Υποχρεωτική ενδικοφανής προσφυγή για τις φορολογικές διαφορές πριν την προσφυγή στη δικαιοσύνη

Σύμφωνα με την ΠΟΛ 1209/6-9-2013, από την 1/8/2013, εφόσον ο φορολογούμενος αμφισβητεί τις πράξεις που εκδίδονται σε βάρος του από τη φορολογική αρχή , πριν προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια, οφείλει να ασκήσει ενδικοφανή προσφυγή ενώπιον της Υπηρεσίας Εσωτερικής Επανεξέτασης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων . Η ενδικοφανής προσφυγή κατατίθεται στην αρμόδια ΔΟΥ που εξέδωσε την πράξη.

Με την ενδικοφανή προσφυγή δύναται να συνυπάρξει και αίτημα αναστολής καταβολής του αμφισβητούμενου ποσού σε ποσοστό 50% και η αρμόδια υπηρεσία οφείλει να χορηγήσει αυτήν εφόσον κρίνεται οτι η συνολική καταβολή του ποσού θα επιφέρει ανεπανόρθωτη βλάβη για τον υπόχρεο . Απαραίτητο συνυποβαλλόμενο με την αίτηση αναστολής έγγραφο είναι υπεύθυνη δήλωση του αιτούντος δια της οποίας δηλώνει τα έσοδα και τα εισοδήματα του από κάθε πηγή και σε οποιαδήποτε χώρα καθώς και την περιουσιακή του κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Προβλέπονται περαιτέρω διευκρινήσεις για τα νομικά πρόσωπα και την περιουσιακή κατάσταση.

Προθεσμία άσκησης της προσφυγής είναι τριάντα (30) ημέρες από την κοινοποίηση της πράξης .

Καινοτομία με τις νέες διατάξεις είναι η συνυποβολή, πέραν των εγγράφων, και ηλεκτρονικού φακέλου της υπόθεσης .

Για τη διαδικασία εξέτασης προβλέπεται ότι δύναται να κληθεί ο προσφεύγων για να εκφράσει τις απόψεις του , πριν την έκδοση απόφασης ενώ σε περίπτωση εμφάνισης νέων πραγματικών περιστατικών ή στοιχείων, ο προσφεύγων καλείται σε ακρόαση προκειμένου να εκφράσει τις απόψεις του επ’ αυτών.

Η απόφαση επί της προσφυγής εκδίδεται εντός εξήντα (60) ημερών από την ημερομηνία υποβολής της . Προβλέφθηκε ωστόσο μια μεταβατική περίοδος μέχρι την 28-2-2014 προκειμένου να εκδίδονται οι αποφάσεις εντός 120 ημερών . Η απόφαση θα πρέπει να περιέχει και την οριστική φορολογική υποχρέωση του προσφεύγοντος φορολογουμένου , το καταλογιζόμενο ποσό και την προθεσμία καταβολής του. Αν με την απόφαση ακυρώνεται ολικά ή μερικά η πράξη τότε αυτή θα πρέπει να είναι επαρκώς αιτιολογημένη . Σε περίπτωση παρέλευσης της προθεσμίας για την έκδοση απόφασης αυτή τεκμαίρεται ως αρνητική.

Με τις νέα αυτή διαδικασία σκοπείται η αποσυμφόρηση των διοικητικών δικαστηρίων με την επίλυση των φορολογικών διαφορών σε στάδιο προ της δικαστικής επίλυσης . Για το λόγο αυτό η διαδιακασία κινείται εντός συγκεκριμένων προθεσμιών και απαιτούνται συγκεκριμένα αποδεικτικά έγγραφα έτσι ώστε να δοθεί η σοβαρότητα που χρήζει η αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων από τη διοίκηση. Ωστόσο ο χρόνος θα δείξει κατά πόσο υπάρχει το εξειδικευμένο προσωπικό που θα επιλύσει τα νομικά ζητήματα (κυρίως) που να ανακύψουν και κατά πόσο θα τηρηθούν οι σύντομες αυτές προθεσμίες. Επίσης κατά πόσο θα χορηγείται η αιτούμενη αναστολή σε περιπτώσεις που πραγματικά θα υπάρχει ανάγκη . Σε γενικές γραμμές αποτελεί μία καλή κίνηση προς την αποσυμφόρηση των διοικητικών δικαστηριακών και την είσπραξη δημοσίων εσόδων από φορολογικές παραβάσεις . 

