημάτων που συνήθως ανακύπτουν όταν χωρεί χωριστή εκδίκαση αιτήσεων συνοφειλετών. 

Από την συντριπτική πλειοψηφία όμως των δικαστηρίων, το αίτημα συνεκδίκασης απορρίπτεται. Ίσως η απόφαση αυτή να ανοίξει το δρόμο προς διευκόλυνση των οφειλετών .

TA "ΠΑΡΑΔΟΞΑ" TOY N. 3869/2010

Ο ν. 3869/2010 πέραν των απαλλαγών που δύναται να επιφέρει, μπορεί να προκαλέσει με τα κενά , την ασάφεια σε ορισμένες περιπτώσεις των διατάξεων του και με την υπερβολική προσήλωση των δικαστών στο γράμμα του, και αρκετά παράδοξα.

Ειδικότερα, σε υπόθεση που χειρίστηκε το γραφείο μας , ένα ζευγάρι δανειοληπτών προσέφυγε στο Ειρηνοδικείο Κομοτηνής προκειμένου να προχωρήσει σε ρύθμιση των οφειλών του δυνάμει του προλεχθέντος νόμου. Το Ειρηνοδικείο λοιπόν έκρινε ότι δεν είχε τηρηθεί η προδικασία , δηλαδή η διαδικασία εξωδικαστικού συμβιβασμού , λόγω της αναγραφόμενης στη βεβαίωση αποτυχίας εξωδικαστικού συμβιβασμού ημερομηνίας σύνταξης αυτής. Κατά συνέπεια απέρριψε χωρίς δεύτερη σκέψη τις αιτήσεις τους ως απαράδεκτες, χωρίς να κάνει χρήση της δυνατότητας που έχει ο δικαστής όταν δικάζει με τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας, να κάνει αυτεπάγγελτη έρευνα στο φάκελο προκειμένου να βεβαιωθεί, από αδιάσειστα εν προκειμένω , στοιχεία, ότι η διαδικασία είχε τηρηθεί όλως νομίμως και εμπροθέσμως. 

Στη συνέχεια το ζευγάρι άσκησε έφεση στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ροδόπης, όπου εκεί συνέβη και δεύτερο «παράδοξο» . Οι αιτήσεις τους χρεώθηκαν σε διαφορετικούς δικαστές , παρόλο που επισημάνθηκε να μην χωριστούν , και τελικώς απορρίφθηκε το αίτημα , αν όχι για συνεκδίκαση τουλάχιστον για κρίση από έναν και μόνο δικαστή. Σημειωτέον οτι το ζευγάρι είναι συνιδιοκτήτες στο ακίνητο της πρώτης κατοικίας τους και συνοφειλέτες των στεγαστικών τους δανείων. Όποιος λοιπόν έχει γνώση του Ν. 3869/2010, καταλαβαίνει αμέσως τι προβλήματα δημιουργεί η ξεχωριστή εκδίκαση αυτών των υποθέσεων., όπως και τα δημιούργησε.

 Αρχικώς εξεδόθη η απόφαση της συζύγου σύμφωνα με την οποία έγινε δεκτός μεν ο λόγος έφεσής της , ορίσθηκαν δε καταβολές εξωπραγματικού για την οικονομική της κατάσταση ύψους. Συγκεκριμένα , η οφειλέτιδα ενώ είναι άνεργη όπως και ο σύζυγός της και έχουν και δύο ανήλικα τέκνα , ηλικίας 6 ετών, δεν έχει περιουσιακά στοιχεία πέραν του 1/2 εξ αδιαιρέτου επί της πρώτης κατοικίας της ούτε και άλλη πηγή εισοδημάτων, υποχρέωνεται να καταβάλει ποσό 200€ για μία τετραετία και παράλληλα για τη διάσωση της κατοικίας της ποσό 511,57 για 18 έτη. Μάλιστα δεν χορηγήθηκε καν η αιτούμενη περίοδος χάριτος , παρά μόνο τρεις μήνες, με συνέπεια οι δύο αυτές ρυθμίσεις να τρέχουν παράλληλα . Πρόκειται δηλαδή για μια εξουθενωτική στην κυριολεξία απόφαση  για μια οικογένεια, η οποία αν δεν τηρήσει τη ρύθμιση θα εκπέσει και μετά δεν θα μπορεί να υποβάλλει νέα αίτηση.

Όσον αφορά στο σύζυγο, αυτός στάθηκε πιο τυχερός, καθώς , έγινε επίσης δεκτός ο λόγος έφεσης του και ρυθμίστηκαν οι οφειλές του , ανθρώπινα και με βάση την οικονομική του κατάσταση καθώς ορίστηκε η καταβολή ποσού 100€ για μία τετραετία και μετά το πέρας αυτής, η καταβολή ποσού 215 περίπου ευρώ για είκοσι έτη , προκειμένου να διασώσει την πρώτη κατοικία του. 