Νέες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα - Περιορισμός στην επιβολή της ισόβιας κάθειρξης

Ο νέος Ποινικός Κώδικας που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή προβλέπει περιορισμό στην επιβολή ισόβιας κάθειρξης. Τον μεγαλύτερο αριθμό ισοβιτών από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα διαθέτει η χώρα μας, καταγράφοντας πρωτοφανές ρεκόρ, καθώς 1.000 ισοβίτες κρατούνται στις ελληνικές φυλακές των 12.912 κρατουμένων.

Ο νέος Ποινικός Κώδικας, που θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση τις προσεχείς ημέρες, επιχειρεί να εκσυγχρονίσει το σύστημα τιμωρίας.

Η επιβολή των ισοβίων και η πρόβλεψή τους ως ανώτατης ποινής για σωρεία αδικημάτων -κυρίως οικονομικού χαρακτήρα τα τελευταία χρόνια- έχει εκτοξεύσει τον αριθμό των ισοβιτών, που πλέον έφθασαν τους 1.000, ενώ αντίστοιχες σε πληθυσμό χώρες της Ευρώπης δεν έχουν παρά μερικές δεκάδες! Ενδεικτικό είναι ότι η Ολλανδία διαθέτει μόνον 90, η Γερμανία 140, άλλες ευρωπαϊκές χώρες κινούνται στα ίδια επίπεδα, με εξαίρεση την Ιταλία, που έχει μεν 1.600, αλλά με πληθυσμό πενταπλάσιο από την Ελλάδα.

Η συχνή επιβολή των ισοβίων προβληματίζει από χρόνια πανεπιστημιακούς, δικαστές και έγκριτους νομικούς, καθώς επισημαίνουν πως δεν μπορεί η ανωτάτη των ποινών να προβλέπεται παρά μόνον σε εξαιρετικά σοβαρές περιπτώσεις εγκληματικής δράσης και για αδικήματα πολύ σοβαρά, όπως οι ανθρωποκτονίες, οι ληστείες κ.ά.

Επίσης, επισημαίνουν ότι στην πράξη κάποιος που θα καταδικαστεί σε ισόβια θα μείνει στη φυλακή μερικά χρόνια, το πολύ 15, γεγονός που συνηγορεί υπέρ του περιορισμού στην επιβολή τους.

Στο πλαίσιο αυτό, ενδιαφέρον παρουσιάζει η διάταξη που περιλαμβάνεται στον νέο Ποινικό Κώδικα, την οποία αναμένεται να καταθέσει προς ψήφιση στη Βουλή μέχρι το τέλος του μήνα το υπουργείο Δικαιοσύνης.

Ο νέος Κώδικας που επιχειρεί να εκσυγχρονίσει το σύστημα ποινικής τιμωρίας, που ισχύει αναλλοίωτο για έξι και πλέον δεκαετίας με επιμέρους τροποποιήσεις, προβλέπει περιορισμό στην επιβολή ισόβιας κάθειρξης, καθώς τα ισόβια στο εξής δεν θα είναι μονόδρομος, αλλά το δικαστήριο θα έχει τη δυνατότητα διαζευκτικά να επιβάλει ισόβια ή ποινές από 15-20 χρόνια.

Σημαντικές είναι επίσης οι ρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες για τα κακουργήματα -τα περισσότερα- στο εξής οι προβλεπόμενες ποινές θα είναι από 5 έως 15 χρόνια (τώρα το ανώτατο ήταν 20) και για τα πλημμελήματα από ένα μήνα έως 5 χρόνια.

Επίσης, με άλλες διατάξεις καταργείται ως παρεπόμενη (συμπληρωματική) ποινή η στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και παραμένει σε ισχύ μόνον η αποστέρηση αξιωμάτων και η απαγόρευση στην άσκηση επαγγέλματος.

Παράλληλα, στην προσπάθεια γενναίας αποποινικοποίησης αδικημάτων ήσσονος σημασίας, καταργούνται τα πταίσματα από την κατηγορία των εγκλημάτων, ενώ προβλέπεται για ορισμένες κατηγορίες από αυτά, όπως πολεοδομικές παραβάσεις, υγειονομικές και άλλες, η επιβολή διοικητικών προστίμων και κυρώσεων.

Με άλλη διάταξη του νέου Κώδικα καταργείται το μέτρο της μετατροπής των ποινών σε χρηματικές, κάτι που ήδη προκαλεί συζητήσεις και μέσα στη Δικαιοσύνη, ενώ διευρύνεται ο κατάλογος των ελαφρυντικών και προβλέπονται ως ελαφρυντικά και άλλες καταστάσεις, όπως για παράδειγμα η εξάρτηση από συγκεκριμένες ουσίες, η συνδρομή που παρέχει κάποιος στις δικαστικές αρχές για την εξιχνίαση μιας εγκληματικής δράσης.

Ο νέος Ποινικός Κώδικας, προϊόν πολύχρονης νομοπαρασκευαστικής εργασίας -ξεκίνησε πριν αποβιώσει ο διαπρεπής καθηγητής Ιω. Μανωλεδάκης-, αναμένεται να τεθεί τις προσεχείς ημέρες σε δημόσια διαβούλευση.

Πηγή : Επιθεώρηση Συγκοινωνιακού Δικαίου 

Επίθεση του τέως Εισαγγελέως Ιωάννη Σακκά σε δικαστές που εκδίδουν διαταγές πληρωμής ενώ οι συμβάσεις περιέχουν άκυρους όρους

Με άρθρο που ανάρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα, ο πρώην εισαγγελέας Ιωάννης Σακκάς καταφέρεται κατά ορισμένων δικαστικών λειτουργών, οι οποίοι εκδίδουν διαταγές πληρωμής υπέρ των τραπεζών.

Ολόκληρο το άρθρο του πρώην εισαγγελικού λειτουργού έχει ως εξής:

Κυνήγι δανειοληπτών από την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη με ικανοποίηση παράνομου Γενικού Όρου Συναλλαγών των Τραπεζών με παράνομες και άκυρες Διαταγές Πληρωμής. Απάτη τραπεζών ενώπιον Δικαστηρίων ή υπόθαλψη τραπεζικής παρανομίας από τη Δικαιοσύνη ή και τα δύο; Το μεγάλο ερώτημα. Η ώρα ευθύνης της Δικαιοσύνης εν μέσω κρίσης και μνημονιακών μέτρων στη Ελλάδα.

Είναι γνωστό ότι οι τράπεζες μεταξύ των άλλων γενικών όρων συναλλαγών στην κατάρτιση δανείων με τους πελάτες τους -καταναλωτές εδώ και χρόνια έχουν συμπεριλάβει, μεταξύ άλλων και τον γενικό όρο, ότι οι τόκοι υπολογίζονται με βάση έτος 360 ημερών.

Αυτός όμως ο όρος εκρίθη παράνομος και καταχρηστικός από το 4-3-2005 σύμφωνα με την αμετάκλητη απόφαση 430/2005 του Αρείου Πάγου (Δ Πολιτικό Τμήμα) καθώς ήρχετο σε αντίθεση με το παράγωγο ευρωπαϊκό-κοινοτικό δίκαιο (οδηγία) που ενσωματώθηκε στο ελληνικό δίκαιο με κοινή υπουργική απόφαση (Ζ1-178/13.2.2001, ΦΕΚ Β 255./8-3-2001) και επιβάρυνε το επιτόκιο κάθε ημέρας παρανόμως στον δανειολήπτη επιπλέον με 1,3889% τόκο (βλ την απόφαση), ενώ ο νόμιμος τρόπος υπολογισμού του τόκου ήταν με βάση έτος 365 ημερών.

Όμως η αμετάκλητη απόφαση, επειδή προέρχεται μετά από συλλογική αγωγή με τη διαδικασία του Ν 2251/1994 περί προστασίας καταναλωτών, έχει δημιουργήσει δεδικασμένο έναντι πάντων και οι Ελληνικές Τράπεζες όφειλαν να συμμορφωθούν και να αποδώσουν- επιστρέψουν τους παράνομους τοκογλυφικούς τόκους που κεφαλαιοποίησαν μαζί με τους τόκους που επέβαλαν επ’ αυτών.

Αυτή η παρανομία των τραπεζών είναι γνωστή στους Δικαστές από το 2001 τουλάχιστον.

Στις 16-4-2010 από την Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας εξεδόθη η με αριθμ. 1210/2010 απόφασή του, με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση ακύρωσης 15 τραπεζών κατά της Ζ1-798/25-6-2008 –ΦΕΚ Β 1353/11-7-2008 απόφασης του Υπουργού Ανάπτυξης με την οποία μεταξύ άλλων παρανόμων –καταχρηστικών ΓΟΣ, απαγόρευε στις τράπεζες να αναγράφουν στις δανειακές συμβάσεις και τον παραπάνω παράνομο και τοκογλυφικό όρο συναλλαγών.

Ως εκ τούτου πλέον η παραπάνω υπουργική απόφαση αποτελούσε κανόνα αναγκαστικού δικαίου και αυτό το γνώριζαν τραπεζίτες και δικαστές, οι οποίοι σε δικαστικές υποθέσεις όφειλαν να εφαρμόζουν αυτεπάγγελτα την παραπάνω αναγκαστική απαγόρευση.