Η σύζυγος φυσικά θα προσφύγει στον Άρειο Πάγο, που αποτελεί και την τελευταία της ελπίδα για δικαίωση , αφού ήδη έχει επιβαρυνθεί με υπέρογκα ποσά για τη ρύθμιση των οφειλών της λόγω της αδυναμίας των δικαστών να εφαρμόσουν σωστά το νόμο. 

Τα συμπεράσματα δικά σας....

Νομολογία- Απόφαση 145/2013 ΜονΠρωτΚεφ (επί αιτήσεως αναστολής) - Πιθανολογήθηκε άκυρη διαταγή πληρωμής λόγω επίκλησης από την ανακόπτουσα όρων που έχουν κριθεί καταχρηστικοί με δύναμη δεδικασμένου υπέρ του συνόλου των καταναλωτών, βάσει δικαστικών αποφάσεων που εκδόθηκαν επί συλλογικών αγωγών μεταξύ ενώσεων καταναλωτών και Τραπεζών

Με την ανωτέρω δικαστική απόφαση (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων) κρίθηκε βάσιμος ο ισχυρισμός ανακόπτουσας – δανειολήπτριας  ότι ακύρως εκδόθηκε η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής από την αντίδικο Τράπεζα, διότι υφίστατο ως προς τους επικαλούμενους από αυτή ως καταχρηστικούς όρους δεδικασμένο υπέρ του συνόλου των καταναλωτών και συνακόλουθα και της ίδιας [ανακόπτουσας] που απορρέει από δικαστικές αποφάσεις (μεταξύ άλλων της ΑΠ 1219/2001) που εκδόθηκαν επί συλλογικών  αγωγών μεταξύ Ενώσεων Καταναλωτών και Τραπεζών, από τις οποίες [αποφάσεις] παράγεται μια ιδιότυπη δεσμευτικότητα, που ισχύει έναντι πάντων και  αν δεν ήταν διάδικοι και επομένως, όσα αυτές καθορίζουν ισχύουν και για όλες τις τράπεζες, το οποίο [δεδικασμένο] αναλογικά, λειτουργεί ως αρνητική διαδικαστική προϋπόθεση για την έκδοση της διαταγής πληρωμής που προσβλήθηκε με ανακοπή.

Ο λόγος αυτός πιθανολογήθηκε ότι είναι νόμιμος, με το σκεπτικό, ότι «η ενέργεια της ισχύος της απόφασης επί της συλλογικής αγωγής εκδηλώνεται (όπως ακριβώς και του δεδικασμένου) τόσο εξωδίκως, υπό την έννοια ότι οι προμηθευτές (Τράπεζες) είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν προς όσα ορίζει η απόφαση, όσο και σε δικονομικό επίπεδο, έτσι ώστε αν το ζήτημα, που κρίθηκε με τη συλλογική αγωγή, είναι προδικαστικό δίκης, που διεξάγεται μεταξύ καταναλωτή και προμηθευτή (οποιουδήποτε καταναλωτή έστω και μη μέλους της ένωσης, έστω και αν δεν είχε μετάσχει στη δίκη επί της συλλογικής αγωγής) το δικαστήριο δεσμεύεται από την απόφαση επί της συλλογικής αγωγής. Συνεπώς, αν η συλλογική αγωγή είχε γίνει δέκτη (π.χ. είχε αναγνωρίσει ορισμένο Όρο στο έντυπο της σύμβασης ως καταχρηστικό), ο καταναλωτής μπορεί να επικαλεστεί το αποτέλεσμα της απόφασης ως δεσμευτικό κατά την εκδίκαση της αγωγής του κατά του προμηθευτή (Τράπεζας)».

Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω πιθανολογήθηκε ότι θα ευδοκιμήσει ο ανωτέρω λόγος  της ανακοπής της αιτούσας, πρόσθετα δε ότι  θα ακυρωθεί εν μέρει η προαναφερόμενη διαταγή πληρωμής ως προς το κονδύλιο των  «εξόδων διαχείρισης/συνδρομής» το οποίο έχει κριθεί ως παράνομο με  δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν επί συλλογικών αγωγών μεταξύ Ενώσεων Καταναλωτών και Τραπεζών. Με βάση αυτό το σκεπτικό η απόφαση ανέστειλε την εκτέλεση της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής, επειδή  πιθανολογήθηκε ότι οι αιτούσα θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη από την άμεση αναγκαστική εκτέλεση της παραπάνω διαταγής πληρωμής, κάνοντας δεκτή την αίτηση αναστολής ως και κατ' ουσίαν βάσιμη, διατάσσοντας την  χωρίς εγγύηση αναστολή της εκτέλεσης της διαταγής πληρωμής μέχρι να εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση επί της ανακοπής.