Οι τράπεζες όμως συνέχιζαν το βιολί τους και στο κλείσιμο των δανειακών συμβάσεων στο οφειλόμενο δανειακό υπόλοιπο ή κατάλοιπο συμπεριλάμβαναν στην απαίτηση τους και τον παράνομο τόκο και με αιτήσεις τους έκδοσης Διαταγών Πληρωμής, όπως γίνεται πρόσφατα εν μέσω κρίσης, κατά των δανειοληπτών για να κατασχέσουν τα σπίτια τους-κατοικίες τους, παριστάνουν στους Δικαστές εγγράφως εν γνώσει τους ψευδώς, μετά τις ως άνω αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις, ότι το αναγραφόμενο χρηματικό ποσόν στην αίτησή τους είναι το νόμιμο και αληθές και ζητούσαν και ήδη ζητούν από τους Δικαστές να εκδοθούν Διαταγές Πληρωμής για τα συνολικά ποσά στις αιτήσεις τους που μέρος αυτών ήταν παράνομο και συνεπώς ήταν και είναι ελαττωματική η απαίτηση της τράπεζας ως μη βέβαιη και εκκαθαρισμένη.

Οι Δικαστές γνώριζαν τα παραπάνω περιστατικά αυτεπαγγέλτως και σύμφωνα με το νόμο, τα άρθρα 627 περ α –β και 628 παρ 1 του ΚΠολΔ, σε τέτοιες περιπτώσεις με την περιβόητη υψηλή τους αντίληψη και ανεξαρτησία τους υποχρεούντο και μπορούσαν να απορρίπτουν τις αιτήσεις των τραπεζών για έκδοση Διαταγών Πληρωμής, αφού μπορούσαν να ζητήσουν από τις τράπεζες εξηγήσεις (δηλαδή το σύστημα δικαιοσύνης είναι ανακριτικό στο στάδιο έκδοσης διαταγής πληρωμής), και η αιτούσα την διαταγή πληρωμής τράπεζα δεν ήθελε να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις του Δικαστή για την συμπλήρωση ή διόρθωση της αίτησης για το πραγματικό νόμιμο οφειλόμενο ποσόν του δανειολήπτη μετά τις δύο παραπάνω αμετάκλητες αποφάσεις που δεσμεύουν τις τράπεζες, νομικά και στα συναλλακτικά ήθη.

Η απόρριψη (κατ’ άρθρο 628 παρ/φοι 1 περ. β-2 ΚΠολΔ) σημειώνεται κάτω από την αίτηση και αναφέρεται με συντομία ο λόγος της απόρριψης.

Δηλαδή, ο Δικαστής μπορούσε να απορρίψει την Αίτηση της τράπεζας για έκδοση Διαταγής Πληρωμής με τον σύντομο λόγο, ότι από την θεώρηση του περιεχόμενου της αίτησης και της προσκομισθείσας σύμβασης δανείου, προκύπτει ότι στο συνολικό αιτούμενο ποσόν περιέχεται παράνομο ποσόν τόκου από τον ΓΟΣ (τον ανωτέρω υπολογισμού τόκου με βάση έτος 360 ημερών αντί 365 ημερών), που βάσει της πάγιας νομολογίας ΑΠ 430/2004 και ΟλΣτΕ 1210/2010 κλπ εκρίθη παράνομος και το Δικαστήριο δεν νοείται να συμπεριλάβει σε εκτελεστό τίτλο παράνομα ποσά.

Αντί όμως αυτών των νομίμων ενεργειών οι Δικαστές τρέχουν να ικανοποιήσουν τα αιτήματα των τραπεζών ολικώς βάζοντας στο τρέξιμο και σε μπελάδες τους πολίτες-δανειολήπτες να κινδυνεύει η περιουσία τους, το σπίτι τους να κατασχεθεί και με παράνομες απαιτήσεις των τραπεζών εάν δεν προλάβουν να αντιδράσουν νομικά εντός 3 ημερών, με ανακοπή, αίτηση ασφαλιστικών μέτρων και αίτημα προσωρινής διαταγής κατά της τράπεζας, για να αποφύγουν την παγίδα του άρθρου 926 ΚΠολΔ, της αναγκαστικής εκτέλεσης την 4η ημέρα από την επίδοση της Διαταγής Πληρωμής του Δικαστή (Εκτελεστού Τίτλου).

Πηγή:  dikastis.blogspot.gr

Τροπολογία του Υπουργείου Δικαιοσύνης με την οποία μεταξύ άλλων παραγράφεται το αξιόποινο και παύει η ποινική δίωξη για σειρά αδικημάτων

Με τροπολογία, η οποία κατατέθηκε σήμερα στη Βουλή από τον υπουργό Δικαιοσύνης κ.Χ. Αθανασίου και εντάσσεται στο νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, παραγράφεται το αξιόποινο και παύει η δίωξη για αδικήματα με μικρή κοινωνική απαξία, τα οποία έχουν τελεσθεί έως 31 Αυγούστου 2013.
Σύμφωνα με την αιτιολογική έκθεση, με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις επιδιώκεται η αποσυμφόρηση των ποινικών δικαστηρίων από τον ιδιαίτερα μεγάλο όγκο δικογραφιών που εκκρεμούν και ουσιαστικά αφορούν αδικήματα με περιορισμένη κοινωνική απαξία.
Συγκεκριμένα:
• Η παράγραφος 1 του άρθρου 740 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αντικαθίσταται ως εξής:
«1. Στην αρμοδιότητα των Ειρηνοδικείων υπάγονται οι υποθέσεις οι οποίες αναφέρονται στο άρθρο 739, εκτός από εκείνες που αφορούν την υιοθεσία, τη θέση προσώπου σε δικαστική συμπαράσταση ή σε ακούσια νοσηλεία, σύμφωνα με τις διατάξεις του ουσιαστικού δικαίου, καθώς και η ανακοπή των άρθρων 787 του παρόντος και 82 ΑΚ, οι οποίες υπάγονται στην αρμοδιότητα του μονομελούς πρωτοδικείου. Στην αρμοδιότητα του μονομελούς πρωτοδικείου υπάγονται επίσης και οι υποθέσεις οι οποίες αναφέρονται στα άρθρα 1457,1458,1532,1533 και 1660 έως και 1663 ΑΚ».
• Καταργείται η παράγραφος 3 του άρθρου 235 του Ποινικού Κώδικα.
• Παραγράφεται το αξιόποινο και παύει η δίωξη αξιόποινων πράξεων που έχουν τελεστεί μέχρι 31-8-2013 και οι δικογραφίες τίθενται στο αρχείο. Οι πράξεις που τίθενται στο αρχείο αφορούν  α) πταίσματα, β) πλημμελήματα με ποινή φυλάκισης μέχρι 1 έτους ή χρηματική ποινή ή και τις δύο ποινές.
• Παραγράφονται και δεν εκτελούνται ποινές φυλάκισης μέχρι 6 μηνών που έχουν επιβληθεί με αποφάσεις, οι οποίες έχουν εκδοθεί μέχρι την δημοσίευση του νόμου, εφόσον οι αποφάσεις αυτές δεν έχουν καταστεί αμετάκλητες και οι επιβληθείσες ποινές δεν έχουν εκτιθεί με οποιονδήποτε τρόπο μέχρι την δημοσίευση του νόμου.
• Οι διατάξεις του άρθρου 1 του νόμου 4043/2012 εφαρμόζονται και στους κρατουμένους που εκτίουν ποινή στερητική της ελευθερίας και πληρούν τις οριζόμενες προϋποθέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τους καταδίκους που αποκτούν τις προϋποθέσεις αυτές  α) μέχρι 30-6-2014 και β) μετά την δημοσίευση του νόμου ύστερα από άσκηση ένδικού μέσου και εφόσον η έκτιση της ποινής τους έχει αρχίσει κατά την δημοσίευσή του.
• Με πράξη του προέδρου του αρμόδιου δικαστηρίου κηρύσσονται καταργημένες εκκρεμείς δίκες για αιτήσεις ακυρώσεως και απορρίπτονται αιτήσεις αναστολής που ασκήθηκαν μέχρι 31-12-2010 και αφορούν ακυρωτικές διαφορές, υπαγόμενες στην αρμοδιότητα του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου ή του Τριμελούς Διοικητικού Εφετείου, οι οποίες δημιουργήθηκαν από την προσβολή ατομικών διοικητικών πράξεων που εκδόθηκαν κατ’ εφαρμογή της νομοθεσίας περί αλλοδαπών.
• Χορηγείται ποσό 50 ευρώ μηνιαίως ως έξοδα κίνησης στους επιμελητές του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Ελεγκτικού Συνεδρίου, της Γενικής Επιτροπείας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, των πολιτικών και ποινικών δικαστηρίων και των εισαγγελιών τους, καθώς και των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων, οι οποίοι ασχολούνται αποκλειστικά με την επίδοση δικογράφων.
• Το τρίτο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 5 του νόμου 3886/2010 αντικαθίσταται ως εξής:
«To 1/3 του ποσού του παραβόλου καταβάλλεται επί ποινή απαραδέκτου κατά την κατάθεση της αιτήσεως, το 1/3 μέχρι την πρώτη συζήτηση και αν η αίτηση απορριφθεί ο αιτών καταδικάζεται στη καταβολή του υπολοίπου 1/3 με την απόφαση του δικαστηρίου».
• Οι αιτήσεις και τα υπομνήματα των απόρων κρατουμένων θα υποβάλλονται ατελώς.
•  Απολύονται υφ΄ορον όσοι κατά την ψήφιση του νόμου έχουν καταδικαστεί τελεσίδικα ή αμετάκλητα σε ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης για εγκλήματα που προβλέπονται στο νόμο 3459/2006 και έχουν συμπληρώσει το 1/3 της πραγματικής έκτισης ποινής που τους επιβλήθηκε.
• Από 1η Ιουλίου 2015 οι οργανικές θέσεις των προέδρων εφετών ορίζονται σε 105, των εφετών σε 458, των εισαγγελέων εφετών σε 45 και των αντεισαγγελέων εφετών σε 118.