  

Η υπόθεση αυτή δημοσιεύθηκε από τον δικηγόρο που τη χειρίστηκε , στο προσωπικό του blog , ήτοι στο alampasis.blogspot.gr, τον οποίο ευχαριστούμε που μας έδωσε την άδεια να την αναφέρουμε στο blog μας.

ΣτΕ 95/2013 Ολομ. - Μη χορήγηση επιδόματος 176€ στους δικαστικούς υπαλλήλους

Με την απόφαση 95/2013 της Ολομέλειας του ΣτΕ , κρίθηκε ότι η μη χορήγηση του επιδόματος των 176 ευρώ στους δικαστικούς υπαλλήλους δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητας , ακόμη και αν αυτό χορηγήθηκε σε άλλους υπαλλήλους του Δημοσίου, καθώς αυτή η χορήγηση έγινε παράνομα και δεν νοείται ισότητα στην παρανομία.

Ειδικότερα, το επίμαχο επίδομα  χορηγήθηκε αρχικώς ως επίδομα εξομάλυνσης των μισθολογικών διαφορών για το χαμηλόμισθο προσωπικό του Δημοσίου και στη συνέχεια,  δυνάμει δικαστικών αποφάσεων οι οποίες στηρίχθηκαν στην αρχή της ισότητας , επεκτάθηκε η χορήγησή του  σε διάφορες κατηγορίες υπαλλήλων του δημοσίου.

 Προσφάτως όμως υπήρξε στροφή της νομολογίας , προς τη μη χορήγηση του επίδικου επιδόματος,  με την αιτιολογία ότι η χορήγησή του σε ανόμοιες μεταξύ τους περιπτώσεις δεν γεννά αξίωση και σε άλλες ανόμοιες κατηγορίες να διεκδικήσουν την παροχή αυτή. 

Στην κρινόμενη περίπτωση το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι  με τις αλλεπάλληλες χορηγήσεις των ειδικών παροχών ή επιδομάτων εξισώθηκαν ανόμοιες μεταξύ τους περιπτώσεις ή κατηγορίες , κατά παράβαση της αρχής της ισότητας . Κατά συνέπεια η διόρθωση της παράβασης της αρχής της ισότητας , θα πρέπει να γίνει με την μη εφαρμογή της διάταξης που δημιουργεί την παρανομία. Για το λόγο αυτό λοιπόν κρίθηκε ότι πρέπει να παραληφθούν οι δικαστικοί υπάλληλοι από τη χορήγηση του εν λόγω επιδόματος .

ΔΕφΑθ 442/2012-Ακύρωση απόφασης ΓΕΣ για την απόλυση επαγγελματία οπλίτη για λόγους υγείας

Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. 442/2012 απόφαση του ΔΕφΑθ , κρίθηκε ότι δεν είναι δυνατή η απόλυση επαγγελματία οπλίτη (ΕΠΟΠ) για λόγους υγείας , εφόσον αυτός δεν κρίθηκε ανίκανος για ενεργό υπηρεσία αλλά με σωματική ικανότητα Ι2. Ειδικότερα,  ο αιτών , αφού συμπλήρωσε επταετία στο στράτευμα, υπέβαλε αίτηση μονιμοποίησης και πέρασε από την αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή , η οποία του απένειμε σωματική ικανότητα Ι2  και όχι Ι1 όπως θα έπρεπε προκειμένου να διατηρήσει τη θέση του και να μονιμοποιηθεί . Στη συνέχεια,  εξετάστηκε το ενδεχόμενο τοποθέτησής  του σε άλλη ειδικότητα όμως κρίθηκε  ότι δεν είχε γραμματικές γνώσεις επαρκείς προκειμένου να διατηρηθεί σε έτερη θέση που συνάδει με τη σωματική ικανότητα Ι2. Για τους ανωτέρω λόγους, εξεδόθη η προσβαλλόμενη απόφαση του ΓΕΣ , δια της οποίας ο αιτών απολύθηκε.

Αφού λοιπόν ο αιτών προσέφυγε στο αρμόδιο Δικαστήριο , αυτό έκρινε ότι η μόνη κατά νόμο περίπτωση απόλυσης ΕΠΟΠ είναι κατά ρητή διατύπωση του Ν. 2936/2001 (άρθρο 13§1 παρ. στ) , όταν κανείς  κριθεί ανίκανος για την ενεργό υπηρεσία.  Στην περίπτωση που κριθεί ως ικανός δεύτερης κατηγορίας σωματικής ικανότητας (Ι2)  , και όχι ανίκανος, τότε δεν υπάρχει το νόμιμο έρεισμα για την απόλυσή του από το στράτευμα για λόγους υγείας.