Πηγή : Lawnet.gr

Δεν υπόκειται σε φόρο το επίδομα αλλοδαπής (ΔΕφΑθ 331/2013)

Δεδομένου ότι ήδη έχει κριθεί αντισυνταγματική η φορολόγηση του επιδόματος αλλοδαπής από το ΣτΕ (1840/2013 Ολομέλεια,  σε παλαιότερη ανάρτηση υπάρχει το πλήρες κείμενο της απόφασης), η νομολογία των διοικητικών δικαστηρίων είναι πλέον ξεκάθαρη ως προς το ζήτημα αυτό. Δεν υπόκειται σε φόρο το επίδομα αλλοδαπής.

Το ίδιο λοιπόν έκρινε και η σχολιαζόμενη απόφαση , σύμφωνα με την οποία, ενόψει της φύσεως και του σκοπού για τον οποίο θεσπίστηκε το επίδομα αλλοδαπής , το οποίο ελάμβαναν μεταξύ άλλων και οι υπάλληλοι του Υπουργείου Εξωτερικών όταν μετέβαιναν στο εξωτερικό με εντολή της υπηρεσίας τους για εκτέλεση υπηρεσίας ή με ειδική αποστολή για χρονικό διάστημα άνω των τριάντα ημερών , ήτοι προκειμένου να ανταποκριθούν , κατά τη ρητή διάταξη του νόμου, στην ανάγκη αντιμετωπίσεως του αυξημένου κόστους ζωής στην αλλοδαπή και των ειδικών συνθηκών διαβίωσης σε κάθε χώρα , συνεπώς δε προς κάλυψη των δαπανών στις οποίες αυτοί υποβάλλοντα εξαιτίας της υπηρεσίας που τους έχει ανατεθεί, δεν επιτρέπεται , κατά τα άρθρα 4§5 και 78§§1 και 4 του Συντάγματος , να υπόκειται σε φόρο εισοδήματος γιατί έχει αποζημιωτικό χαρακτήρα . Επομένως κατά παράβαση των συνταγματικών διατάξεων που αναφέρθηκαν , το ως άνω επίδομα αλλοδαπής υπήχθη σε αυτοτελή φορολόγηση με συντελεστή 15% με την προαναφερθείσα διάταξη του άρθρου 14§4 του Ν. 2238/1994. 

Πρόσφατες νομολογιακές εξελίξεις σχετικά με την απόληψη άδειας ανατροφής τέκνου σε περίπτωση δίδυμης ή πολύδυμης κύησης (δικαστικοί λειτουργοί)

Με αφορμή την απόφαση του ΔΕΕ της 16-9-2010, το ΣτΕ με την υπ’ αριθμ. 845/2013 απόφασή του – 7μελής σύνθεση, έκρινε ότι σύμφωνα με την απόφαση του προαναφερθέντος Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, η ρήτρα 2.1 της συμφωνίας πλαισίου για τη γονική άδεια που συνήφθη στις 14-12-1995 έχει την έννοια ότι σε περίπτωση δίδυμης κύησης δεν θεμελιώνεται μεν ατομικό δικαίωμα των εργαζόμενων γονέων προς λήψη τόσων γονικών αδειών όσων και τα τέκνα που γεννώνται επιβάλλεται όμως στον εθνικό νομοθέτη η υποχρέωση να καθιερώσει σύστημα γονικής άδειας εξασφαλίζοντας στους γονείς διδύμων τέκνων μεταχείριση με βάση τις δικές τους ειδικότερες ανάγκες. Ο έλληνας νομοθέτης δεν προβλέπει ειδική ρύθμιση για την περίπτωση πολύδυμης κύησης μητέρας δικαστικού λειτουργού μόνη δε ειδική ρύθμιση για την εν λόγω κύηση προβλέπεται από τον Υπαλληλικό Κώδικα (Ν. 3528/2007) με το τελευταίο εδάφιο της παραγράφου 1 του άρθρου 52 , σύμφωνα με το οποίο, σε περίπτωση πολύδυμης κύησης  προσαυξάνεται μόνο η τρίμηνη άδεια λοχείας , κατά ένα μήνα για κάθε τέκνο πέραν του ενός . Κατά συνέπεια, επειδή δεν υφίσταται εν προκειμένω ειδικότερη ρύθμιση για τις μητέρες δικαστικούς λειτουργούς θα πρέπει να εφαρμοσθεί αναλογικώς ο Υπαλληλικός Κώδικας για την άδεια ανατροφής τέκνων που προήλθαν από πολύδυμη κύηση , μέχρι να θεσπιστεί απόν έλληνα νομοθέτη σχετική ειδική ρύθμιση.

Ουσιαστικά από τα ανωτέρω απορρέει ότι σε περίπτωση δίδυμης ή πολύδυμης κύησης , οι μητέρες των εν λόγω τέκνων, δεν δύνανται να λάβουν αθροιστικώς άδεια ανατροφής τέκνου για κάθε ένα τέκνο ξεχωριστά παρά μόνο να κάνουν χρήση του άρθρου 52§1 τελευταίο εδάφιο , όπως αυτό προστέθηκε με τον Ν. 3801/2009, δηλαδή να προσαυξήσουν ουσιαστικά την άδεια λοχείας. 


Πηγή : ΔιΔικ, τεύχος 3ο , 2013

Προσφυγή στη δικαιοσύνη - ένα ακριβό "σπορ"

Με αφορμή τα δημοσιεύματα σχετικά με την επικείμενη αύξηση των δικαστικών παραβόλων θα θέλαμε να αναφερθούμε στο ζήτημα της αδυναμίας πλέον των πολιτών να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, λόγω του τεραστίου κόστους της , το οποίο μάλιστα δεν έχει να κάνει πλέον με τις "υπέρογκες " αμοιβές των δικηγόρων αλλά με την εγκατάσταση ενός νέου , τρίτου , προσώπου στη σχέση μεταξύ πελάτη και δικηγόρου . Του Δημοσίου. Το Δημόσιο πλέον λαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων που καταβάλλει ο ενδιαφερόμενος πολίτης προκειμένου να προσφύγει στη δικαιοσύνη , καθιστώντας την τελευταία, ένα ακριβό "σπορ" για λίγους. 

Για παράδειγμα, αν κάποιος θέλει να κάνει μια έφεση ή αναίρεση σε πολιτικό δικαστήριο , θα πρέπει πρώτα να περάσει από την εφορία και να καταβάλλει για παράβολο υπέρ του Δημοσίου , ποσό 200€ ή 300€ αντιστοίχως. Στη συνέχεια , αν καταβάλλει μια άλφα αμοιβή στο δικηγόρο του, το 1/4 περίπου αυτής θα είναι για το ΦΠΑ, άρα πάλι για το Δημόσιο,  και ένα υπόλοιπο ποσό έξοδα και προκαταβολή φόρου. Άρα πάλι το δημόσιο θα λάβει προκαταβολικώς το φόρο μας .

Άντε τώρα να περισσέψει καθαρό ποσό για αμοιβή του δικηγόρου και να εξηγήσεις στον πελάτη σου οτι από τα 600 ή 700 ευρώ που του ζήτησες , ζήτημα 200€ να καταλήγουν στην τσέπη σου. 

Τα πράγματα είναι πλέον πολύ σοβαρά και οφείλουμε όλοι μας να προστατεύουμε το αναφαίρετο συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα των πολιτών για προσφυγή στη δικαιοσύνη πριν καταλήξει το άρθρο 20§1 του Συντάγματος μια καλογραμμένη πανηγυρική διατύπωση χωρίς καμία ισχύ και αξία.

Νομολογία- Απόφαση 145/2013 ΜονΠρωτΚεφ (επί αιτήσεως αναστολής) - Πιθανολογήθηκε άκυρη διαταγή πληρωμής λόγω επίκλησης από την ανακόπτουσα όρων που έχουν κριθεί καταχρηστικοί με δύναμη δεδικασμένου υπέρ του συνόλου των καταναλωτών, βάσει δικαστικών αποφάσεων που εκδόθηκαν επί συλλογικών αγωγών μεταξύ ενώσεων καταναλωτών και Τραπεζών

Με την ανωτέρω δικαστική απόφαση (διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων) κρίθηκε βάσιμος ο ισχυρισμός ανακόπτουσας – δανειολήπτριας  ότι ακύρως εκδόθηκε η προσβαλλόμενη διαταγή πληρωμής από την αντίδικο Τράπεζα, διότι υφίστατο ως προς τους επικαλούμενους από αυτή ως καταχρηστικούς όρους δεδικασμένο υπέρ του συνόλου των καταναλωτών και συνακόλουθα και της ίδιας [ανακόπτουσας] που απορρέει από δικαστικές αποφάσεις (μεταξύ άλλων της ΑΠ 1219/2001) που εκδόθηκαν επί συλλογικών  αγωγών μεταξύ Ενώσεων Καταναλωτών και Τραπεζών, από τις οποίες [αποφάσεις] παράγεται μια ιδιότυπη δεσμευτικότητα, που ισχύει έναντι πάντων και  αν δεν ήταν διάδικοι και επομένως, όσα αυτές καθορίζουν ισχύουν και για όλες τις τράπεζες, το οποίο [δεδικασμένο] αναλογικά, λειτουργεί ως αρνητική διαδικαστική προϋπόθεση για την έκδοση της διαταγής πληρωμής που προσβλήθηκε με ανακοπή.

Ο λόγος αυτός πιθανολογήθηκε ότι είναι νόμιμος, με το σκεπτικό, ότι «η ενέργεια της ισχύος της απόφασης επί της συλλογικής αγωγής εκδηλώνεται (όπως ακριβώς και του δεδικασμένου) τόσο εξωδίκως, υπό την έννοια ότι οι προμηθευτές (Τράπεζες) είναι υποχρεωμένοι να συμμορφωθούν προς όσα ορίζει η απόφαση, όσο και σε δικονομικό επίπεδο, έτσι ώστε αν το ζήτημα, που κρίθηκε με τη συλλογική αγωγή, είναι προδικαστικό δίκης, που διεξάγεται μεταξύ καταναλωτή και προμηθευτή (οποιουδήποτε καταναλωτή έστω και μη μέλους της ένωσης, έστω και αν δεν είχε μετάσχει στη δίκη επί της συλλογικής αγωγής) το δικαστήριο δεσμεύεται από την απόφαση επί της συλλογικής αγωγής. Συνεπώς, αν η συλλογική αγωγή είχε γίνει δέκτη (π.χ. είχε αναγνωρίσει ορισμένο Όρο στο έντυπο της σύμβασης ως καταχρηστικό), ο καταναλωτής μπορεί να επικαλεστεί το αποτέλεσμα της απόφασης ως δεσμευτικό κατά την εκδίκαση της αγωγής του κατά του προμηθευτή (Τράπεζας)».

Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω πιθανολογήθηκε ότι θα ευδοκιμήσει ο ανωτέρω λόγος  της ανακοπής της αιτούσας, πρόσθετα δε ότι  θα ακυρωθεί εν μέρει η προαναφερόμενη διαταγή πληρωμής ως προς το κονδύλιο των  «εξόδων διαχείρισης/συνδρομής» το οποίο έχει κριθεί ως παράνομο με  δικαστικές αποφάσεις που εκδόθηκαν επί συλλογικών αγωγών μεταξύ Ενώσεων Καταναλωτών και Τραπεζών. Με βάση αυτό το σκεπτικό η απόφαση ανέστειλε την εκτέλεση της προσβαλλόμενης διαταγής πληρωμής, επειδή  πιθανολογήθηκε ότι οι αιτούσα θα υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη από την άμεση αναγκαστική εκτέλεση της παραπάνω διαταγής πληρωμής, κάνοντας δεκτή την αίτηση αναστολής ως και κατ' ουσίαν βάσιμη, διατάσσοντας την  χωρίς εγγύηση αναστολή της εκτέλεσης της διαταγής πληρωμής μέχρι να εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση επί της ανακοπής.

  

Η υπόθεση αυτή δημοσιεύθηκε από τον δικηγόρο που τη χειρίστηκε , στο προσωπικό του blog , ήτοι στο alampasis.blogspot.gr, τον οποίο ευχαριστούμε που μας έδωσε την άδεια να την αναφέρουμε στο blog μας.